Wacław Unger

Wacław Unger
podkomisarz PP podkomisarz PP
Data i miejsce urodzenia

2 czerwca 1894
Warszawa

Data i miejsce śmierci

22-25 kwietnia 1940
Kalinin

Przebieg służby
Formacja

Policja Państwowa

Jednostki

I Komisariat PP w Białymstoku

Stanowiska

kierownik komisariatu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Symboliczny grób Wacława Ungera na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Wacław Unger (ur. 2 czerwca 1894 w Warszawie, zm. 22–25 kwietnia 1940 w Kalininie) – podkomisarz Policji Państwowej, oficer rezerwy Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej

Życiorys

urodził się 2 czerwca 1894 w Warszawie, w rodzinie Gracjana (1853–1911), księgarza, i Ksawery z Ruszkowskich (zm. 1924)[1][2][3][4].

Od 20 września 1914 do 1 stycznia 1916 służył w 1 pułku artylerii Legionów Polskich[5]. W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 1 pułku artylerii polowej Legionów[5]. Z dniem 25 października 1921 został zdemobilizowany w stopniu podporucznika służby gospodarczej i przydzielony w rezerwie do Wojskowego Okręgowego Zakładu Gospodarczego Nr I w Warszawie[6][7]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 354. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[8][9]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 15 pułku artylerii polowej w Bydgoszczy[10][11]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kielce. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr X. Był wówczas w grupie oficerów „pełniących służbę w Policji Państwowej w stopniu oficera PP”[12].

Od 1 listopada 1923 do 31 grudnia 1924 był komendantem Straży Granicznej w Duniłowiczach[1]. Od 1926 służył w Policji Państwowej[1]. W latach 1926–1928 w Urzędzie Śledczym w Warszawie[1]. Od 1 października do 21 grudnia 1929 komendant powiatowy PP we Lwowie[1]. W latach 1933–1934 kierownik Komisariatu PP w Kielcach i Olkuszu[1][3]. W 1936 został przeniesiony do województwa białostockiego[1]. Od 20 lutego 1937 na stanowisku kierownika II Komisariatu PP w Białymstoku[1]. W sierpniu 1939 w tym samym mieście na stanowisku kierownika I Komisariatu PP[1].

W nieznanych okolicznościach, po agresji ZSRR na Polskę (17 września 1939), dostał się do sowieckiej niewoli i został osadzony w obozie w Ostaszkowie[13]. Między 21 a 23 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Kalinińskiego[13]. Między 22 a 25 kwietnia 1940 został zamordowany w Kalininie (obecnie Twer) i pogrzebany w Miednoje[13]. Od 2 września 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje[14].

Jego symboliczny grób znajduje się w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 156, rząd 3, miejsce 16-17)[2].

Był żonaty z Janiną (ok.1892–1986), z którą miał dwóch synów[13][2]. Sym Mieczysław (1922–1943) został zamordowany przez Niemców w Lesie Bacieczkowskim[15].

4 października 2007 minister spraw wewnętrznych i administracji Władysław Stasiak mianował go pośmiertnie na stopień komisarza Policji Państwowej[16]. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Księga Cmentarna Miednoje 2005 ↓, s. 957.
  2. 1 2 3 Cmentarz Stare Powązki: UNGEROWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2025-03-08].
  3. 1 2 3 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-07].
  4. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-07].
  5. 1 2 Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek: Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 : Unger Wacław. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2025-03-07].
  6. ↑ Pierwsza lista 1921 ↓, s. 16, służba gospodarcza, poz. 1811.
  7. ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 305.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 863.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 787.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 744.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 665.
  12. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 141, 1034.
  13. 1 2 3 4 Убиты в Калинине 2019 ↓, s. 448.
  14. ↑ Księga Cmentarna Miednoje 2005 ↓, s. LXXVI.
  15. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2025-03-08].
  16. ↑ Decyzja Nr 89 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 4 października 2007 nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MSWiA.
  17. ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12
  18. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-07].

Bibliografia

  • Pierwsza lista oficerów rezerwowych WP. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
  • Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
  • Убиты в Калинине, захоронены в Медном : Книга памяти польских военнопленных – узников Осташковского лагеря НКВД, расстрелянных по решению Политбюро ЦК ВКП(б) от 5 марта 1940. Лариса Еремина (red.). T. 2: Биограммы военнопленных M–Я. Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2019. ISBN 978-5-6041921-5-3.
  • Zuzanna Gajowniczek, Bernadetta Gronek, Bernard Kayzer: Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Grzegorz Jakubowski (red.). T. 2 M–Ż. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. ISBN 83-89474-06-9.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.