Wolundr
Wolundr (także Wölund, Wayland, Wieland, Weland) – legendarny germański kowal oraz anglosaski bóg kowal i złotnik.
Według Eddy wraz z braćmi Egilem i Slagfinnem spotkał trzy walkirie (córki króla Hlödwera: Hladgunn Swanhwit, Herwör Alwitr, a także córkę króla Kiara: Ölrun) nad brzegiem jeziora Ulfsjar[1]. Żyli razem w miłości przez 7 lat, aż pewnego dnia księżniczki odleciały. Zrozpaczeni bracia wyruszyli różnymi drogami, aby je odszukać. Wolundra schwytał król Nidud, jego rywal, oskarżając go o kradzież złota. Za karę przeciął mu ścięgna w nodze i wraz z kuźnią usunął na oddaloną wyspę. Kowal zemścił się na nim zabijając jego dwóch synów, przybyłych do niego w tajemnicy, by obejrzeć jego skarby, po czym odesłał mu ich odcięte głowy usiane drogimi kamieniami i osadzone w srebrze.
Pokrewną, szerszą wersję historii przedstawia Saga o Dytryku[2]. Wspomniane jest tam pochodzenie Wölunda od olbrzyma Wadiego, pobieranie nauk u Mimira, konflikt z kowalem Amiliasem oraz niewola u Niduda.
W brytańskiej mitologii zajął rolę ducha opiekuńczego, podobnie jak Hern Myśliwy.
Przypisy
- ↑ Edda poetycka, tłum. Apolonia Załuska-Strömberg, Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, Wrocław 1986, ISBN 83-04-01852-7, s. 187-188.
- ↑ The Saga of Tidrek of Bern, transl. Edward B. Haymes, New York : Garland 1988, s. 40-55.
Bibliografia
- Arthur Cotterell:Słownik mitów świata. Katowice: Wyd. „Książnica”, 1996
- Andrzej M. Kempiński: Słownik mitologii ludów indoeuropejskich. Poznań: SAWW, 1993
- Andrzej M. Kempiński: Ilustrowany leksykon mitologii wikingów. Poznań: Wyd. Kurpisz, 2007
- John i Caitlín Matthews: Mitologia Wysp Brytyjskich. Poznań: Dom Wydawniczy REBIS, 1997