Wołodymyr Horbowy
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
prawnik, polityk |
| Narodowość | |
| Tytuł naukowy |
doktor |
Wołodymyr Hryhorowycz Horbowy, ukr. Володимир Григорович Горбови́й, pol. Włodzimierz Stanisław Horbowyj[a][1][2][3][4], (ur. 30 stycznia 1899 w Dolinie, zm. 21 maja 1984 w Chodorowie) – ukraiński adwokat, działacz polityczny, wojskowy i nacjonalistyczny. Członek Ukraińskiej Organizacji Wojskowej (UWO) i Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN).
Życiorys
Ukończył gimnazjum w Stryju, następnie w czasie I wojny światowej walczył w armii austro-węgierskiej na froncie włoskim. Był ranny, stracił oko. Później był oficerem Ukraińskiej Armii Halickiej, brał udział w ofensywie Armii URL na Kijów w sierpniu 1919.
Od 1920 był rejonowym dowódcą Ukraińskiej Organizacji Wojskowej (UWO) w rejonie Doliny, w 1922 został szefem sztabu Komendy Głównej UWO we Lwowie, oraz szefem łączności pomiędzy Komendą główną a Komendą Krajową. Na przełomie listopada i grudnia 1928 pełnił obowiązki Krajowego Komendanta UWO. Był członkiem Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) od jej powstania.
Ukończył studia prawnicze w Pradze, był obrońcą w międzywojennych procesach politycznych (w tym obrońcą Stepana Bandery w dwóch procesach – procesie o zabójstwo Bronisława Pierackiego w Warszawie[1] i procesie lwowskim kierownictwa OUN). W 1934 był jednym z pierwszych osadzonych w Miejscu Odosobnienia w Berezie Kartuskiej.
W czasie okupacji niemieckiej w Polsce od 1939 mieszkał w Krakowie. W 1941 był wiceprzewodniczącym Ukraińskiego Komitetu Narodowego, faktycznie pełniącym obowiązki przewodniczącego. W konsekwencji po proklamacji niepodległości państwa ukraińskiego został aresztowany 5 lipca 1941 przez Gestapo. Więziony w więzieniach niemieckich do 1942, wypuszczony ze względu na zły stan zdrowia. Brał udział w rozmowach polskiego i ukraińskiego podziemia. W okresie okupacji mianowany przez władze niemieckie sędzią Sądu Apelacyjnego w Krakowie[5].
1 lipca 1947 aresztowany przez czeską policję w Pradze, przekazany do zsowietyzowanej już Polski, 9 lipca 1948 wydany władzom ZSRR. Skazany na 25 lat łagru, odbył wyrok w całości (w drugiej części na zesłaniu). Został zwolniony 1 sierpnia 1972, do końca życia pozostawał pod nadzorem milicyjnym.
Zmarł nagle, pochowany na cmentarzu w Dolinie.
Uwagi
- ↑ Także Horbowy.
Przypisy
- 1 2 Stanisław Rakowski, Proces o zabójstwo ministra Bronisława Pierackiego przed warszawskim Sądem Okręgowym, „Palestra”, Bazhum, 1989, s. 104 [dostęp 2025-04-23].
- ↑ Dwie mowy obrończe w procesie zamachowców z O.U.N., „Dzień Dobry : gazeta codzienna”, 6 (4), CRISPA, 1936, s. 5 [dostęp 2025-04-23].
- ↑ Kalendarz Sądowy na 1936 rok, Śląska Biblioteka Cyfrowa, 1936, s. 365 [dostęp 2025-04-23].
- ↑ Zabawski i inni, Ukraińcy przed sądem apelacyjnym, „Polonia”, 13 (4145), Śląska Biblioteka Cyfrowa, 28 kwietnia 1936, s. 12 [dostęp 2025-04-23].
- ↑ Wyrok Sądu Najwyższego sygn. K. 540/45 1946.06.28. - Źródła prawa dawnego [online], iura.uj.edu.pl [dostęp 2019-07-28].
Bibliografia, literatura
- Jan Nowak-Jeziorański, Kurier z Warszawy, Kraków 1989, wyd. Znak, ISBN 83-7006-102-8.
- Biogram Горбовий Володимир. W: Dowidnyk z istoriji Ukrajiny, opr. Ihor Pidkowa, Roman Szust, Kost Bondarenko. Lwów: Wyd. Lwiwśkyj derżawnyj uniwersytet im. Iwana Franka i Wydawnictwo Heneza, 1999. ISBN 978-966-504-237-2. (ukr.)