Walery Kujawski

Walery Roman Kujawski (ur. 29 września 1929 w Kraśniczynie^[1], zm. 19 listopada 2012^[2][3] w Warszawie^[4]) – polski działacz państwowy, inżynier mechanik oraz wojskowy w stopniu pułkownika. Zastępca komendanta-rektora Wojskowej Akademii Technicznej (1973–1974), podsekretarz stanu w Ministerstwie Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1974–1980).

Syn Kazimierza i Marii. Ukończył gimnazjum ogólnokształcące w Krasnymstawie (1947) i liceum dla pracujących w Zabrzu (1950). W 1947 został instruktorem powiatowym w Związku Walki Młodych w Zabrzu, następnie od 1948 do 1950 pracował jako kreślarz i konstruktor Biurze Projektowania Urządzeń Przemysłu Hutniczego w Zabrzu i Gliwicach. W 1950 rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej, następnie przeniósł się na Wydział Wojsk Inżynieryjnych Wojskowej Akademii Technicznej, gdzie uzyskał dyplom inżyniera mechanika (1954) i magistra inżyniera mechanika (1956). W 1957 został starszym wykładowcą w Katedrze Maszyn Inżynieryjnych WAT. W 1961 rozpoczął aspiranturę na Wojskowej Akademii Inżynieryjnej im. W.W. Kujbyszewa w Moskwie, gdzie w 1963 doktoryzował się. W 1971 uzyskał powołany na stanowisko docenta, zajmował stanowiska szefa Oddziału Naukowego (1967–1973) oraz zastępcy komendanta rektora WAT ds. naukowych (1973–1974)^[1]. Uzyskał także stopień pułkownika, w 1991 przeszedł w stan spoczynku^[3][5].

Od sierpnia 1948 działacz Polskiej Partii Robotniczej, następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, pełnił funkcję sekretarza Komitetu Uczelnianego przy WAT (1967). Od grudnia 1974 do maja 1980 zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, równocześnie w 1980 przewodniczył Radzie ds. Gospodarstwa Aparaturą Badawczą^[6]. W latach 1980–1981 zastępca dyrektora Szefostwa Badań i Rozwoju Techniki Wojskowej Ministerstwa Obrony Narodowej, następnie do 1986 dyrektor generalny Ministerstwa Górnictwa i Energetyki^[7]. W latach 1987–1991 dyrektor Instytutu Maszyn Roboczych WAT^[8]. W 1991 został prezesem i szefem rady nadzorczej spółki Awat, zajmującej się komercjalizacją wynalazków tworzonych na macierzystej uczelni. Był założycielem Stowarzyszenia Przyjaciół Wojskowej Akademii Technicznej^[5].

23 listopada 2012 pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach z udziałem kompanii reprezentacyjnej Wojska Polskiego. Był żonaty, miał syna i córkę^[5].

Wyróżniony m.in. Złotym Medalem za zasługi dla Wojskowej Akademii Technicznej^[5].

• Aleksander Kochański: Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. T. 1. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-465-1. [dostęp 2024-10-10].