Wiktor Ostrowski (Lubliner)

Wiktor Ostrowski

Wiktor Adam Lubliner

ps. Kuszel

Data i miejsce urodzenia	28 grudnia 1895 Warszawa
Data i miejsce śmierci	13 października 1977 Warszawa
Zawód, zajęcie	elektryk, autor wspomnień
Narodowość	polska
Rodzice	Stanisław Leopold Lubliner, Eugenia z d. Cohn
Małżeństwo	Halina Ostrowska
Krewni i powinowaci	Karolina Lubliner-Mianowska
Odznaczenia

Wiktor Ostrowski, właśc. Wiktor Adam Lubliner (ur. 28 grudnia 1895 w Warszawie, zm. 13 października 1977 tamże) – polski elektryk, więzień Pawiaka, obozu KL Stutthof, autor wspomnień obozowych^[1].

Rodzice Wiktora byli Polakami o żydowskich korzeniach. Jego ojciec Stanisław Leopold Lubliner był lekarzem, matka Eugenia z domu Cohn, zajmowała się działalnością społeczną. Jego siostrą była Karolina Lubliner-Mianowska. Początkowo Wiktor pobierał edukację w domu, do szkoły trafił najprawdopodobniej dopiero w 1905 roku^[2]. W 1915 roku wyjechał do Moskwy kształcić się w szkole elektrycznej. W 1917 zdał maturę, został wcielony do armii carskiej i wysłany na front rumuński^[3]. Po jakimś czasie zdezerterował i uciekł do Polski.

Ukończył Warszawską Szkołę Podchorążych Piechoty, uzyskując stopień podporucznika. W czasie II wojny światowej prowadził Konspiracyjną Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty AK. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej^[3].

W 1922 przyjął chrzest i ożenił się z Haliną Ostrowską. W 1939 zgłosił się na ochotnika do armii, ale z powodu wieku nie został przyjęty.

W czasie wojny działał w konspiracji pod ps. „Kuszel”. 22 marca 1944, pod zarzutem organizacji ruchu oporu, Lubliner został aresztowany i osadzony w więzieniu Pawiak. Pod koniec maja tego samego roku przewieziono go razem z grupą 859 więźniów do obozu koncentracyjnego Stutthof. Otrzymał tam numer 35.853. Po pewnym czasie został przydzielony do pracy w Niemieckich Zakładach Zbrojeniowych. Jako elektryk nadzorował montaż części do samolotu myśliwskiego Ta-152. Uczestniczył w organizacji nielegalnej twórczości artystycznej. Brał udział w występach obozowego teatrzyku, pisał wiersze i piosenki, satyry na obozową rzeczywistość. Został ewakuowany ze Stutthof w „marszu śmierci”. Doczekał wyzwolenia przez Armię Czerwoną w tymczasowym obozie ewakuacyjnym w Gęsi w marcu 1945 r.

Po wojnie wrócił do Warszawy i wraz z żoną, ze względów bezpieczeństwa, zmienił nazwisko na Ostrowski. W 1945 r. objął etat kierownika kina „Polonia”, a następnie „Atlantic”. Był również redaktorem naczelnym miesięcznika „Kinotechnik”. Wydał serię książek i artykułów o tematyce kinotechnicznej. W 1971 r. wydał swoje obozowe wspomnienia zatytułowane: Warszawiacy w Stutthofie^[4] . Zmarł 13 października 1977 r. Spoczywa na Cmentarzu Bródnowskim (kw. 25A-5-26/27).

• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[5]

• WiktorW. Ostrowski WiktorW., Warszawiacy w Stutthofie, Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1971, ISBN 978-83-937076-7-6, OCLC 969125183 [dostęp 2019-01-18] .
• WirginiaW. Węglińska WirginiaW., Wiktor Ostrowski (Lubliner) 1895–1977, „Zeszyty Muzeum Stutthof”, 2 (12), 2014, s. 255-287, ISSN 0137-5377 [dostęp 2019-01-18] .