Wacław Günther

Wacław Zygmunt Henryk Günther

Data i miejsce urodzenia	5 lipca 1884 Siedlce
Data i miejsce śmierci	9 lipca 1953 Szwajcaria Kaszubska
Profesor
Specjalność: elektrotechnika
Alma Mater	Szkoła Politechniczna we Lwowie (inż. mechanik) Instytut Montefiore w Liège (inż. elektryk)
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Śląska
Uczelnia	Politechnika Wrocławska
Dziekan
Wydział	Elektryczny Politechniki Śl.
Okres spraw.	1945–1946
Poprzednik	Kazimierz Idaszewski
Następca	Stanisław Fryze
Odznaczenia

Wacław Zygmunt Henryk Günther (ur. 5 lipca 1884 w Siedlcach, zm. 9 lipca 1953 na terenie Szwajcarii Kaszubskiej) – polski elektrotechnik, wykładowca Szkoły Politechnicznej we Lwowie, profesor Politechnik Śląskiej i Wrocławskiej, dziekan Wydziału Elektrycznego Politechniki Śląskiej.

Urodził się 5 lipca 1884 w Siedlcach, w rodzinie Henryka i Heleny z Pytlińskich. Uczęszczał do gimnazjum w Chełmie, Siedlcach i Lublinie^[1]. W 1905 ukończył ze złotym medalem gimnazjum klasyczne w Jałcie na Krymie. Następnie studiował na Wydziale Budowy Maszyn Szkoły Politechnicznej we Lwowie, gdzie w 1910 uzyskał dyplom inżyniera mechanika. Kolejne studia podjął w Instytucie Elektrotechnicznym Montefiore w Liège, uzyskując w 1912 dyplom inżyniera elektryka^[2].

Odbył praktykę przemysłową w firmie Brown Boveri & Cie w Baden k. Zurychu. Podjął pracę na stanowisku asystenta w Katedrze Elektrotechniki Ogólnej Szkoły Politechnicznej we Lwowie, awansując w 1913 na stanowisko adiunkta. W 1917 rozpoczął prowadzenie wykładów z teorii maszyn elektrycznych na Politechnice Warszawskiej^[3]. 3 listopada 1918 wstąpił do wojska, przenosząc się do Instytutu Wojskowo-Technicznego^[4]. Uczestniczył w obronie Lwowa^[1]. Od 1923 był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Inżynieryjnej^[1]. W okresie od 1 października 1925 do 31 lipca 1928 obowiązki wojskowe łączył z funkcją adiunkta w Katedrze Miernictwa Elektrycznego na Politechnice Warszawskiej. W 1929 odszedł z wojska do pracy w przemyśle. Pracował w Warszawie w Polskich Zakładach Brown Boveri, w okresie od 15 października 1930 do 31 grudnia 1935 w Towarzystwie Kabli Dalekosiężnych, a od 1936 jako dyrektor Biura Elektryfikacji w Ministerstwie Przemysłu i Handlu. Na zlecenie Ligi Narodów pod jego kierownictwem wykonano projekt połączenia kablowego Polska-Szwecja przez Bornholm^[5].

Podczas wojny pracował w Związku Elektrowni Polskich. W czasie powstania warszawskiego utracił cały swój majątek oraz niepublikowane prace. Na krótko przeniósł się do Krakowa, gdzie podjął współpracę z mającą tam tymczasową siedzibę Politechniką Śląską.

W 1945 przeniósł się do Gliwic. Objął obowiązki dziekana Wydziału Elektrycznego, jednak już po roku przeniósł się na Politechnikę Wrocławską^[4]. Objął tam Katedrę Elektrotechniki Ogólnej, a jednocześnie prowadził wykłady na Politechnice Śląskiej.

Zmarł nagle, podczas wakacji na terenie Szwajcarii Kaszubskiej. Pochowany na cmentarzu w Kościerzynie^[3].

Opublikował w 1917 we Lwowie pracę pt. Motor elektryczny, jego znaczenie i zastosowanie. Był autorem skryptu pt. Rachunek symboliczny w elektrotechnice (1951). Publikował w Przeglądzie Elektrotechnicznym oraz Przeglądzie Teletechnicznym. Wiele jego prac zaginęło w Powstaniu Warszawskim, między innymi skrypt pt. Zastosowanie rachunku wektorowego i symbolicznego do elektrotechniki.

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)^[6][7]
• Krzyż Walecznych^[1]
• Złoty Krzyż Zasługi^[1]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę^[1]