Wasylko Romanowicz
| książę włodzimierski | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1203 |
| Data i miejsce śmierci |
1269 lub 1271 |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Małżeństwo |
NN, córka Jerzego II Wsiewołodowicza |
| Małżeństwo | |
| Dzieci |
Włodzimierz Iwan |
Wasylko Romanowicz (ur. 1203 w Haliczu, zm. 1269 lub 1271 we Włodzimierzu Wołyńskim)[1] – książę włodzimierski, syn księcia wołyńsko-halickiego Romana Halickiego i jego drugiej żony Anny (Marii ?).
Po śmierci ojca w 1205 roku Wasylko razem z matką i starszym bratem Danielem, ratując się przed śmiercią, uciekli do Polski. Korzystając z walk między księstwami ruskimi polski książę Leszek Biały i król węgierski Andrzej II rozpoczęli interwencję na Rusi Wołyńsko-Halickiej.
Wskutek interwencji Wasylko i Daniel w 1215 roku odzyskali Włodzimierz, a w 1230 roku zjednoczyli cały Wołyń.
Między 1 marca 1226 a 28 lutego 1227 poślubił córkę Jerzego Wsiewołodowicza[2].
Książęta urządzali wspólnie z Jaćwingami łupieżcze wyprawy na tereny polskich księstw, m.in. w 1228 roku zapuścili się aż pod Kalisz.
W latach 1231–1238 prowadzili oni walkę o drugą część swojej ojcowizny – księstwo halickie, zajęte przez Węgrów. Wasylko w owym czasie rządził w Brześciu, a w 1241 roku przeniósł się do Włodzimierza.
W 1244 roku razem z bratem Danielem halickim spalił polski gród w Szczebrzeszynie[3].
Na czele pułku wołyńskiego wziął udział bitwie pod Jarosławiem.
W roku 1260 prowadził oddziały złotoordyjskiego baskaka Burundaja w przedniej straży wyprawy przeciw Litwie. W kolejnej wyprawie Burundaja w 1260 roku namawiał do poddania się mieszkańców Chełma i Sandomierza – tych drugich skutecznie, co skończyło się wydarzeniami opisanymi w Pieśniach Sandomierzanina:
- W Sędomirzu co się też stało
- Przez Tatary płaczliwe działo:
- Tak ludzi wiele pobili,
- Wisłę trupy zastawili,
- Dziatki z krwią po wodzie płynęły.
- Piotr z Krępej w ten czas starostą był,
- Ksiądz Bolesław w Sędomirzu ji zostawił,
- Sam do Siradza uciekszy, zbył,
- Z starostą się tam nie bronił,
- W pokoju grod Tatarom spuścił.
W roku 1261 na rozkaz Burundaja zburzył także Łuck i Krzemieniec.
Wasylko jest założycielem Wasilkowa.
Najpózniej na przełomie 1246/1247 r. drugą żoną została Dubrawka, co potwierdza bulla papieska z 5 grudnia 1247, w której Innocenty IV uznał za ważny ich związek, mimo iż strony były spokrewnione w trzecim stopniu[4] (oboje byli prawnukami księcia Bolesława III Krzywoustego). Małżonkowie doczekali się dwójki dzieci: syna Włodzimierza Iwana i córki Olgi, żony Andrzeja, księcia czernihowskiego.
Przypisy
- ↑ Wasilko Romanowicz [Василько Романович] [online], Wielka Encyklopedia Rosyjska [dostęp 2025-05-22] (ros.).
- ↑ Dariusz Dąbrowski: Daniel Romanowicz król Rusi (ok. 1201-1264). Biografia polityczna. Kraków: Avalon, 2012, s. 124. ISBN 978-83-7730-069-5.
- ↑ Irena Kutyłowska, Szczebrzeski gród i okręg grodowy w ziemi chełmskiej, [w:] Sztuka dawnej ziemi chełmskiej i województwa bełskiego, Kraków 1999, s.1-13, ISBN 83-7052-724-8
- ↑ D. Dąbrowski – Małżeństwa Wasylka Romanowicza, problem mazowieckiego pochodzenia drugiej żony, w: Europa Środkowa i Wschodnia w polityce Piastów, red. Krystyna Zielińska-Melkowska, Toruń 1997, s. 221–233.
Linki zewnętrzne
- Druga Pieśń Sandomierzanina. staropolska.gimnazjum.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-18)].
- Łuck, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 779.