Wiktar Korbut

Wiktar Korbut (błr. Віктар Андрэевіч Корбут, ur. 21 września 1981 w Mińsku) – polski i białoruski uczony[1], doktor w dziedzinie nauk humanistycznych w dyscyplinie językoznawstwo[2], historyk, dziennikarz i przewodnik, członek Międzynarodowego Stowarzyszenia Białorutenistów, Białoruskiego Towarzystwa Historycznego (siedziba w Białymstoku).

Życiorys

Absolwent Białoruskiego Liceum Państwowego Narodowego Humanistycznego im. Jakuba Kołasa w Mińsku (1998), Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego Kultury i Sztuki w Mińsku (Wydział Systemów Biblioteczno-Informacyjnych, specjalność muzealnictwo i ochrona zabytków historii i kultury; 2003).

W latach 2016–2022 doktorant Uniwersytetu Warszawskiego[3]. W 2024 r. obronił na Uniwersytecie Warszawskim rozprawę doktorską pt. Беларуская мова як фактар фарміравання беларускай нацыянальнай ідэнтычнасці ў перыяд рэвалюцыі 1905–1907 гг. у публіцыстыцы першых беларускамоўных газет «Наша Доля» і «Наша Нива» (Język białoruski jako czynnik kształtowania białoruskiej tożsamości narodowej w okresie rewolucji 1905–1907 r. w świetle publicystyki pierwszych gazet białoruskojęzycznych „Nasza Dola” i „Nasza Niwa”), pod kierunkiem dr hab. Jerzego Grzybowskiego (recenzenci: dr hab. Ewa Golachowska, dr hab. Mirosław Jankowiak, dr hab. Jadwiga Kozłowska-Doda).

Publikacje naukowe ukazywały się w kraju i za granicą, w tym w wydawnictwie wielotomowym Studium Europy Wschodniej Uniwersytetu Warszawskiego Polacy na Białorusi (red. Tadeusz Gawin), innych pracach zbiorowych[4], w czasopismach Acta Polono-Ruthenica, Przegląd Środkowo-Wschodni, Studia Interkulturowe Europy Środkowo-Wschodniej, Białoruskie Zeszyty Historyczne, Беларуская мова як замежная (Polska), Menotyra, Romuva, Liaudies kultūra (Litwa), Arche. Пачатак, Беларуская думка, Спадчына (Białoruś), Восточнославянские исследования (Rosja).

Po warsztatach dziennikarskich w Szczecinie (1998) popularyzuje zarówno w mediach polskich (Radio Rаcja (2001-2002), Polskie Radio (od 2018 r.)[5]), jak i w białoruskich dziedzictwo kulturowe i historyczne krajów dawnej Rzeczypospolitej (Białorusi, Litwy, Polski, Ukrainy). Poruszał te tematy m.in. w gazetach Наша ніва, Беларусь сегодня, Народная газета, Туризм и отдых, czasopismach Беларусь. Belarus (ukazuje się w tym w języku polskim), Druvis, Pro отдых, Фотомагия, w wywiadach dla mediów polskich i zagranicznych.

Uczestniczył w działalności Związku Polaków na Białorusi, Białoruskiego Frontu Ludowego „Adradżeńnie”, Towarzystwa Języka Białoruskiego im. Franciszka Skoryny.

Bada i promuje historię Mińska i Wilna, wspólnego białorusko-polsko-litewskiego dziedzictwa w tych miastach. Wśród zainteresowań naukowych – historia białoruskiego języka i ruchu narodowego, stosunki białorusko-polskie, białorusko-litewskie, polsko-litewskie, kształtowanie tożsamości narodów Europy Środkowo-Wschodniej.

Autor książek Минск. Лучший вид на этот город (Mińsk. Najlepszy widok na to miasto; 2013)[6], Ад Мінска да Вільні. Гісторыя Беларусі ў журналісцкіх нататках (Od Mińska do Wilna. Dzieje Białorusi w notatkach dziennikarskich; 2016)[7][8], Мінск. Спадчына старога горада. 1067-1917 (Mińsk. Dziedzictwo dawnego miasta. 1067-1917; 2016; współautor: Dzmitry Łaśko)[9], Мінск. Спадчына сталіцы Беларусі. 1918-2018 (Mińsk. Dziedzictwo stolicy Białorusi. 1918-2018; 2017; współautor: Dzmitry Łaśko)[10], zestawów pocztówek Vilnius – Вільня. Сталіца Літвы ў гісторыі Беларусі (Vilnius – Wilno. Stolica Litwy w dziejach Białorusi; 2015)[11], Мінск. Минск. Minsk (2017) (współautor: Dzmitry Łaśko), Беларусь. Беларусь. Belarus (2017) (współautor: Dzmitry Łaśko), autor koncepcji i redaktor albumu Białoruś, Litwa, Polska czasów Stanisława Moniuszki w rysunkach jego ojca Czesława Moniuszki (2019)[12].

Autor tras turystycznych: Mińsk. Najlepszy widok na miasto. 10 wieków przez 3 godziny[13], Vilnius – Wilno. Stolica Litwy w dziejach Białorusi[14], Białoruskie dziedzictwo Warszawy[15].

Nagrody i wyróżnienia

  • Dyplom Honorowy Instytutu Polskiego w Mińsku w konkursie im. Jerzego Giedroycia za rzetelność i uniwersalny wymiar kulturowy publicystyki (2004)[16],
  • zwycięzca IX Republikańskiego Konkursu Turystycznego Пазнай Беларусь (Poznaj Białoruś; 2011)[17],
  • zwycięzca Narodowego Konkursu Prasy Залатая ліцера (Złota Czcionka) w nominacji „Najlepsze publikacje kulturowe i historyczne” (2012)[18],
  • zwycięzca konkursu Białoruskiego Związku Dziennikarzy za najlepszą informacyjno-analityczną pracę dziennikarską (2013),
  • zwycięzca konkursu Białoruskiego Związku Dziennikarzy za najlepszą pracę dziennikarską na tematy kultury i sztuki (2015)[19],
  • laureat nagrody Białoruskiego PEN-Centrum im. Franciszka Bohuszewicza za książkę Мінск. Спадчына старога горада. 1067-1917 (2017) (wspólnie z Dzmitrym Łaśko)[20].

Przypisy

  1. ↑ https://independent.academia.edu/ViktarKorbut
  2. ↑ https://dokumenty.uw.edu.pl/dziennik/DRNDJ/Lists/Dziennik/Attachments/595/DRNDJ.2024.29.URND.450.pdf
  3. ↑ Mgr Viktar Korbut [online], ksi.uw.edu.pl [dostęp 2019-04-02].
  4. ↑ https://wuw.pl/data/include/cms//Wielokulturowosc_Europy_Getka_Joanna_Grzybowski_Jerzy_red_2023.pdf; https://www.wuw.pl/product-pol-18711-Wielokulturowosc-Europy-Srodkowo-Wschodniej-doswiadczenia-przeszlosci-i-wyzwania-terazniejszosci-EBOOK.html
  5. ↑ https://www.polskieradio.pl/396/8226
  6. ↑ Пальчук Н. Какой вид Минска лучший? Виктор Корбут презентовал книгу о городе // Holiday.by [Электронный ресурс] – holiday.by, 17 января 2014.
  7. ↑ Ludmiła Burlewicz Miński dziennikarz wydał książkę o wieloetnicznym Wilnie -- znadniemna.pl.
  8. ↑ Весялуха М. Дэтэктыўная гісторыя паміж Мінскам і Вільняй // Звязда [Электронный ресурс] – zviazda.by, 15.03.2016, 00:23.
  9. ↑ Белохвостик Надежда, Минск, который мы видим, но не замечаем [online], KP.RU - сайт «Комсомольской правды», 12 stycznia 2017 [dostęp 2019-04-02] (ros.).
  10. ↑ Криулин Владимир, Таким Минск видят только птицы [online], KP.RU - сайт «Комсомольской правды», 8 grudnia 2017 [dostęp 2019-04-02] (ros.).
  11. ↑ Шчарбачэвіч Н. 9 нашых адрасоў у Вільні // «Ігуменскі тракт» № 7 (108) / «Звязда» № 35 (27893), 24 лютага 2015.
  12. ↑ https://pracowniawydawnicza.pl/wp-content/uploads/2020/04/02-Moniuszko-Czes%C5%82aw-Album_1_6-str_Archiv.pdf
  13. ↑ Дорофей М. Дом Петра Первого в Минске уничтожили. «Фэст экскурсоводов» приоткрыл страницы истории // TUT.BY [Электронный ресурс] – tut.by, 19 апреля 2015, 20:03.
  14. ↑ Мацей Бурачок. В Вильнюс проложили новый маршрут для белорусских туристов – tut.by, 4 июля 2015, 16:00.
  15. ↑ Беларуская спадчына Варшавы [online] [dostęp 2019-04-02] (biał.).
  16. ↑ Skan dyplomu .
  17. ↑ Суслова Н. Названы победители конкурса «Познай Беларусь» // Портал газеты „Туризм и отдых” [Электронный ресурс] – tio.by, 29.09.2011.
  18. ↑ Андреев В. Слово идет в ногу со временем // Портал Беларусь Сегодня [Электронный ресурс] – sb.by, 05.05.2012.
  19. ↑ Журналісты БЕЛТА сталі лаўрэатамі рэспубліканскага творчага конкурсу «Залатое пяро» // БЕЛТА [Электронны рэсурс] – belta.by, 4 траўня 2015, 15:09.
  20. ↑ Іна Студзінская, Ляўрэатамі прэміі імя Францішка Багушэвіча сталі Віктар Корбут і Зьміцер Ласько [online], Радыё Свабода [dostęp 2019-04-02] (biał.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.