Włodzimierz Stanisław Kozłowski
 kapitan | |
| Data i miejsce urodzenia |
22 lipca 1890 |
|---|---|
| Data śmierci |
po 3 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 pułk piechoty |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  _BAR.svg.png){kind=small} _BAR.svg.png){kind=small}   | |
.png){kind=small}
Włodzimierz Stanisław Kozłowski (ur. 22 lipca 1890 w Kwasowie, zm. ?) – kapitan Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej Stanisława – uczestnika powstania z 1863[1] i Heleny z Gottszalków[2][3]. Po ukończeniu szkoły realnej w Tarnowie rozpoczął studia we Lwowie. 2 kwietnia 1912 wstąpił do Związku Strzeleckiego[1]. 5 sierpnia 1914 wraz z lwowską kompanią „Strzelca” wyruszył do Krakowa by wstąpić do tworzonych Legionów Polskich[1]. Walczył w szeregach 1, a następnie 5 pułku piechoty[2] I Brygady Legionów Polskich. Brał udział w walkach pod Korczynem (16 – 24 września 1914), nad Wisłą i Chlewem. Wyróżnił się tam odwagą i poświęceniem za co został odznaczony orderem wojskowym „Virtuti Militari" V klasy[4]. Po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej w miechowskim[1]. W listopadzie 1918 brał czynny udział w rozbrajaniu Austriaków w Krakowie i powiecie miechowskim[1]. 15 listopada jako ochotnik znalazł się w grupie pułkownika Norwid-Neugebauera. 1 grudnia 1918 Edward Rydz-Śmigły mianował go podporucznikiem[1] i wyznaczył na stanowisko dowódcy oddziału sztabowego Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. 1 grudnia 1919 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Poznań”[1]. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu, 1 lipca 1920 został przydzielony do baterii zapasowej 14 pułku artylerii polowej wielkopolskiej[1]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. 1 lipca 1925 awansował do stopnia kapitana[1]. W 1926 został przeniesiony z 14 pap do Korpusu Kadetów nr 3 w Rawiczu na stanowisko wykładowcy. W 1934 został komendantem I Okręgowego Urzędu WF i PW DOK I. 1 stycznia 1939 przeszedł w stan spoczynku. Zginął po 3 września 1939[5].
Życie prywatne
Żonaty z Jadwigą Zofią Chwałek. Miał syna – Jerzego Zygmunta (ur. 4 marca 1917[6], oficer Wojska Polskiego) i córkę – Krystynę Barbarę (ur. 5 lipca 1925)[6]. Jadwiga Kozłowska była sanitariuszką w Legionach Polskich[5].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6595 – 17 maja 1922[4][7][3][5]
- Krzyż Niepodległości – 13 kwietnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości"[5][8][9]
- Krzyż Walecznych[5] [9]
- Srebrny Krzyż Zasługi[5]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[9]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[9]
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Kolekcja ↓, s. 4.
- 1 2 Polak (red.) 1993 ↓, s. 100.
- 1 2 Kolekcja ↓, s. 1.
- 1 2 Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 20 – wskazany jako Kozłowski Włodzimierz.
- 1 2 3 4 5 6 Polak (red.) 1993 ↓, s. 101.
- 1 2 Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Wykaz odznaczonych orderem wojskowym „Virtuti Militari“ V kl. oficerów i szeregowych z b. 5-go pułku piechoty Legjonów Polskich., „Żołnierz Polski” (29 (308)), zbrojownia.cbw.wp.mil.pl, 16 lipca 1922, s. 18 [dostęp 2025-05-28], Cytat: ppor. Kozłowski Włodzimierz (pol.).
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137.
- 1 2 3 4 Kolekcja ↓, s. 3.
Bibliografia
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Kozłowski Włodzimierz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari 37 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-05-27].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2025-05-28].