Wydrzyk antarktyczny
| Stercorarius maccormicki[1] | |||
| H. Saunders, 1893 | |||
 Forma jasna | |||
 Forma ciemna | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
wydrzyk antarktyczny | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 okres lęgowy poza sezonem lęgowym prawdopodobnie poza sezonem legowym | |||
Wydrzyk antarktyczny[3] (Stercorarius maccormicki) – gatunek dużego ptaka oceanicznego z rodziny wydrzyków (Stercorariidae). Lęgnie się na wybrzeżach Antarktydy, zwłaszcza w rejonie Morza Rossa; po sezonie lęgowym migruje na dalekie odległości i zimę spędza na północnym Atlantyku (aż po Grenlandię) i północnym Pacyfiku (aż po Alaskę)[2]. Nie jest zagrożony.
- Taksonomia
- Przez część systematyków wydzielany do rodzaju Catharacta[2][4]. Nie wyróżnia się podgatunków[4][5].
- Morfologia
- Długość ciała 50–55 cm, rozpiętość skrzydeł 130–140 cm; osiąga masę ciała 0,9–1,6 kg[4]. Czarny, średnio długi i haczykowato zagięty na końcu dziób. Spód ciała, głowa i pierś piaskowobrązowe. Ciemnobrązowe, początkowo jaśniejsze skrzydła, szerokie i zaokrąglone. Ciemnoszare nogi. Istnieją dwie formy kolorystyczne – jasna i ciemna[4].
- Biotop
- W większości zasiedla morza, gniazduje na nieośnieżonych terenach, czasem blisko kolonii pingwinów.
- Rozród
- Liczba odpowiednich miejsc lęgowych stale się zmienia, w związku z ingerencją człowieka i skażeniami. Gniazduje w luźnych koloniach[4]. Gniazdo to wydrapany w gruncie dołek, zwykle bez żadnej wyściółki[4]. Składa 2 jaja; niedoświadczone samice czasami składają tylko jedno[4]. Starsze pisklę często zabija młodsze, co obniża sukces lęgowy[4].
- Status
- Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje wydrzyka antarktycznego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność światowej populacji, według szacunków, mieści się w przedziale 6–15 tysięcy dorosłych osobników. Ze względu na brak dowodów na spadki liczebności bądź istotne zagrożenia dla gatunku BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za stabilny[2].
Przypisy
- ↑ Stercorarius maccormicki, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- 1 2 3 4 Catharacta maccormicki, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2021-09-27] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Stercorariidae Gray,GR, 1870 - wydrzyki - Skuas/Jaegers (Wersja: 2023-10-02). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2025-01-29].
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Handbook of the Birds of the World. J. del Hoyo, A. Elliott & J. Sargatal (red.). T. 3: Hoatzin to Auks. Barcelona: Lynx Edicions, 1996, s. 569. ISBN 84-87334-20-2. (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Noddies, gulls, terns, auks. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-03-21]. (ang.).
Bibliografia
- David Burni, Ben Hoare, Joseph DiCostanzo, BirdLife International (mapy wyst.), Phil Benstead i inni: Encyklopedia Ptaki. Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa, 2009 ISBN 978-83-01-15733-3.
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).