Wynonie Harris

Na początku lat 30. razem z Veldą Shannon założył zespół taneczny. Występowali w lokalach North Omaha i do 1934 byli stałą atrakcją w miejscowym Ritz Theater. Kiedy otrzymali angaż w klubie Jim Bell’s Harlem, zaczął śpiewać bluesa. Jeździli z występami także do Kansas City. Tam przysłuchiwał się śpiewowi Big Joe Turnera i Jimmyego Rushinga, którzy zostali jego idolami na całe życie.

W 1935 stał się na tyle popularny w Omaha, żeby móc się utrzymać z występów, mimo panującego wielkiego kryzysu gospodarczego. W tym samym roku zaczął spotykać się z szesnastoletnią Olive (Ollie) E. Goodlow z Council Bluffs w stanie Iowa, która specjalnie przyjechała do Omaha, żeby obejrzeć występ przystojnego, szaroniebieskookiego wokalisty^[7]. 20 maja 1936 Ollie urodziła mu córkę – Adriannę Patricię (Pattie). Para pobrała się 11 grudnia tego samego roku. Później przez pewien czas mieszkali w nowym osiedlu Logan Fontenelle. Ollie pracowała jako barmanka i pielęgniarka, on natomiast występował w klubach. Pattie pozostawała pod opieką jego matki. W 1940 małżonkowie wyjechali do Kalifornii. Pattie z babcią zostały w Nebrasce.

W Los Angeles nie miał miał kłopotów ze znalezieniem pracy^[3]. Na Central Avenue kluby dla Afroamerykanów tętniły życiem. Pracował wówczas zarówno jako wokalista, jak konferansjer. Rozgłos przyniosły mu występy w klubie Alabam, należącym do muzyka i biznesmena – Curtisa Mosby’ego. Tam powstał jego przydomek: „Mr Blues”^[7]. Miał wybujałą, gwiazdorską osobowość, którą demonstrował na scenie i poza nią. Nie stronił też od uciech życia, m.in. pięknych kobiet i alkoholu.

Z uwagi na strajk związku zawodowego muzyków w latach 1942–1944 nie mógł nagrywać. Żeby zarobić, musiał dużo występować. W końcu 1943 przyjechał do Chicago na kontrakt w klubie Rhumboogie Café. Tam go zauważył sławny bandlider Lucky Millinder i zaproponował pracę w orkiestrze^[3]. W marcu 1944 skorzystał z oferty, dołączył do zespołu i razem z nim wyjechał do Nowego Jorku. Występowali w Apollo Theatre. Podczas swojego debiutu zaśpiewał piosenkę Who Threw the Whiskey in the Well. Nagrał ją w 1944 podczas swojej pierwszej studyjnej sesji nagraniowej. Natomiast została wydana w kwietniu następnym roku, stając się największym przebojem orkiestry. Przez osiem tygodni utrzymywała się na pierwszym miejscu listy R&B tygodnika muzycznego „Billboard”^[8]. Osiągnęła także siódmą pozycję na liście „Hot 100”^[8].

Dzięki charyzmatycznym występom z Millinderem stale zyskiwał na popularności. Przyczyniły się do tego zwłaszcza tournées po kraju. Jednakże podczas występów w teksańskim San Antonio odszedł z orkiestry wskutek nieporozumień płacowych z Millinderem. Po trzech tygodniach wrócił do niej, bandlider bowiem zgodził się płacić mu żądane sto dolarów za wieczór. Millinder zrobił to, gdyż promotor orkiestry z Houston zakazał występów zespołu bez Harrisa, który niedługo później definitywnie opuścił orkiestrę. Następnie pracował na własną rękę, przyjmując terminowe angaże w znanych, czarnych klubach nocnych w całym kraju i często jeżdżąc z koncertami^[7].

W lipcu 1945 po raz pierwszy nagrał utwór pod własnym nazwiskiem. Wytwórnia Philo Records^[3] zarejestrowała utwór Around the Clock, który zyskał popularność, a później ukazał się na płytach m.in. Big Joe Turnera i Jimmy’ego Rushinga. Towarzyszący mu zespół sformował Johnny Otis, muzyk, bandlider i producent płytowy. Miesiąc później podpisał kontrakt z Apollo Records^[3]. W 1946 wylansował dwa przeboje: Wynonie’s Blues (z grupą saksofonisty Illinois Jacqueta) i Playful Baby^[3]. Wielką sławę i status gwiazdora oraz dały mu utwory nagrane dla wytwórni King z Cincinnati^[9]. Na listy bestsellerów trafiły takie piosenki, jak All She Wants to Do is Rock (nr 1 w zestawieniu R&B „Billboardu”), (Don’t Roll Those) Bloodshot Eyes (at Me), Grandma Plays the Numbers, Good Morning, Judge, I Want My Fanny Brown, Sittin’ on It All the Time, I Love My Baby’s Pudding Lolipop Mama, Wasn’t That Good oraz Loving Machine^[9]. Płyty sprzedawały się w dużych nakładach, zapewniając mu gwiazdorskie dochody^[3]. Nagrał także szereg utworów, które ze względu na niestosowność tekstów nigdy nie zostały wydane^[3].

Ponadto wniósł ogromny wkład w narodziny rock and rolla, nagrywając nową wersję piosenki Good Rocking Tonight, autorstwa Roya Browna^[9]. Wersja Browna, wydana w 1947, to jump blues z jazzową sekcją rytmiczną. Natomiast jego interpretacja była znacznie bliższa późniejszym standardom rock and rolla. Wg opinii wielu krytyków muzycznych, przekształcił bluesa w rock and roll^[9]. Piosenkę Good Rocking Tonight nagrał później Elvis Presley, który w początkach kariery wzorował się na nim^[9].

W połowie lat 50. zaczął się regres jego kariery. Miały na to wpływ jego alkoholizm oraz spadek zainteresowania jego piosenkami, a w szczególności znudzenie słuchaczy ich często nazbyt swojskim wyrazem^[9]. Zmieniał wytwórnie płytowe, ale coraz mniej nagrywał. Rzadziej także jeździł z koncertami i miewał długi^[9].

W 1963, kiedy jego Cadillaki z szoferem oraz luksusowy dom w Nowym Jorku były już tylko wspomnieniem, powrócił do Los Angeles^[3]. Rzadko otrzymywał oferty pracy, śpiewał nawet na niskopłatnych koncertach lokalnych. W 1964 nagrał trzy utwory dla wytwórni Chess: The Comeback, Buzzard Luck i Conjured^[3][10]. Choć piosenki były udane, kontynuacja nie nastąpiła. Ostatnią wielką imprezą, w której wziął udział był koncert w nowojorskim Apollo w listopadzie 1967. Wystąpił wraz z gwiazdami bluesa: Big Mamą Thornton, Big Joe Turnerem, Jimmym Witherspoonem i T-Bone Walkerem.

W ostatnim okresie życia zmagał się z rakiem gardła^[3]. Przegrał z chorobą^[7]. Zmarł w The USC Medical Center Hospital w Los Angeles. Miał 53 lata. Został pochowany w Woodlawn Memorial Park w kalifornijskiej miejscowości Compton^[11].