Włodarz (funkcja)

Włodarz (łac. procurator, villicus)[1] – zarządca odpowiedzialny przed właścicielem majątku ziemskiego za jego stan lub w ograniczonym zakresie osoba odpowiedzialna za stan prac w polu.[1][2]

Włodarz odpowiadał za dobra państwowe panującego zorganizowane w formie dworu książęcego, toteż należał on do grona niższych urzędników książęcych. W niektórych przypadkach był upoważniany do występowania w imieniu panującego w sprawach publicznych (przeważnie skarbowych) w formie namiestnika.[1] W XI i XII wieku włodarze kierowali dworami panującego, następnie także innych panów feudalnych zarządzając ośrodkami włości składających się z kilku wsi. W okresie późniejszym (do XIX) włodarze byli wybierani przez właścicieli dóbr ziemskich z chłopów i odpowiadali za stan prac polowych w folwarkach[2].

Przypisy

  1. 1 2 3 Gerard Labuda, Mały Słownik Kultury Dawnych Słowian, Lech Leciejewicz (red.), wyd. I, Warszawa: Wiedza Powszechna, 1972, s. 407 (pol.).
  2. 1 2 Tadeusz Łepkowski, Słownik historii Polski, Warszawa 1973, s. 483.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.