Zapis wektorowy
W zapisie wektorowym wzory Freneta mają następującą postać




gdzie[1]:
– parametr naturalny krzywej (długość łuku),
– wektor wodzący punktu na krzywej,
– wektor styczny,
– wektor normalnej głównej,
– wektor binormalny,
– wektor krzywizny,
– promień krzywizny,
– krzywizna krzywej,
– promień torsji krzywej (promień drugiej krzywizny),
– torsja krzywej (druga krzywizna),
– wektory normalne płaszczyzn: ściśle stycznej i prostującej.
Z punktem
na krzywej przestrzennej
można związać dwa lokalne układy ortogonalnych osi liczbowych. Pierwszy z nich jest nieruchomy, prawoskrętny i określony przez wersory
Drugi prawoskrętny układ wersorów
jest związany z krzywą i określa trzy istotne kierunki: styczny, normalny i binormalny. Dwa pierwsze wyznaczone są przez wersory
| |


|
|
(1.1) |
gdzie:
| |  |
|
(1.2) |
a trzeci jest definiowany[1] wzorem
| |
![{\displaystyle {\begin{aligned}\mathbf {b} &=\mathbf {t} \times \mathbf {n} ={\begin{vmatrix}\mathbf {i} &\mathbf {j} &\mathbf {k} \\x^{'}&y^{'}&z^{'}\\\rho x^{''}&\rho y^{''}&\rho z^{''}\end{vmatrix}}\\[1ex]&=\rho {\Big [}(y^{'}z^{''}-z^{'}y^{''})\,\mathbf {i} +(z^{'}x^{''}-x^{'}z^{''})\,\mathbf {j} \\[1ex]&\quad +(x^{'}y^{''}-y^{'}x^{''})\,\mathbf {k} {\Big ]}\\[1ex]&=\rho \,{\big (}A\,\mathbf {i} +B\,\mathbf {j} +C\,\mathbf {k} {\big )}=\rho \mathbf {H} .\end{aligned}}}](./d9f00eebe39b63c559b353f9f07e4abfdff7aeb2.svg)
|
|
(1.3) |
Jeżeli krzywa
leży na płaszczyźnie
o normalnej
to wektor binormalnej
do tej krzywej w każdym jej punkcie jest stały i
Płaszczyzna
jest w tym przypadku płaszczyzną ściśle styczną dla dowolnego punktu krzywej 
W analizie przestrzennych właściwości krzywych istotną rolę odgrywają pochodne wersorów krawędzi trójścianu Freneta.
Na podstawie wzoru (1.1) mamy
| |

|
|
(1.4) |
i różniczkując wzór (1.3), otrzymujemy
| |

|
|
(1.5) |
ponieważ
i
są kolinearne. Ponadto z (1.5) wynika, że
a ponieważ również 
więc
| |

|
|
(1.6) |
gdzie
jest torsją krzywej w punkcie
określoną wzorem (1.8).
Teraz można już obliczyć pochodną normalnej głównej, korzystając ze wzoru 
| |
![{\displaystyle {\begin{aligned}\mathbf {n} ^{'}&=-(\mathbf {t} \times \mathbf {b} )^{'}=-\mathbf {t} ^{'}\!\times \mathbf {b} -\mathbf {t} \times \mathbf {b} ^{'}\\[1ex]&=-{\frac {1}{\rho }}\,\mathbf {n} \times \mathbf {b} -{\frac {1}{\tau }}\mathbf {t} \times \mathbf {n} \\[1ex]&=-{\frac {1}{\rho }}\,\mathbf {t} -{\frac {1}{\tau }}\mathbf {b} =-\kappa \mathbf {t} -T\mathbf {b} .\end{aligned}}}](./e70e4b3599a487d7c1c7d51d155e88f531065a3c.svg)
|
|
(1.7) |
Poniższa tabelka zawiera kosinusy kierunkowe wersorów Freneta osi stycznej, normalnej i binormalnej z kierunkami osi 
| x | y | z |
 |  |  |  |
 |  |  |  |
 |  |  |  |
Wzory dla pochodnych wersorów Freneta zestawiono poniżej[1].
|  |  |  |
 |  |  |  |
 |  |  |  |
 |  |  |  |
Torsję krzywej można obliczyć, korzystając ze wzoru (1.6) po uwzględnieniu (1.1) i (1.5)
| |
![{\displaystyle {\begin{aligned}T&={\frac {1}{\tau }}=\mathbf {b} ^{'}\cdot \mathbf {n} =\\[1ex]&=(\mathbf {t} \times \mathbf {n} ^{'})\cdot \mathbf {n} ={\big [}\mathbf {t} \times (\rho \mathbf {N} )^{'}{\big ]}\cdot \rho \mathbf {N} =\\[1ex]&={\big [}\mathbf {t} \times (\rho ^{'}\mathbf {N} +\rho \mathbf {N} ^{'}){\big ]}\cdot \rho \mathbf {N} =\\[1ex]&=\rho ^{2}(\mathbf {t} \times \mathbf {N} ^{'})\cdot \mathbf {N} =-\rho ^{2}(\mathbf {r} ^{'}\times \mathbf {r} ^{''})\cdot \mathbf {r} ^{'''}=\\[1ex]&=-\rho ^{2}\;{\begin{vmatrix}x^{'}&y^{'}&z^{'}\\x^{''}&y^{''}&z^{''}\\x^{'''}&y^{'''}&z^{'''}\end{vmatrix}},\end{aligned}}}](./1f9e3cfc84a4f996623437f3e86de05b2b062972.svg)
|
|
(1.8) |
dzięki temu, że 
Torsja
określona w dowolnym punkcie
krzywej
wzorem
stanowi pewną miarę zwichrowania tej krzywej w bliskim otoczeniu punktu
Polega ono na wychylaniu się krzywej z jej płaszczyzny ściśle do niej stycznej w tym punkcie. Gdy torsja ma wartość zerową krzywa w otoczeniu punktu
jest płaska, bez zwichrowania.
Zapis parametryczny
Dana jest krzywa przestrzenna
opisana parametrycznie równaniami[2]
| |

|
|
(1) |
Na tej krzywej wyróżnimy dwa punkty
odpowiadające dwom wartościom
parametru
Przez te punkty przechodzi sieczna opisana równaniem
| |

|
|
(2) |
Dzieląc mianowniki przez
i przechodząc do granicy
otrzymujemy równanie linii stycznej do krzywej
w punkcie 
| |

|
|
(3) |
gdzie przez
oznaczono pochodne względem parametru liczone w punkcie 
Równanie o postaci (3) jest konsekwencją kolinearności wektorów
i 
Równanie płaszczyzny normalnej
(prostopadłej) do krzywej w punkcie
można zapisać w postaci[2] iloczynu skalarnego wektora stycznego do niej z dowolnym wektorem leżącym w płaszczyźnie 
| |

|
|
(4) |
Równanie płaszczyzny ściśle stycznej
do krzywej w punkcie
zapiszemy w postaci
| |

|
|
(5) |
Problem polega teraz na tym, aby określić współrzędne
takiego wektora
który byłby prostopadły do płaszczyzny ściśle stycznej 
Rozważmy równanie takiej płaszczyzny
na której leży styczna i która
- przechodzi przez punkt
– a zatem każdy jej wektor
jest prostopadły do 
| |

|
|
(6) |
oraz
- każdy wektor
leżący na płaszczyźnie
jest prostopadły do 
| |

|
|
(7) |
Wektor
jest również prostopadły do wektora stycznego
który leży na 
| |

|
|
(8) |
Wykorzystując wzór Taylora zamiast (7), możemy napisać
| |

|
|
(9) |
gdzie 
Po uwzględnieniu (8) i (9) otrzymujemy
| |

|
|
(10) |
Można teraz z (8) i (10) wyznaczyć niewiadome
i na podstawie (6) otrzymuje się, po przejściu do granicy 
| |

|
|
(11) |
Tak więc wektor
prostopadły do płaszczyzny ściśle stycznej ma współrzędne
| |
 |
|
(12) |
Przez punkt
krzywej
przechodzą trzy wzajemnie prostopadłe płaszczyzny tworzące trójścian Freneta[3]:
- ściśle styczna (o wektorze normalnym
) – równanie (5) i (12),
- normalna (o wektorze normalnym
) – równanie (4),
- prostująca (o wektorze normalnym
) – prostopadła do dwu poprzednich. Jej równanie ma postać
| |

|
|
(13) |
Wektor
jest prostopadły do obydwu wektorów
i
i dlatego muszą być spełnione dwa równania
| |

|
|
(14) |
| |

|
|
(15) |
Rozwiązanie równań (13) i (15) ma postać wzorów
| |

|
|
(16) |
Krawędziami trójścianu Freneta są proste:
- styczna – o wersorze
i równaniu (3),
- normalna główna – o wersorze
i prostopadła do płaszczyzny prostującej, określona równaniem
| |

|
|
(17) |
- binormalna – o wersorze
i prostopadła do płaszczyzny ściśle stycznej, określona równaniem
| |

|
|
(18) |
Zachodzą przy tym następujące tożsamości
| |
(lub ),
|
|
(19) |
| |
(lub ).
|
|
(20) |
- Krzywizna i torsja krzywej
Płaszczyzna normalna do krzywej
w jej punkcie
opisana jest równaniem
| |

|
|
(21) |
gdzie
jest wektorem stycznym do krzywej w punkcie 
Przecina ona normalną główną (17) w punkcie
o współrzędnych
| |

|
|
(22) |
Po podstawieniu (22) do (21) i uwzględnieniu (15) otrzymujemy wartość parametru
| |

|
|
(23) |
określającą położenie punktu
na kierunku normalnej głównej.
Po podzieleniu licznika i mianownika przez
i po przejściu do granicy
otrzymujemy
| |

|
|
(24) |
Gdy punkt
dąży do punktu
punkt
dąży do punktu
o współrzędnych
| |

|
|
(25) |
Po wykorzystaniu tożsamości (19) otrzymujemy
| |

|
|
(26) |
Punkt o współrzędnych (25) nazywany jest środkiem krzywizny krzywej
w jej punkcie
Miejscem geometrycznym środków krzywizny krzywej
o współrzędnych
jest krzywa
zwana ewolutą krzywej 
Odległość punktu
od punktu
jest tak zwanym promieniem krzywizny
krzywej w jej punkcie
Odległość tę oblicza się na podstawie wzorów (25) po uwzględnieniu tożsamości (20)
![{\displaystyle {\begin{aligned}\rho ^{2}&=(x_{*}-x_{o})^{2}+(y_{*}-y_{o})^{2}+(z_{*}-z_{o})^{2}\\[1ex]&=L^{2}\lambda _{o}^{2}+M^{2}\lambda _{o}^{2}+N^{2}\lambda _{o}^{2}=\lambda _{o}^{2}(L^{2}+M^{2}+N^{2}),\end{aligned}}}](./0f88eb63c142400a2a439117fc18362e6f31be2d.svg)
| |

|
|
(27) |
Krzywiznę krzywej określa wzór
| |

|
|
(28) |
Krzywizna
nazywana jest pierwszą krzywizną krzywej dla odróżnienia jej od drugiej krzywizny
nazywanej torsją krzywej. Torsja
jest miarą skrętu krzywej związanego z obrotem trójścianu Freneta dokoła osi stycznej. Obrót ten można obliczyć, wprowadzając do rozważań jednostkowy wektor


| |

|
|
(29) |
dzięki któremu torsję
można zdefiniować wzorem
| |

|
|
(30) |
przy czym
| |

|
|
(31) |
dzięki temu, że po uwzględnieniu tożsamości Lagrange’a
| |
![{\displaystyle {\begin{aligned}\mathbf {H} ^{2}&=A^{2}+B^{2}+C^{2}=\\[1ex]&=(y^{'}z^{''}-z^{'}y^{''})^{2}+(x^{'}z^{''}-z^{'}x^{''})^{2}+(x^{'}y^{''}-y^{'}x^{''})^{2}=\\[1ex]&=(x^{'2}+y^{'2}+z^{'2})(x^{''2}+y^{''2}+z^{''2})-\\[1ex]&\qquad -(x^{'}x^{''}+y^{'}y^{''}+z^{'}z^{''})^{2}=\\&=\mathbf {t} ^{2}\mathbf {N} ^{2}-(\mathbf {t} \cdot \mathbf {N} )^{2}=(\mathbf {t} \cdot \mathbf {t} )(\mathbf {N} \cdot \mathbf {N} )-0={\tfrac {1}{\rho ^{2}}}.\end{aligned}}}](./aa2640cc05adaf223020ebcca1d2bf3daaf2655e.svg)
|
|
(32) |
Na podstawie (31) i dzięki temu, że
otrzymujemy
| |
![{\displaystyle {\begin{aligned}T&=(\mathbf {h} ^{'}\cdot \,\mathbf {n} )=\\[1ex]&=\rho ^{2}{\Big (}|\mathbf {H} |(\mathbf {H} ^{'}\mathbf {\cdot } \,\mathbf {n} )-|\mathbf {H} |^{'}(\mathbf {H} \cdot \mathbf {n} ){\Big )}=\\[1ex]&=\rho ^{2}|\mathbf {H} |(\mathbf {H} ^{'}\cdot \mathbf {n} )=\rho (\mathbf {H} ^{'}\cdot \mathbf {n} )=\\[1ex]&=\rho ^{2}(\mathbf {H} ^{'}\cdot \mathbf {N} )=-\rho ^{2}{\begin{vmatrix}x^{'}&y^{'}&z^{'}\\x^{''}&y^{''}&z^{''}\\x^{'''}&y^{'''}&z^{'''}\end{vmatrix}}.\end{aligned}}}](./ef88cb1cdecaf1bde30da042830f6bf4f5069e94.svg)
|
|
(33) |
Przykłady
1. Elipsa








- ponieważ 
2. Okrąg na płaszczyźnie o normalnej: 







- ponieważ 
3. Spirala na walcu kołowym, linia śrubowa – krzywa „nawinięta” na walec o promieniu
Spirala jest prawoskrętna wokoło osi 




gdzie
jest kątem nachylenia stycznej do osi pręta względem płaszczyzny
kołowego przekroju walca,



stąd





4. Parabola płaska









5. Parabola przestrzenna










Zerowanie się torsji wynika również bezpośrednio z faktu, że
Rozważana krzywa w całości leży na swojej płaszczyźnie ściśle stycznej o normalnej 
6. Spirala Archimedesa









![{\displaystyle {}\qquad =\left[0,\;0,\;{\tfrac {a^{2}\sigma }{\alpha }}\scriptstyle {(t^{2}+2)}\right]=(0,\,0,\,1),}](./07f85374f6be092c654ea885773208d82f373eef.svg)

7. Spirala stożkowa – krzywa „nawinięta” na stożek kołowy.





![{\displaystyle x^{'}(s)={\tfrac {1}{\sigma }}[b\cos t-(a+bt)\sin t],}](./5ab26748a3aeb1a7e1e235cabaa31548cd56fec4.svg)
![{\displaystyle y^{'}(s)={\tfrac {1}{\sigma }}[b\sin t+(a+bt)\cos t],\quad z^{'}(s)={\tfrac {h}{\sigma }},}](./80b04a474d814787125cb049a766392203712725.svg)


![{\displaystyle \mu =(\sigma ^{2}+b^{2})(a+bt),\;\;\nu =b[2\sigma ^{2}-(a+bt)^{2}],}](./da13c813151670316c9d63b63d64928a534b6008.svg)

![{\displaystyle \mathbf {b} =\mathbf {t} \times \mathbf {n} ={\begin{vmatrix}\mathbf {i} &\mathbf {j} &\mathbf {k} \\{\frac {1}{\sigma }}\scriptstyle {[(b\cos t-(a+bt)\sin t]}&{\frac {1}{\sigma }}\scriptstyle {[b\sin t+(a+bt)\cos t]}&{\tfrac {h}{\sigma }}\\-{\tfrac {1}{\kappa }}\scriptstyle {(\mu \cos t+\nu \sin t)}&{\tfrac {1}{\kappa }}\scriptstyle {(\nu \cos t-\mu \sin t)}&-{\tfrac {bh}{\kappa }}\scriptstyle {(a+bt)}\end{vmatrix}}=}](./a132f054d0b953e3b6ca0e0cbddbeffc31f411bd.svg)
![{\displaystyle =\{{\tfrac {h\sigma }{\kappa }}\scriptstyle {[-2b\cos t+(a+bt)\sin t]},\;\;-{\tfrac {h\sigma }{\kappa }}\scriptstyle {[(a+bt)\cos t+2b\sin t]},\;\;{\tfrac {\sigma }{\kappa }}\scriptstyle {[2b^{2}+(a+bt)^{2}]}\;\},}](./1d819a498068efc57773de1e6bae8cd690d9eb84.svg)



![{\displaystyle z^{'''}(s)=-{\tfrac {b^{2}h}{\sigma ^{7}}}[\sigma ^{2}-4(a+bt)^{2}],}](./9c03a52d103b2ff48b4adbd364a34f0cbee19687.svg)

![{\displaystyle T=-{\begin{vmatrix}{\tfrac {1}{\sigma }}\scriptstyle {[b\cos t-(a+bt)\sin t]}&{\tfrac {1}{\sigma }}\scriptstyle {[b\sin t+(a+bt)\cos t]}&{\tfrac {h}{\sigma }}\\-{\tfrac {1}{\kappa }}\scriptstyle {(\mu \cos t+\nu \sin t)}&{\tfrac {1}{\kappa }}\scriptstyle {(\nu \cos t)-\mu \sin t)}&-{\tfrac {bh}{\kappa }}\scriptstyle {(a+bt)}\\-{\tfrac {1}{\kappa \sigma ^{3}}}\scriptstyle {(\gamma \cos t-\beta \sin t)}&-{\tfrac {1}{\kappa \sigma ^{3}}}\scriptstyle {(\beta \cos t+\gamma \sin t)}&-{\tfrac {b^{2}h}{\kappa \sigma ^{3}}}\scriptstyle {[\sigma ^{2}-4(a+bt)^{2}]}\end{vmatrix}}.}](./0a5dc0006e5d64feb6b5f0c71917faf6e013e92a.svg)
8. Spirala na walcu eliptycznym – krzywa „nawinięta” na taki walec o półosiach 














![{\displaystyle z^{'''}(s)={\tfrac {\gamma }{\sigma ^{7}}}\left[{\tfrac {4\gamma }{h}}\sin ^{2}t\cos ^{2}t-\sigma ^{2}(\cos ^{2}t-\sin ^{2}t)\right].}](./3167dc15dbc3cc72ec5aee3bede9084ac2882c78.svg)
9. Sinusoida „nawinięta” na walec kołowy.











10. Cykloida









![{\displaystyle {}\qquad =\left\{0,\;\;0,\;\;{\tfrac {1}{\kappa \sigma }}[(r-c\cos t)\psi -(c\sin t)\varphi ]\right\}.}](./e9458495686339fa5a0be96ce2665054adce5fcf.svg)
Wzory Freneta w 
Wzory Freneta zostały uogólnione dla więcej wymiarowych przestrzeni euklidesowych przez C. Jordana w 1874 roku.
Przypuśćmy, że
opisuje gładką krzywą w
sparametryzowaną przez długość łuku
oraz że pierwsze
pochodnych
jest liniowo niezależnych. Geometrycznie oznacza to, że krzywa
nie zawiera się w żadnej hiperpłaszczyźnie o wymiarze
(ani w żadnej płaszczyźnie o niższych wymiarach). Wektory układu Freneta są bazą ortogonalną skonstruowaną przy pomocy ortogonalizacji Grama-Schmidta wykonanej na wektorach 
W szczególności, jednostkowy wektor styczny
jest pierwszym wektorem układu Freneta 

Wektor normalny
czasami nazywany wektorem krzywizny, wskazuje odchylenie krzywej od stycznej linii prostej. Jest zdefiniowany jako

W standardowej formie, jednostkowy wektor normalny jest drugim wektorem układu Freneta
i jest zdefiniowany jako

Wektor styczny i normalny w punkcie
definiują płaszczyznę ściśle styczną w punkcie 
Pozostałe wektory układu Freneta (wektor binormalny, trinormalny itd.) są zdefiniowane w sposób analogiczny jako:

Funkcje o wartościach rzeczywistych
zdefiniowane jako:

są nazywane krzywiznami uogólnionymi, przy czym symbol
oznacza iloczyn skalarny wektorów
i 
W przypadku n-wymiarowym wzory Fréneta-Serreta mają postać:
dla 
W języku macierzy wyglądają tak:
