Witold Karolewski
 | |
 major uzbrojenia | |
| Data i miejsce urodzenia |
28 kwietnia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  _BAR.svg.png){kind=small} _BAR.svg.png){kind=small} | |
.png){kind=small}
Witold Aleksander Karolewski (ur. 28 kwietnia 1890 w Krakowie, zm. 4–7 kwietnia[1] 1940 w Katyniu) – major uzbrojenia[2] Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Syn Aleksandra i Anny z Parysów[3]. Absolwent Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego[1] i Instytutu Towaroznawstwa w Krakowie[1][3]. 4 sierpnia 1914 zaciągnął się do Legionów. Służył w 7 i 5 pułku piechoty.
1 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego w stopniu chorążego. Walczył o Lwów. W czasie wojny 1920 służył w Parku Uzbrojenia nr 1 i 2. Po zakończeniu wojny przeniesiony do warsztatów amunicyjnych w Krakowie na stanowisko kierownika Laboratorium Analiz Materiałów Wybuchowych. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 80. lokatą w korpusie oficerów uzbrojenia, a jego oddziałem macierzystym był Okręgowy Zakład Uzbrojenia Nr 1 w Warszawie[4].
18 lutego 1928 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów uzbrojenia[5]. W latach 1928–1939 piastuje stanowisko zastępcy kierownika[3] w Instytucie Badań Materiałów Uzbrojenia w Warszawie[6].
Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę (17 września 1939), w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Od kwietnia 1940 przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku[1]. Między 3 a 5 kwietnia został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[1] – lista wywózkowa z 2 kwietnia 1940[3][1] bez numeru. Między 4 a 7 kwietnia 1940 został zamordowany w Katyniu[1][3] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[7][8]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[9][10][11], jednak Witold Aleksander Karolewski nie został zidentyfikowany.
Był żonaty z Zofią Bylcówną, z którą miał czworo dzieci[3][1].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[12][13][14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[15][16].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3068 – 10 sierpnia 1922[17]
- Krzyż Niepodległości – 13 kwietnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[18]
- Krzyż Walecznych[3]
- Złoty Krzyż Zasługi – 18 lutego 1939 „za zasługi na polu pracy społecznej”[19]
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 368.
- ↑ Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (48 (334)), pbc.uw.edu.pl, 27 listopada 1948, s. 4 [dostęp 2025-03-24] (pol.).
- 1 2 3 4 5 6 7 Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 252.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 346.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 50.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 297, 847.
- ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl [online], polskieradio.pl [dostęp 2025-03-22] (pol.).
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
- ↑ Historia Zbrodni Katynskiej [online] [dostęp 2025-03-22] (pol.).
- ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia [online], www.polskieradio.pl [dostęp 2025-03-22] (pol.).
- ↑ Instytut Pamięci Narodowej - Kraków, Niemcy w Katyniu w 1943 roku, „Instytut Pamięci Narodowej - Kraków” [dostęp 2025-03-22] [zarchiwizowane z adresu 2024-12-06] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 15 [dostęp 2025-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2025-03-22] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2025-03-22]. (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2025-03-22] (pol.).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 27 października 1922, s. 801, tu wskazany jako Władysław Karolewski.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.