Władysława Zielińska

Władysława Zielińska

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	4 czerwca 1927 Lwów
Data i miejsce śmierci	23 maja 1996 Gdańsk
doktor habilitowany nauk medycznych
Alma Mater	Akademia Medyczna w Gdańsku
Doktorat	1961
Habilitacja	1978
lekarz, nauczyciel akademicki
Odznaczenia

Władysława Zielińska (ps. Dzidka^[1]; ur. 4 czerwca 1927 we Lwowie, zm. 23 maja 1996 w Gdańsku) – lekarz internista, pracownik naukowy Akademii Medycznej w Gdańsku, żona prof. Jana Ruszela, laryngologa, pracownika AMG.

W 1954 roku ukończyła kierunek lekarski na Akademii Medycznej w Gdańsku. W 1953 roku, jeszcze przed ukończeniem studiów, zatrudniona została w Klinice Chorób Zakaźnych AMG. W roku 1958 uzyskała specjalizację I stopnia, a w 1964 II stopnia. W 1961 roku otrzymała stopień naukowy doktora nauk medycznych. W 1978 r. została doktorem habilitowanym. Zakres badań naukowych W. Zielińskiej obejmował zagadnienia dotyczące wirusowego zapalenia wątroby, problemy nowotworów wątroby związane z zakażeniami wirusem B i C, marskości wątroby^[2]. Jej dorobek naukowy składa się z ponad stu pięćdziesięciu prac badawczych^[3].

Od 1987 roku pełniła funkcję kierownika Kliniki Chorób Zakaźnych. W latach 1989–1990 była wicedyrektorem Instytutu Chorób Wewnętrznych. Dążeniem Władysławy Zielińskiej była modernizacja kliniki. Wprowadziła do badań diagnostycznych nowoczesną metodologię. Zorganizowała Oddział Intensywnej Opieki Medycznej dla zakaźnie chorych i punkt szczepień interwencyjnych. Zainicjowała powołanie pracowni ultrasonografii i endoskopową^[2].

Władysława Zielińska zasłynęła jako prekursorka walki z chorobą AIDS w Polsce^[2]. W 1989 roku opracowała Gdański Program Walki z AIDS i uruchomiła pierwsze krajowe Centrum Diagnostyczno-Kliniczne HIV/AIDS^[3]. Rok później z jej inicjatywy powołano w Areszcie Śledczym w Gdańsku pierwszy w Polsce oddział dla osadzonych zakażonych wirusem HIV^[4]. W 1992 roku była współzałożycielką Polskiego Towarzystwa Naukowego AIDS. W latach 1995–1998 pełniła funkcję konsultanta regionalnego w dziedzinie chorób zakaźnych oraz pełnomocnika wojewody gdańskiego i rektora AMG do spraw AIDS^[2]. Umarła nagle 23 maja 1996 roku^[4]. Pochowana została na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku^[2].

• Złoty Krzyż Zasługi;
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski;
• Nagroda przyznawana przez pacjentów „Złoty Mak” (pośmiertnie);
• Wyróżnienie przyznawane przez Krajowe Centrum ds. AIDS „Czerwona Kokardka” (pośmiertnie)^[3]