Wrona rybożerna
| Corvus ossifragus[1] | |
| A. Wilson, 1812 | |
 | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
wrona rybożerna |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
| Zasięg występowania | |
 | |
Wrona rybożerna[3] (Corvus ossifragus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae), zamieszkujący wschodnie i południowo-wschodnie Stany Zjednoczone.
Taksonomia
Gatunek po raz pierwszy opisany w 1812 roku przez Alexandra Wilsona. Blisko spokrewniony z wroną lśniącą (Corvus sinaloae) oraz wroną meksykańską (Corvus imparatus)[4]. Nie wyróżnia się podgatunków[5].
Morfologia
Wrona rybożerna osiąga od 37 do 39 cm długości i 260–300 g masy ciała. Budową ciała niezwykle przypomina wronę amerykańską, różnice dostrzegalne są, dopiero gdy stoją obok siebie. C. ossifragus różni się jednak cieńszym i mniejszym dziobem oraz wydawanym dźwiękiem. Dla C. ossifragus jest to charakterystyczne nosowe „aa-aa” lub „kha”. Górna część upierzenia jest jedwabisto czarna o niebieskawym połysku, brzuch oraz nogi połyskują zielenią i brązem[6].
Ekologia i zachowanie
Środowisko
Wrony rybożerne żyją wzdłuż plaż, bagien, rzek, estuariów i jezior. Oprócz siedlisk nadbrzeżnych można je też spotkać w głębi lądu na polach uprawnych, obszarach miejskich i podmiejskich czy polach golfowych[7].
Pożywienie
Zwierzę wszystkożerne. Główną częścią diety są małe skorupiaki i inne bezkręgowce dostępne w okolicy rzek i wybrzeża. Czasami zjadają także martwe ryby, jaja, małe gady, pisklęta oraz owoce i orzechy[6].
Rozmnażanie
Okres lęgowy trwa od marca do maja[8]. Gniazduje w koronach wysokich drzew, tworząc niewielkie kolonie blisko linii brzegowej. W gniazdach z patyków składanych jest zazwyczaj 4–5 zielonych jaj z brązowymi i oliwkowymi plamami[6]. Są wysiadywane 17 do 18 dni, zarówno przez samca, jak i samicę[8].
Status
IUCN uznaje wronę rybożerną za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku[2]. W 2017 roku organizacja Partners in Flight szacowała liczebność populacji lęgowej na około 450 tysięcy osobników[7]. Trend liczebności populacji jest oceniany jako wzrostowy[2].
Przypisy
- ↑ Corvus ossifragus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- 1 2 3 Corvus ossifragus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Corvidae Leach, 1820 - krukowate - Crows and Jays (wersja: 2020-09-20). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-01-17].
- ↑ John William Hardy, The Fish Crow (Corvus ossifragus) and its Mexican relatives: vocal clues to evolutionary relationships, „Florida Field Naturalist”, 18 (4), 1990, s. 74–80 [zarchiwizowane z adresu 2016-09-19].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Crows, mudnesters, birds-of-paradise. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2021-01-17]. (ang.).
- 1 2 3 D. Goodwin, Crows of the World, 1983.
- 1 2 Fish Crow Life History. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-01-17]. (ang.).
- 1 2 F. Shaw, Birds of America, 1990.
Bibliografia
- Handbook of the Birds of the World Alive.
- Shaw F.: Birds of America. Limpsfield, Surrey: Dragon’s World Ltd, 1990. ISBN 978-1-85028-082-8.
- Bernstein, M. H., Thomas, S. P., Schmidt-Nielsen, K.. Power Input During Flight of the Fish Crow Corvus Ossifragus. „Journal of Experimental Biology”. 58, s. 401–410, 1973.
- Goodwin D. (1983). Crows of the World. Queensland University Press, St Lucia, Qld.
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
- Nagrania głosów C. ossifragus