Wiktor Kościński
 Wiktor Kościński w 1948 (pierwszy od prawej, obok Bolesława Bieruta) | |
| Data i miejsce urodzenia |
17 października 1902 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Zawód, zajęcie |
działacz partyjny i państwowy, prawnik, związkowiec |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
wiceminister skarbu (1947–1949) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
 | |
Wiktor Kościński (ur. 17 października 1902 Warszawie[1], zm. ?) – polski działacz partyjny i państwowy, prawnik, związkowiec, podsekretarz stanu w Ministerstwie Skarbu (1947–1949).
Życiorys
Syn Seweryna i Zofii. W 1927 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. W okresie studiów pracował w banku i fabryce waty. Od 1924 działacz związków zawodowych (sekretarz generalny Zrzeszenia Pracowniczych Związków Zawodowych oraz Związku Zawodowego Pracowników Przemysłu i Handlu)[1], w latach 30. w Unii Związków Zawodowych Pracowników Umysłowych (był jej delegatem przy Międzynarodowym Biurze Pracy i delegatem związków pracowników umysłowych przy Lidze Narodów). Później kierował związkiem zawodowym skarbowców i był wiceprezesem Centrali Związków Pracowników Państwowych[2]. Od 1934 do 1940 pracował na stanowisku naczelnego dyrektora w Państwowym Zakładzie Emerytalnym[1].
W latach 1925–1927 członek Polskiej Partii Socjalistycznej. W okresie wojennym od 1940 do 1944 prowadził kancelarię adwokacką. Działał także w Polskiej Partii Socjalistycznej – Wolność, Równość, Niepodległość, później kolejno w Polskiej Partii Socjalistycznej (lubelskiej) i po fuzji w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W ramach Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS od lutego do kwietnia 1948 szefował Wydziałowi Polityczno-Propagandowemu[3]. W 1945 pracował jako portier w Hotelu Europejskim w Warszawie, następnie od 1945 do 1947 ponownie dyrektor naczelny w Państwowym Zakładzie Emerytalnym[1]. W 1946 pełnił funkcję komisarza Premiowej Pożyczki Odbudowy Kraju, ponadto był pełnomocnikiem rządu ds. daniny narodowej na zagospodarowanie Ziem Odzyskanych (1946–1947)[4], komisarzem ds. Wystawy Ziem Odzyskanych (1947–1948)[5] oraz członkiem Naczelnej Rady Odbudowy m.st. Warszawy (od 1947)[2]. Od marca 1947 do października 1949 pozostawał podsekretarzem stanu w Ministerstwie Skarbu[6]. W 1949 został dyrektorem przedsiębiorstwa państwowego Filharmonia Narodowa (w budowie), od lutego do sierpnia 1952 zarządzał nim (wówczas pod nazwą Filharmonia Warszawska)[1]. W tym samym roku został wykluczony z PZPR na tle walk frakcji partyjnych. Później kontynuował pracę w zawodzie adwokata[7].
Odznaczenia
W 1939 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[2].
Przypisy
- 1 2 3 4 5 Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2024-12-09].
- 1 2 3 Wiktor. salon24.pl, 18 listopada 2019. [dostęp 2024-12-09].
- ↑ Kochański 2022 ↓, s. 606.
- ↑ Kochański 2022 ↓, s. 203.
- ↑ Kochański 2022 ↓, s. 202.
- ↑ Kochański 2022 ↓, s. 279.
- ↑ Marcin Zaborski. Pozorna próba „destalinizacji” warszawskiej adwokatury w 1956 r., cz. 1 – analiza: Otwarte zebranie Podstawowej Organizacji Partyjnej PZPR przy Izbie Adwokackiej w Warszawie 26 i 30 października 1956. „Głos Prawa”. 1 (7)/2021. s. 128–155. ISSN 2657-800X.
Bibliografia
- Aleksander Kochański: Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. T. 1. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-465-1. [dostęp 2024-12-09].