Włodzimierz Hausner
| Data i miejsce urodzenia |
14 stycznia 1936 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
działacz partyjny i gospodarczy, menedżer |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
wiceminister gospodarki materiałowej (1982–1985), wiceminister rynku wewnętrznego (1988–1990) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
 | |
Włodzimierz Kazimierz Hausner (ur. 14 stycznia 1936 w Bydgoszczy[1]) – polski działacz partyjny i gospodarczy, menedżer, nauczyciel, podsekretarz stanu w Urzędzie Gospodarki Materiałowej (1982–1985) i Ministerstwie Rynku Wewnętrznego (1988–1990).
Życiorys
Syn Emila i Janiny[1]. Absolwent ekonomiki przemysłu na Akademii Nauk Społecznych przy KC PZPR. Uzyskał uprawnienia syndyka, likwidatora i zarządcy komisarycznego, nauczyciela szkolnictwa zawodowego oraz ukończył kurs uprawniający do zasiadania w radach nadzorczych spółek Skarbu Państwa. Odbył szkolenia z zakresu zarządzania w Londynie, audytu organizowane przez Giełdę Papierów Wartościowych i Akademię Leona Koźmińskiego oraz społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw. Pracował jako dyrektor naczelny Fabryki Armatur Głuchołazy (1966–1974) i dyrektor ds. eksportu kompletnych obiektów w Zjednoczeniu Przemysłu Budowy Aparatury Chemicznej „Chemak” w Warszawie (1974–1976)[2].
Działał w Związku Młodzieży Polskiej (1949–1956) i Związku Młodzieży Socjalistycznej (II sekretarz Komitetu Wojewódzkiego ZMS w Bydgoszczy w latach 1962–1964). W 1955 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W drugiej połowie lat 50. pełnił funkcje I sekretarza Międzyszkolnej Podstawowej Organizacji Partyjnej PZPR w Radziejowie Kujawskim, II sekretarza Komitetu Uczelnianego PZPR w Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie oraz sekretarza Międzyszkolnej POP PZPR w Strzelnie. Od 1975 starszy instruktor, a od 1976 starszy inspektor Wydziału Ekonomicznego Komitetu Centralnego PZPR[1].
W latach 1980–1981 był ekspertem w Biurze Pełnomocnika Rządu ds. Reformy Gospodarczej[3]. Od lipca 1982 do listopada 1985 podsekretarz stanu w Urzędzie Gospodarki Materiałowej[4], a od grudnia 1988 do marca 1990 w Ministerstwie Rynku Wewnętrznego[5] (równocześnie szef Głównego Zarządu Rezerw Państwowych[3]). Pełnił funkcje zastępcy kierownika Wydziału Ekonomicznego (1985–1987)[6] i Wydziału Polityki Społeczno-Ekonomicznej (1987–1990)[6] w ramach KC PZPR.
Po 1989 zajął się działalnością biznesową jako prezes zarządu oraz członek rad nadzorczych spółek prawa handlowego i organizacji społecznych (m.in. członek rady nadzorczej Powszechnego Banku Gospodarczego i pełnomocnik ds. działalności gospodarczej Polskiego Związku Głuchych)[2]. Członek komitetów monitorujących unijne programy operacyjne. W latach 1983–2005 wiceprezes i sekretarz generalny Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa. W ramach Federacji Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych NOT był zastępcą sekretarza generalnego (1999–2011), dyrektorem Centrum Innowacji i doradcą zarządu. Kierował również Platformą Innowacji i Wdrożeń Krajowej Izby Gospodarczej oraz był w niej wicedyrektorem Komitetu Prywatyzacji[3].
Odznaczenia
Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2005) za wybitne zasługi w działalności na rzecz rozwoju gospodarczego kraju[7].
Przypisy
- 1 2 3 Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2024-11-07].
- 1 2 Informacja spółki Comp SA. comp.com.pl. [dostęp 2024-11-07].
- 1 2 3 Włodzimierz Hausner. dialogkig.pl. [dostęp 2024-11-07].
- ↑ Kochański 2022 ↓, s. 293.
- ↑ Kochański 2022 ↓, s. 278.
- 1 2 Kochański 2022 ↓, s. 648.
- ↑ M.P. z 2005 r. nr 38, poz. 513.
Bibliografia
- Aleksander Kochański: Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. T. 1. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-464-4. [dostęp 2024-11-07].