Zbigniew Rymarz

Zbigniew Rymarz
Ilustracja
Zbigniew Rymarz na swoim jubileuszowym recitalu – 90 lat z piosenką retro
20 Salon Literacki w Ognisku Polskim (2017)
Data i miejsce urodzenia

28 lipca 1927
Łuków

Narodowość

Polska

Dziedzina sztuki

muzyka, teatr

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Wojska Krzyż Armii Krajowej Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Medal „Pro Patria” Odznaka Honorowa „Zasłużony dla Mazowsza” Zasłużony dla Warszawy Odznaka „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych”
Odznaka „Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny” Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (srebrna)

Zbigniew Wiktor Rymarz (ur. 28 lipca 1927 w Łukowie) – polski pianista, kompozytor, aranżer, akompaniator, pedagog, dokumentalista i reżyser; znawca muzyki filmowej, filmu (głównie przedwojennego kina) oraz teatru i polskiego kabaretu.

Życiorys

Jego ojciec był wojskowym. Mieszkał wraz z rodzicami w Łukowie, a następnie w Białymstoku (1929–1935), Boernerowie (1935–1936, dziś Warszawa-Bemowo) i Płońsku (1936–1938). W sierpniu 1938 r. zamieszkał w Warszawie, przy ulicy Targowej 63[1], gdzie przebywał do października 1943 r. Do końca wojny mieszkał wraz z rodziną w Tyczynie koło Rzeszowa, gdzie był łącznikiem Armii Krajowej[2].

Po wojnie osiedlił się w Poznaniu, gdzie krótko uczęszczał do Akademii Muzycznej w Poznaniu, w klasie prof. Zygmunta Sitowskiego, u którego kontynuował prywatnie naukę gry na fortepianie. Studiował także stomatologię i polonistykę na Uniwersytecie Poznańskim, których nie ukończył. Sezonowo związany był z Teatrem „Komedia Muzyczna”, Teatrem Polskim oraz Studium Dramatycznym w Poznaniu[3]. W 1951 r. powrócił do Warszawy, gdzie współpracował jako pianista z teatrami: Powszechnym, Kleks, Ludowym, Ateneum i Dramatycznym. W latach 1962–1963 był asystentem Ludwika Sempolińskiego na warszawskiej PWST.

Debiut muzyczny Zbigniewa Rymarza miał miejsce 31 stycznia 1948 roku w poznańskim Teatrze „Komedia Muzyczna”, gdzie akompaniował w przedstawieniu Jaś u raju bram Benatzky’ego. W 1958 r. założył telewizyjny Teatrzyk piosenki dla dzieci „Wiolinek”[4], który prowadził przez dziesięć lat[5]. Jako kompozytor i pianista współpracował z polskimi gwiazdami estrady, m.in. Grażyną Brodzińską, Heleną Grossówną, Martą Mirską, Jaremą Stępowskim, Lidią Wysocką[6] oraz ze scenami studenckimi, teatrami w Polsce, a także z londyńskim Polskim Ośrodkiem Społeczno-Kulturalnym[6].

Był reżyserem i autorem muzyki do kilkudziesięciu przedstawień i spektakli teatralnych[7]. Miał epizod aktorski w serialu filmowym Wojna domowa, gdzie w trzynastym odcinku wystąpił jako pianista akompaniujący Basi[8] oraz w drugiej serii serialu Dom, akompaniując Halinie Rowickiej i iluzjoniście. Cały czas aktywnie uczestniczył w życiu kulturalnym, występując w spektaklach muzycznych poświęconych twórczości Mariana Hemara, Włady Majewskiej, Renaty Bogdańskiej i artystom estradowym oraz filmowym dwudziestolecia międzywojennego.

25 września 2017 r. w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie odbył się jubileusz 90-lecia urodzin i 70-lecia pracy twórczej, powtórzony 10 grudnia 2017 r. w londyńskim Ognisku Polskim.

Jest znawcą twórczości artystów estradowych i filmowych; posiada archiwum tematyczne[3]. Mieszka w Warszawie.

Nagrody i odznaczenia

Przypisy

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.