Witold Stankiewicz (wojskowy)
 | |
 podpułkownik dyplomowany piechoty | |
| Pełne imię i nazwisko |
Witold Włodzimierz Stankiewicz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
4 marca 1893 |
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
2 Dywizja Strzelców Polskich (WP na Wschodzie), |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 _2r_BAR.svg.png){kind=small} _BAR.svg.png){kind=small}  | |
Witold Włodzimierz Stankiewicz (ur. 4 marca 1893 w Adamowie, pow. brasławski, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Syn Włodzimierza i Jadwigi z Zajączkowskich. Absolwent szkoły realnej w Stawropolu na Kaukazie. Wcielony w 1911 do armii rosyjskiej. Walczył w I wojnie światowej. Awansował na porucznika. Od 1917 w I Korpusie Polskim. W 2 Dywizji Strzelców objął stanowisko szefa operacyjnego sztabu. Od 1918 w 1 Dywizji Strzelców. Po demobilizacji działał w Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie. W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i został skierowany do 26 pułku piechoty. Od 1919 dowodził batalionem w 27 pułku piechoty. Walczył w wojnie 1920 r.
W okresie międzywojennym nadal w 27 pp. Od 1922 w Sztabie Generalnym WP i DOK VI jako szef Oddziału Ogólnego (sierpień 1924).
1 listopada 1924 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza IV Kursu Doszkolenia. 15 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach na stanowisko szefa sztabu[1]. 5 maja 1927 został przeniesiony do 68 pułku piechoty we Wrześni na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[2]. W listopadzie 1928 został przeniesiony do 50 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Kowlu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[3]. 6 lipca 1929 został przeniesiony na stanowisko delegata Sztabu Głównego przy Dyrekcji PKP Wilno[4]. W grudniu 1932 ogłoszono jego przeniesienie na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Wadowice[5]. Z dniem 2 września 1933 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Piotrków na stanowisko komendanta[6]. Od 1938 w stanie spoczynku, pracował w dowództwie OPL DOK VI.
W trakcie kampanii wrześniowej 1939 – po agresji ZSRR na Polskę – w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej i przebywał w obozie w Starobielsku[7]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[7], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[8]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod poz. 3200[7][9].
Upamiętnienie
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło – decyzją nr 439/MON[10] – mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[11][12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[13][14][15].
Awanse
- podporucznik
- porucznik
- kapitan – 1918
- major – 1919
- podpułkownik – 1925
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 522
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[16]
- Medal Niepodległości (23 grudnia 1933)[17]
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 106 z 15 października 1925 roku, s. 571.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 127.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 336.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 192.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 413.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 139.
- 1 2 3 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 511.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 269.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 8 [dostęp 2024-10-13] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.