Włodzimierz Eugeniusz Karwowski

Włodzimierz Eugeniusz Karwowski
2 zwycięstwa
Ilustracja
major pilot major pilot
Data i miejsce urodzenia

13 września 1912
Kielce

Data i miejsce śmierci

29 maja 1978
Auckland

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
Armée de l’air
RAF

Jednostki

39. pułk piechoty
2. pułk lotniczy
Klucz Frontowy Nr 2 (Pe)
dywizjon 302
dywizjon 316
dywizjon 306

Stanowiska

dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Polowa Odznaka Pilota
Krzyż Walecznych (od 1941, trzykrotnie) Medal Lotniczy (czterokrotnie) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja)

Włodzimierz Eugeniusz Karwowski (ur. 13 września 1912 w Kielcach, zm. 29 maja 1978 w Auckland) – oficer Wojska Polskiego, pilot Polskich Sił Powietrznych, dowódca 306. dywizjonu myśliwskiego.

Życiorys

Syn Mikołaja Chłopka i Anieli z domu Chodnikiewicz. W rodzinnych Kielcach ukończył szkołę powszechną, a następnie uczył się w tamtejszym gimnazjum im. Stefana Żeromskiego. Egzamin maturalny zdał w 1934 r., w czasie wakacji ukończył kurs szybowcowy. Od września rozpoczął służbę wojskową 39. pułku piechoty i przeszedł kurs unitarny w Szkole Podchorążych Piechoty w Różanie. Po jego ukończeniu od stycznia 1935 r. uczył się w Szkole Podchorążych Lotnictwa Rezerwy w Dęblinie[1]. Od października rozpoczął szkolenie w ramach Szkoły Podchorążych Lotnictwa. W czasie nauki w szkole zmienił nazwisko na Karwowski[2]. Naukę ukończył w 1937 r. z 20. lokatą i jako pilot podporucznik[3] został przydzielony do 121. eskadry myśliwskiej 2. pułku lotniczego[4].

W lutym 1939 r. został instruktorem i wychowawcą w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie[5]. Po wybuchu II wojny światowej latał na PZL P.7a w szkolnej eskadrze myśliwskiej osłaniającej dęblińską szkołę. Po ataku ZSRR na Polskę został ewakuowany na południe kraju, a następnie przekroczył granicę z Rumunią. Uniknął internowania i przez Jugosławię i Grecję, na pokładach statków „Ajos Nikolaos” i „Ville de Strasbourg”, przedostał się do Francji. Został przydzielony do Polskiej Bazy Lotniczej w Lyon-Bron, następnie znalazł się w pierwszej grupie Polaków skierowanych na szkolenie myśliwskie w Montpelier[6]. Po ukończeniu szkolenia znalazł się w kluczu z kpt. Janem Pentzem i ppor. Bohdanem Andersem przydzielonym do Groupe de Chasse II/6 stacjonującej w Anglure-Vornarce[7]. W czasie kampanii francuskiej uzyskał 1/2 pewnego zwycięstwa nad He 111[8] oraz 1/2 nad Do 17[9].

Po zakończeniu walk został ewakuowany drogą morską do Wielkiej Brytanii na pokładzie statku „Apapa”, trafił do bazy polskiego lotnictwa w Blackpool. Otrzymał numer służbowy RAF P-1284[10] i 26 lipca 1940 r. został przydzielony do Dywizjonu 302, w jego składzie walczył podczas bitwy o Anglię, 15 września 1940 r. został zestrzelony podczas walki, ale zdołał wylądować przymusowo[11].

Powrócił do latania bojowego i 18 września 1940 r. zestrzelił Ju 88[12]. Miesiąc później, 18 października, wziął udział w locie bojowym w trudnych warunkach pogodowych. Był jednym z trzech pilotów, którzy zdołali powrócić na lotnisko macierzyste[13]. W 1941 r. brał udział w lotach ofensywnych nad Francję i Belgię, w listopadzie został mianowany dowódcą eskadry „B” w 302 dywizjonie a w styczniu 1942 r. dowódcą eskadry „A”[14]. Po odbyciu tury lotów bojowych został w maju 1942 skierowany na odpoczynek do 58 Operational Training Unit w Grangemouth na stanowisko instruktora[5].

Do latania bojowego powrócił w grudniu 1942 r. jako dowódca eskadry „B” w 316. dywizjonie myśliwskim[15]. 14 marca 1943 r. został powołany na stanowisko dowódcy 306. dywizjonu myśliwskiego. W styczniu 1944 r. został przeniesiony na stanowisko szefa strzelania powietrznego na stacji lotniczej Northolt, w marcu został polskim oficerem łącznikowym przy 12. Grupie Lotniczej[16]. W 1944 r. ożenił się z oficerem WAAF Pamelą Cumberlege. Następnie, od czerwca 1944 do lutego 1945 r., pełnił funkcję szefa polskich pilotów w 84 Ground Support Unit. W marcu otrzymał awans do stopnia majora i objął stanowisko szefa strzelania powietrznego stacji lotniczej Leconfield, gdzie służył do zakończenia działań wojennych[5].

Został zdemobilizowany w 1947 r., w czasie służby wylatał 2100 godzin. Na liście Bajana został sklasyfikowany na 159. pozycji z zaliczonymi dwoma zestrzeleniami pewnymi i 1/2 uszkodzeniem[17]. Nie zdecydował się na powrót do Polski rządzonej przez władze komunistyczne, wyemigrował do Nowej Zelandii, gdzie prowadził farmę. Zmarł 29 maja 1978 r. w Auckland, został pochowany na tamtejszym cmentarzu Purewa Cemetery[18].

Ordery i odznaczenia

Za swą służbę został odznaczony:

Przypisy

  1. ↑ Pawlak 2009 ↓, s. 167.
  2. ↑ Włodzimierz Karwowski. Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej. [dostęp 2023-03-02]. (pol.).
  3. ↑ Rybka, Stepan 2003 ↓, s. 30.
  4. ↑ Zieliński, Matusiak, Gretzyngier 2015 ↓, s. 105.
  5. 1 2 3 Skrzydlata Polska 1973 ↓, s. 27.
  6. ↑ Śliżewski 2010 ↓, s. 68.
  7. ↑ Belcarz 2012 ↓, s. 14.
  8. ↑ Śliżewski 2010 ↓, s. 116.
  9. ↑ Śliżewski 2010 ↓, s. 303.
  10. ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 264.
  11. ↑ Zieliński, Matusiak, Gretzyngier 2015 ↓, s. 106.
  12. ↑ Król 1990 ↓, s. 107.
  13. ↑ Król 1990 ↓, s. 109.
  14. ↑ Matusiak 2003 ↓, s. 39.
  15. ↑ Zieliński 2005 ↓, s. 83.
  16. ↑ Zieliński 2005 ↓, s. 84.
  17. ↑ Lista Bajana. Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej. [dostęp 2023-01-31]. (pol.).
  18. ↑ Włodzimierz Eugeniusz Karwowski. Niebieska eskadra - groby, cmentarze, pomniki, miejsca pamięci polskich lotników. [dostęp 2023-03-01]. (pol.).
  19. ↑ Belcarz 2012 ↓, s. 122.

Bibliografia

  • Bartłomiej Belcarz: Grupa Myśliwska Montpellier 1940. Sandomierz: Wydawnictwo Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-65-8. OCLC 833931912.
  • Wacław Król: Polskie dywizjony lotnicze w Wielkiej Brytanii 1940-1945. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990. ISBN 83-11-07695-2. OCLC 834110269.
  • Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
  • Wojtek Matusiak: 306 Dywizjon Myśliwski Toruński. Warszawa: Bellona, 2003. ISBN 83-11-09714-3. OCLC 830534634.
  • Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925-1939. Warszawa: Retro-Art, 2009. ISBN 83-87992-22-4. OCLC 69472829.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja CDCN: „Księgarnia Akademicka”, 2003. ISBN 83-7188-691-8. OCLC 831137079.
  • Grzegorz Śliżewski: Gorzka słodycz Francji : polscy piloci myśliwscy wiosny 1940. Warszawa ; Piekary Śląskie: ZP Wydawnictwo - ZP Grupa, 2010. ISBN 978-83-61529-42-2. OCLC 750525221.
  • Józef Zieliński: Lotnicy polscy w Bitwie o Wielką Brytanię. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MH, 2005. ISBN 83-906620-4-3. OCLC 838825949.
  • Józef Zieliński, Wojtek Matusiak, Robert Gretzyngier: Polscy lotnicy w Bitwie o Anglię. Warszawa: Bellona, 2015. ISBN 978-83-11-13984-8. OCLC 924759692.
  • Włodzimierz Eugeniusz Karwowski. „Skrzydlata Polska”. 51-52/1973, 23-30 grudnia 1973. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.