Walenty Fiut
![]() Walenty Fiut na Broad Peak 14 lipca 1984. Zdjęcie wykonane przez Ryszarda Pawłowskiego | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | |
Walenty Fiut (ur. 10 lutego 1947 w Podegrodziu[1]) – polski himalaista, współzałożyciel Klubu Wysokogórskiego w Nowym Sączu, instruktor taternictwa, ratownik Krynickiej Grupy GOPR [2].
Życiorys
Z wykształcenia jest historykiem sztuki. Pracował jako dyrektor Zakładu Opiekuńczo–Leczniczego Caritas w Grybowie[1].
W latach 70. XX wieku wspinał się w Alpach, Kaukazie, Pamirze, Andach[1]. W lipcu 1976 uczestniczył w wyprawie w Hindukusz, tam zdobył szczyty Kohe Keshni Khan (6743 m) - z Ryszardem Szafirskim i Krzysztofem Żurkiem, wchodząc nową drogą północną ścianą oraz Kohe Szachaur (7084) - z Krzysztofem Żurkiem i Andrzejem Osiką - było to III wejście środkowym filarem ściany północnej[3]. W 1978 razem z Andrzejem Czokiem, Januszem Skorkiem i Janem Wolfem dokonał pierwszego polskiego zimowego przejścia północnej ściany Eigeru[4]. W 1979 próbował wytyczyć nową drogę na Dhaulagiri[1]. W 1980 uczestniczył w zimowej wyprawie na Mount Everest, która zakończyła się pierwszym zimowym wejściem na najwyższy szczyt Ziemi przez Krzysztofa Wielickiego i Leszka Cichego[1]. W lipcu 1984 zdobył Broad Peak (8051 m) - z Januszem Majerem, Ryszardem Pawłowskim i Krzysztofem Wielickim[5]. W 1985 uczestniczył w I Śląskiej Wyprawie na południową ścianę Lhotse. Tam doszedł do wysokości 8200 m[6]. W 1987 ponownie wziął udział w wyprawie na południową ścianę Lhotse, został wówczas ranny w lawinie[7].
Od 1989 roku mieszka w Nowym Sączu[8].
Przypisy
- 1 2 3 4 5 Małgorzata i Jan Kiełkowscy (red.), Wielka encyklopedia gór i alpinizmu. Tom VI. Ludzie gór, wyd. Stapis, b.m i d.w., s. 242-243
- ↑ Iwona Kamieńska, FIUT Walenty - Sączopedia [online], 20 lutego 2025 [dostęp 2025-03-11].
- ↑ Historia polskiego wspinania – Hindukusz Cz. II
- ↑ Eiger (3970m n.p.m.) - perła Grindenwaldu
- ↑ Trzech Polaków na Broad Peaku!
- ↑ Historia pewnej wyprawy
- ↑ Jakub Radomski Jedni przeklinali, inni się bali. Trzech zginęło. Tajemnica góry, na której śmierć poniósł Kukuczka
- ↑ Monika Chrobak, To nieprawda, że najpiękniej jest umrzeć w górach [online], www.dts24.pl, 3 listopada 2019 [dostęp 2025-03-11].
.jpg)