Więzozrost
Więzozrost, połączenie włókniste (łac. syndesmosis, junctura fibrosa) – ścisłe (o bardzo ograniczonej ruchomości) połączenie kości za pomocą tkanki łącznej właściwej[1].
Więzozrost może występować w czterech postaciach:
- więzozrostu włóknistego (łac. syndesmosis fibrosa) – utworzonego przez włókna klejodajne (np. błona międzykostna przedramienia i błona międzykostna goleni).
- więzozrostu sprężystego (łac. syndesmosis elastica) – tu elementem łączącym kości są włókna sprężyste, elastyczne, nadające tkance żółte zabarwienie (np. więzadła żółte rozpięte między łukami kręgów).
- szwów (łac. suturae) – gdzie włókna łączące kości są bardzo mocne i krótkie. Szwy dzielą się na:
- piłowate (łac. serrata) – nieregularne brzegi jednej kości wchodzą we wgłębienia drugiej. To najmocniejsze i najczęstsze połączenie kości sklepienia czaszki (np. szew wieńcowy (łac. sutura coronalis)).
- gładkie lub proste (łac. plana, levis) – połączenie kości, których brzegi są proste lub prawie proste (szew podniebienny pośrodkowy – połączenie wyrostków podniebiennych kości szczęki).
- łuskowe (łac. squamosa) – przebiega skośnie do powierzchni kości, a brzegi kości zachodzą na siebie dachówkowato (łuska kości skroniowej na kość ciemieniową – szew łuskowy).
- wklinowania (łac. gomphosis) – to rodzaj szczególnego umocowania zębów w szczękach przy pomocy ozębnej; podobnym połączeniem jest szew rozszczepiony lub szew rowkowy (łac. schindylesis), łączący dziób kości klinowej z lemieszem[2][1].
Przypisy
- 1 2 Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 206–207, ISBN 978-83-200-4323-5.
- ↑ Tadeusz Bilikiewicz i inni, Anatomia ogólna : kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. 12, Warszawa: Wydaw. Lekarskie PZWL, 2003, ISBN 83-200-2877-9, OCLC 749511724 [dostęp 2019-10-04].
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.