Wacław Furmańczyk
 | |
 podporucznik[1] | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
     | |
Wacław Furmańczyk ps. „Wacław” (ur. 14 kwietnia 1919 w Kańsku[1], zm. 2 lutego 2012[2] w Szczecinie) – polski architekt związany z powojennym Szczecinem, nauczyciel akademicki, żołnierz ZWZ-AK.
Życiorys
Wacław Furmańczyk urodził się na Syberii w rodzinie Antoniego i Aleksandry z Wiłkowów. Rodzina powróciła do Polski w 1922 i zamieszkała w Warszawie, a rok później w Częstochowie[3], gdzie Wacław i jego brat Henryk ukończyli szkołę podstawową i Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza. W 1937 zdał maturę i wstąpił do szkoły podchorążych wojsk pancernych w Modlinie, a po jej ukończeniu w 1939 zdał egzamin wstępny do Akademii Górniczej w Krakowie. Walczył w kampanii wrześniowej[4]. Od 1940 do końca okupacji należał do ZWZ-AK pod pseudonimem Wacław. Należał do partyzanckiej grupy lotniczej „Henryk”, utworzonej przez jego brata, pełnił funkcję zastępcy dowódcy. Początkowo działał w rejonie częstochowskim, ale w 1944 przeniósł się do Piotrkowa. W styczniu 1945 jego oddział brał udział w wyzwalaniu Opoczna[5]. Po wejściu do Polski Armii Czerwonej Wacław Furmańczyk został aresztowany i zesłany na dwa lata[4] do kopalni węgla w ZSRR. Po powrocie do kraju studiował na Wydziale Architektury w Szkole Inżynierskiej w Szczecinie, które ukończył w 1950 z dyplomem inżyniera architekta[6]. Studia magisterskie na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej ukończył w 1951. Rok przed ukończeniem studiów rozpoczął pracę w szczecińskim „Miastoprojekcie”, następnie w latach 1961–1966 był zatrudniony w Pracowni Konserwacji Zabytków. Był członkiem zespołu projektującego osiedle Stare Miasto w Szczecinie (1954)[5]. Był laureatem konkursów architektonicznych i nagród Komitetu Urbanistyki i Architektury, a zaprojektowane przez niego budynki były nagradzane tytułem „Mister Szczecina”. Należał do Stowarzyszenia Architektów Polskich, był prezesem oddziału szczecińskiego[4]. Był także zaangażowany w działalność kombatancką[5].
Został pochowany 7 grudnia 2012 na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie (kwatera 85C-9-6)[2].
Praca dydaktyczna
Pracę dydaktyczną rozpoczął bezpośrednio po studiach inżynierskich w 1951 w katedrze Projektowania Architektonicznego w Szkole Inżynierskiej w Szczecinie, a następnie na Wydziale Budownictwa i Architektury Politechniki Szczecińskiej[6]. W 1967 otrzymał stanowisko docenta kontraktowego w Instytucie Urbanistyki i Architektury. W latach 1969-1993 prowadził zajęcia z przedmiotu projektowanie architektoniczne. W latach 1969-1984 pracował jako docent, a następnie jako starszy wykładowca w Zakładzie Projektowania Zespołów Mieszkaniowych. Był autorem lub współautorem 150 projektów, m.in. projektów odbudowy terenów starych miast na obszarze Pomorza Zachodniego (Koszalin, Stargard, Pyrzyce, Szczecin). Wypromował 12 magistrów inżynierów architektów.
Odznaczenia
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 Pamięci architektów polskich - arch. Wacław Furmańczyk. Izba Architektów Rzeczypospolitej Polskiej. [dostęp 2012-12-16]. (pol.).
- 1 2 Wacław Furmańczyk – lokalizacja grobu na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie (dostęp 15.11.2024)
- ↑ Juliusz Sętowski: Cmentarz Kule w Częstochowie. Przewodnik biograficzny. Częstochowa: Wydawnictwo im. Stanisława Podobińskiego Akademii Jana Długosza w Częstochowie, 2005, s. 80–81. ISBN 83-7098-916-0.
- 1 2 3 Biagram W. Furmańczyka na stronach szczecińskiego SARP. Stowarzyszenie Architektów Polskich, oddział Szczecin. [dostęp 2012-12-16]. [zarchiwizowane z [brak tego adresu] (2013-04-23)]. (pol.).
- 1 2 3 Tomasz Łuczkowski: Wacław Furmańczyk - Odszedł na wieczną wartę. Portal DoBroni, 2012-02-07. [dostęp 2012-12-16]. (pol.).
- 1 2 Księga jubileuszowa 50-lecia Wydziału Budownictwa i Architektury Politechniki Szczecińskiej. Szczecin 1996, s. 506-507. ISBN 83-906847-2-1 (dostęp 15.11.2024)
- ↑ M.P. z 2008 r. nr 17, poz. 184 – pkt 1.
- 1 2 3 Furmanczyk, Wacłal - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2022-06-20].