Tło historyczne
W 1979 rządzący Nikaraguą dyktator Anastasio Somoza został obalony w wyniku zamachu stanu. Daniel Ortega był częścią rządzącej od tej pory krajem junty, a w 1984 wygrał pierwsze po przewrocie wybory prezydenckie[2]. Parlament natomiast był zdominowany przez Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego[3]. W 1990 prezydent Ortega ubiegał się o reelekcję[1].
Najstarszy dziennik nikaraguański „La Prensa” założony w 1926 był krytyczny zarówno w stosunku do Anastasio Somozy, jak i Daniela Ortegi[3]. Obu przywódców gazeta nazywała dyktatorami[4]. Somoza kilka razy nakazywał zamknięcie dziennika, a w 1978 na jego polecenie redaktor naczelny Pedro Joaquina Chamorro został zabity. Rok później samoloty i artyleria ostrzelały redakcję w Managui. Również Ortega w czasie swojej prezydentury podejmował próby przejęcia lub uciszenia dziennika[3]. W wyborach prezydenckich w 1990 Narodowa Unia Opozycyjna poparła kandydaturę Violety Chamorro[1], dziennikarki i wdowy po Pedro Joaquínie Chamorro[4].
Wyniki wyborów
Wyniki wyborów prezydenckich[1]
| Kandydat |
Partia |
Głosy |
% |
| Violeta Barrios de Chamorro |
Narodowa Unia Opozycyjna |
777 552 |
54,74 |
| Daniel Ortega |
Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego |
579 886 |
40,82 |
| Erick Ramírez Beneventes |
Społeczna Partia Chrześcijańska |
16 751 |
1,18 |
| Issa Moisés Hassán Morales |
Ruch Jedności Rewolucyjnej |
11 136 |
0,78 |
| Bonifacio Miranda Bengoechea |
Partia Rewolucyjna Robotnicza |
8 590 |
0,60 |
| Isidro Téllez Toruño |
Marksistowsko-Leninowski Ruch Akcji Ludowej |
8 115 |
0,57 |
| Fernando Bernabé Agüero Rocha |
Społeczna Partia Konserwatywna |
5 798 |
0,41 |
| Blanca Rojas Echaverry |
Środkowoamerykańska Partia Unionistyczna |
5 065 |
0,36 |
| Eduardo Molina Palacios |
Demokratyczna Partia Konserwatywna Nikaragui |
4 500 |
0,32 |
| Rodolfo Robelo Herrera |
Niezależna Partia Liberalna na rzecz Jedności Narodowej |
3 151 |
0,22 |
| Głosy nieważne |
90 249 |
– |
| Razem |
1 510 838 |
100 |
| Zarejestrowani wyborcy / frekwencja |
1 752 088 |
86,23 |
Wyniki wyborów parlamentarnych[1]
| Partia |
Głosy |
% |
Miejsca |
| Narodowa Unia Opozycyjna |
764 748 |
53,88 |
51 |
| Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego |
579 723 |
40,84 |
39 |
| Społeczna Partia Chrześcijańska |
22 218 |
1,57 |
1 |
| Ruch Jedności Rewolucyjnej |
13 995 |
0,99 |
1 |
| Partia Rewolucyjna Robotnicza |
10 586 |
0,75 |
0 |
| Marksistowsko-Leninowski Ruch Akcji Ludowej |
7 643 |
0,54 |
0 |
| Społeczna Partia Konserwatywna |
6 308 |
0,44 |
0 |
| Środkowoamerykańska Partia Unionistyczna |
5 565 |
0,39 |
0 |
| Demokratyczna Partia Konserwatywna Nikaragui |
5 083 |
0,36 |
0 |
| Niezależna Partia Liberalna na rzecz Jedności Narodowej |
3 515 |
0,25 |
0 |
| Głosy nieważne |
90 249 |
– |
| Razem |
1 510 838 |
100 |
92 |
| Zarejestrowani wyborcy / frekwencja |
1 752 088 |
86,23 |
– |
Przypisy
- 1 2 3 4 5 JanJ. Rybak JanJ., Eine sehr besondere Revolution, die ich kennenlernen wollte: Die österreichische Nicaragua-Solidaritätsbewegung 1979-1990, BoD – Books on Demand, 5 marca 2015, s. 108, ISBN 978-3-944690-26-1 [dostęp 2020-04-13] (niem.).
- ↑ AssociatedA. Press AssociatedA., Nicaragua’s Ortega Does Virtually Nothing to Fight Virus [online], 9 kwietnia 2020 [dostęp 2020-04-13] (ang.).
- 1 2 3 MaciejM. Stasiński MaciejM., Dyktatura w Nikaragui chce zadusić wolne media [online], Gazeta Wyborcza, 8 sierpnia 2019 [dostęp 2020-04-13] (pol.).
- 1 2 CarlosJavierC. Jarquín CarlosJavierC., Violeta Barrios de Chamorro [online], La Prensa Panamá, 20 października 2019 [dostęp 2020-04-13] (hiszp.).