Walenty Rakowski
 | |
 pułkownik | |
| Data i miejsce urodzenia |
6 lutego 1902 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 lutego 1980 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca baterii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg.png){kind=small}  | |
Walenty Rakowski[a] (ur. 6 lutego 1900[3][b] w Łopiennie, zm. 13 lutego 1980 w Elblągu) – pułkownik Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 6 lutego 1900 we wsi Łopienno, w rodzinie Andrzeja i Marianny ze Skibińskich[7]. Od 30 grudnia 1918 do 18 lutego 1919 wziął czynny udział w powstaniu wielkopolskim w rejonie Szubina, Rynarzewa, Zdziechowy i Paterka. Podczas wypadu na stację kolejową Łopienno jako dowódca sekcji zdobył ckm i lkm likwidując załogę niemiecką. Następnie został przydzielony do 2 pułku artylerii polowej[8].
26 sierpnia 1924, po ukończeniu Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy, został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 31 sierpnia 1924 i 12. lokatą w korpusie oficerów artylerii[3], i wcielony do 25 pułku artylerii polowej w Kaliszu, który 31 grudnia 1931 został przemianowany na 25 pułk artylerii lekkiej[9][10][11][12]. Dwa lata później awansował na porucznika. W kwietniu 1933 przeniesiony został do 12 dywizjonu artylerii konnej w Ostrołęce[13]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 62. lokatą w korpusie oficerów artylerii[6]. W 1937, po jego rozformowaniu, przeniesiony został do 1 dywizjonu artylerii konnej w Warszawie. W marcu 1939 zajmował w tym dywizjonie stanowisko dowódcy szkoły podoficerskiej[14].
24 sierpnia 1939, w czasie mobilizacji, objął dowództwo 15 baterii artylerii konnej. Na czele tego pododdziału walczył w kampanii wrześniowej, w bitwie pod Mińskiem Mazowieckim i drugiej bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. 23 września pod miejscowością Jacnia został ranny i utracił łączność z baterią.
8 listopada 1972 minister obrony narodowej gen. broni Wojciech Jaruzelski mianował go na stopień pułkownika „za udział w Powstaniu Wielkopolskim”.
Ordery i odznaczenia
- Medal Niepodległości – 20 grudnia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[15][6]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 1938[16][6]
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy – 9 lutego 1972[8]
Uwagi
Przypisy
- ↑ Kamiński 1980 ↓, s. 27.
- ↑ Zarzycki 2004 ↓, s. 77.
- 1 2 Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 87 z 29 sierpnia 1924 roku, s. 496.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 210.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 493.
- 1 2 3 4 Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 174.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-04-01]..
- 1 2 Lista odznaczonych WKP ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 97 z 25 września 1924 roku, s. 541.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 684, 761.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 399, 493.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 210, 683.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 84.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 760.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 293, poz. 341.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 36.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jan Kamiński: Od konia i armaty do spadochronu. Wspomnienia uczestnika II wojny światowej. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1980. ISBN 83-211-0127-5.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Piotr Zarzycki. 15 bateria artylerii konnej w kampanii wrześniowej 1939 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 3 (203), 2004. Warszawa: Wojskowe Biuro Badań Historycznych. ISSN 1640-6281.
- Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2020-06-04].