Wacław Frankowski (żołnierz)

Wacław Frankowski
porucznik saperów rezerwy porucznik saperów rezerwy
Pełne imię i nazwisko

Wacław Tadeusz Frankowski

Data i miejsce urodzenia

31 stycznia 1896
Łódź

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

I Brygada Legionów Polskich
4 pułk piechoty Legionów
8 Batalionu Saperów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939

Wacław Tadeusz Frankowski[1] (ur. 31 stycznia 1896 w Łodzi, zm. w kwietniu 1940 w Katyniu) – porucznik saperów rezerwy Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, inżynier, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Władysława i Kazimiery z Leopoldów[2]. Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Członek Strzelca. Żołnierz I Brygady Legionów, walczył nad Styrem, Stochodem i pod Kostiuchnówką. W 1919 ciężko ranny pod Baranowiczami.

W 1923 był oficerem rezerwowym 4 pułku piechoty Legionów. Zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1659. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych piechoty[3]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do 8 batalionu saperów w Toruniu. Był wówczas sklasyfikowany z 77. lokatą na liście starszeństwa oficerów rezerwy inżynierii i saperów[4]. Mieszkał w Warszawie przy ul. Smolnej 19[5][2].

W kampanii wrześniowej w 8 batalionie saperów[6]. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony najpierw w obozie w Szepietówce (stan z 2 listopada 1939) a potem przeniesiony do obozu jenieckiego w Kozielsku (stan na 20.01.1940). Między 19 a 21 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[7] – lista wywózkowa 036/1, poz. 89, nr akt 3756 z 16.04.1940[8]. Został zamordowany między 20 a 22 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[7]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 05.06.1943. Przy szczątkach znaleziono akt nadania, wizytówkę i protokół. Figuruje na liście AM–270–4028[9] i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 04028. Nazwisko Frankowskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 4028) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 201 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 181 z 1943. W Archiwum Robla pamiętnik – kalendarzyk terminowy na rok 1939 por. Tadeusza Domagały, w kopercie podpisanej: kapitan Zygmunt Biernacki (teczka nr. 0216), w którym jest wspomniany (bez podania imienia) Frankowski pod datami 02.11.1939 i 20.01.1940[7].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-09-09].
  2. 1 2 3 Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 142.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 135, 501.
  4. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 165, 685.
  5. 1 2 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-09-09].
  6. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 102.
  7. 1 2 3 УБИТЫ В КАТЫНИ, 2015, s. 762.
  8. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 689.
  9. ↑ Amtliches Material zum Massenmord von Katyn, 1943, s. 270.
  10. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  11. ↑ M.P. z 1931 r. nr 287, poz. 381.
  12. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-09-09].
  13. ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości..
  14. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-09-09].

Bibliografia

  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • Adam Moszyński (oprac.): Lista Katyńska. Jeńcy obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk, zaginieni w Rosji sowieckiej. Warszawa: Agencja Omnipress – Spółdzielnia Pracy Dziennikarzy, Polskie Towarzystwo Historyczne, 1989. ISBN 83-85028-81-1.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Amtliches Material zum Massenmord von Katyn, Berlin 1943,
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.