Witold Rosołowski

Witold Rosołowski
Ilustracja
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Pełne imię i nazwisko

Witold Stanisław Rosołowski

Data i miejsce urodzenia

10 kwietnia 1896
Gródek Jagielloński

Data i miejsce śmierci

październik 1943
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Armia „Modlin”

Stanowiska

komendant Kwatery Głównej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Witold Stanisław Rosołowski (ur. 10 kwietnia 1896 w Gródku Jagiellońskim, zm. w październiku 1943 w Warszawie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 10 kwietnia 1896 w Gródku Jagiellońskim, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Alojzego i Matyldy z Wojciechowskich[1][2][3]. Uczył się w c. k. Gimnazjum w Gródku[4][1]. Był czynnym skautem i członkiem miejscowego oddziału Związku Strzeleckiego[1].

14 sierpnia 1914 jako uczeń klasy Vc wstąpił do Legionu Wschodniego[4], a po jego rozwiązaniu do VI batalionu I Brygady Legionów Polskich[1]. Wziął udział we wszystkich walkach tego batalionu, który po reorganizacji oddziałów strzeleckich został włączony w skład 1 pułku piechoty[1]. W kwietniu 1917 był odnotowany w 4 kompanii 1 pułku piechoty i przedstawiony do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola[2]. 18 września tego roku, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do austriackiego 56 pułku piechoty i wysłany na front włoski[1]. 18 marca 1918 nad Piawą został kontuzjowany (ogłuszony miną)[1]. Po wyleczeniu, jako niezdolny do służby frontowej, został przydzielony do szpitala w Portogruaro na stanowisko dowódcy oddziału malarycznego[1][2]. W listopadzie 1918 zdezerterował i wrócił do rodzinnego miasta[1][2].

23 listopada 1918 objął dowództwo kompanii batalionu ziemi gródeckiej, która następnie została wcielona do 4 pułku piechoty Legionów[1]. Początkowo walczył przeciwko Ukraińcom, a później bolszewikom dowodząc 11 kompanią pułku[1]. 12 czerwca 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich został mianowany podporucznikiem piechoty[5][2]. Wyróżnił się 14 listopada 1919 w czasie wypadu na Sieliszcze, nazywanego również „wyprawą po armaty”[6][1]. 13 czerwca 1920 dowódca III batalionu, porucznik Władysław Kasza sporządził wniosek na odznaczenie orderem „Virtuti Militari”, w którym napisał: „w dniu 14 listopada 1919 we frontowym ataku na armaty w Sieliszczach mimo silnego ognia karabinów maszynowych i kartaczy porywa linię do walki na bagnety i jeden z pierwszych dopada do armat. Przy przebijaniu się ze zdobyczą kieruje ogniem ze zdobytych armat”[1]. 1 sierpnia 1920 został ciężko ranny[1]. Do 3 listopada tego roku był leczony w szpitalu wojskowym w Kościanie[1]. W międzyczasie (14 października) został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[7]. Po zakończeniu leczenia wrócił do pułku i ponownie objął dowództwo 11 kompanii[1]. Od 15 grudnia 1920 do 29 stycznia 1921 był słuchaczem kursu oficerskiego przy 2 Dywizji Legionów w Grodnie, a od 2 lutego do 2 maja 1921 słuchaczem kursu dla kapitanów w Bydgoszczy[2].

1 czerwca 1921 został wykazany jako oficer 19 pułku piechoty przydzielony do 4 pp Leg.[8] Od 20 października do 15 grudnia 1921 służył w 19 pp, następnie w 26 pułku piechoty jako dowódca kompanii i ponownie w 19 pp[1]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 820. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9][10][11]. Do 6 września 1923 był przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Gródek Jagielloński na stanowisko oficera instrukcyjnego, po czym wrócił do 19 pp[12][13][14]. 12 kwietnia 1927 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 1 stycznia 1927 i 50. lokatą w korpusie oficerów piechoty[15][16]. 7 czerwca 1927 został przeniesiony do 20 pułku piechoty w Krakowie na stanowisko oficera Przysposobienia Wojskowego[17][1]. Później został wyznaczony w pułku na stanowisko komendanta obwodowego PW[18][1]. W marcu 1930 został przesunięty na stanowisko dowódcy III batalionu[19][1][3]. 1 kwietnia 1932 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie na stanowisko kierownika referatu personalnego[20][21]. 16 sierpnia 1933 został przeniesiony do 1 pułku piechoty Legionów w Wilnie na stanowisko dowódcy batalionu[22][1]. W kwietniu 1935 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[23]. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 7. lokatą w korpusie oficerów piechoty[24][25]. W marcu 1939 pełnił służbę w 1 Okręgowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego na stanowisku komendanta Okręgu Związku Strzeleckiego Nr 1[26]. Jako oficer Związku Strzeleckiego posiadał stopień okręgowego[27].

W trakcie kampanii wrześniowej walczył na stanowisku komendanta Kwatery Głównej Armii „Modlin”[28][29]. Podczas okupacji niemieckiej przebywał w Warszawie[2]. Należał do założycieli Organizacji Orła Białego i pełnił tam obowiązki komendanta Warszawskiego Okręgu Stołecznego OOB[2]. W styczniu 1940, wraz z całym sztabem OOB Okręgu Stołecznego i Warszawskiego Okręgu Wojewódzkiego, odmówił wcielenia do Związku Walki Zbrojnej[2]. W sierpniu 1942 grupa ta stała się jedną z organizacji założycielskich Obozu Polski Walczącej[2]. W październiku 1943 został zatrzymany przez Niemców, zabity i pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 284 d wpr. pod murem, rząd 1, miejsce 31, 32)[30][31].

Był żonaty ze Stanisławą, z którą miał syna Zdzisława (1924–1945)[1][30].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 Rosołowski Witold Stanisław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.73-6772 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-02-02].
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek: Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 : Rosołowski Witold. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2025-02-02].
  3. 1 2 3 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-02-04].
  4. 1 2 Sprawozdanie 1917 ↓, s. 15.
  5. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 70 z 26 czerwca 1919, poz. 2237, jako Wiktor Rosołowski.
  6. ↑ Lewicki 1929 ↓, s. 35–36.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 20 października 1920, s. 1065.
  8. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 76.
  9. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 51.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 411.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 355.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 60 z 18 września 1923, s. 562.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 179, 1464.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 168.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 119.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 180.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927, s. 146.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 36.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 116.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 233.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 465.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933, s. 195.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 kwietnia 1935, s. 40.
  24. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 466.
  25. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 16.
  26. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 511.
  27. ↑ I Lista Oficerów 1936 ↓, s. 67.
  28. ↑ Jurga i Karbowski 1987 ↓, s. 36, 103, 139, 141, 142, 267, 298, 440.
  29. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 338.
  30. 1 2 Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2025-02-05].
  31. ↑ Cmentarz Stare Powązki: ROSOŁOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2025-02-05].
  32. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 26 marca 1921, s. 533.
  33. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-02-04].
  34. ↑ Lewicki 1929 ↓, s. 58.
  35. ↑ M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172.
  36. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 lipca 1932, s. 331.
  37. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-02-04].
  38. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 9.
  39. 1 2 Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 30.
  40. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-02-04].
  41. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-02-04].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.