Zbigniew Sobieszczański
Zbigniew Wacław Sobieszczański (ur. 28 kwietnia 1914 w Radomsku, zm. 31 grudnia 1981)[1][2] – polski chirurg i działacz konspiracyjny, dyrektor Szpitala Powiatowego w Szczytnie.
| Data i miejsce urodzenia |
28 kwietnia 1914 |
|---|---|
| Data śmierci |
31 grudnia 1981 |
| Zawód, zajęcie |
chirurg |
| Uczelnia |
Uniwersytet Warszawski |
| Wydział |
Wydział Lekarski |
| Stanowisko |
Dyrektor |
| Pracodawca |
Szpital Powiatowy w Szczytnie |
Edukacja
Ukończył Miejskie Gimnazjum im. Feliksa Fabianiego w Radomsku (1932). Uczęszczał następnie do Szkoły Podchorążych Sanitarnych w Warszawie oraz na Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. W 1939 r. uzyskał dyplom lekarza i podjął pracę w Szpitalu Szkolnym Centrum Wyszkolenia Sanitarnego.
Okres II wojny światowej
Brał udział w kampanii wrześniowej jako dowódca 1. plutonu Kampanii Sanitarnej. Po agresji ZSRR na Polskę został internowany wraz z całą jednostką, jednak udało mu się uciec do Warszawy. W 1940 r. pracował w Szpitalu Wojennym Ujazdowskim PCK oraz Szpitalu Przemienienia Pańskiego w Warszawie. Był zaangażowany w działalność konspiracyjną, w wyniku której zmuszony był opuścić Warszawę. Pracował w Ubezpieczalni Społecznej w Tomaszowie Mazowieckim a następnie jako lekarz rejonowy w Opocznie. Do jego zasług należy udzielanie pomocy medycznej partyzantom, m.in. z oddziału majora Hubala. Od 1941 r. był członkiem Związku Walki Zbrojnej. W 1942 r. został zadenuncjowany i aresztowany, w wyniku czego trafił do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Tam pracował jako lekarz w bloku nr 21 (oddział chirurgiczny obozowej izby chorych). Był członkiem Związku Organizacji Wojskowej. Krótki okres spędził w obozie koncentracyjnym w Stutthofie. W 1945 r. trafił do szpitala Armii Czerwonej w Norwitz początkowo jako pacjent, a następnie pracował tam jako lekarz. Pod koniec wojny (kwiecień 1945) podjął pracę lekarza w Zarządzie Miejskim w Opocznie[1][2].
Okres powojenny
W latach 1945-1946 pracował jako lekarz w Zarządzie Miejskim w Opocznie oraz w Ubezpieczalni Społecznej w Tomaszowie Mazowieckim. Następnie został wcielony do armii i uzyskał kolejno stopnie kapitana (1946) i majora (1951). Pracował w szpitalu garnizonowym w Radomiu oraz w Wojskowym Szpitalu Garnizonowym w Koszalinie. W okresach letnich pełnił funkcję dowódcy jednostki sanitarnej i szpitala polowego na poligonie w Drawsku Pomorskim. W 1953 r. uzyskał zgodę na zwolnienie ze służby wojskowej z powodu wady serca. W 1953 r. objął stanowisko dyrektora Szpitala Powiatowego w Szczytnie. Pełnił tam również funkcję ordynatora oddziału chirurgicznego. W 1980 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł w wyniku zawału serca w 1981 r.[2][1]
Odznaczenia
- Srebrny Krzyż Zasługi (1947)
- Złoty Krzyż Zasługi (1958)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1972)
- Medal „Za Zwycięstwo”
- Brązowy Medal Sił Zbrojnych w Służbie Ojczyźnie
- Odznaka „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”
- Odznaka Honorowa PCK (I i II stopnia)
Upamiętnienie
Imieniem Zbigniewa Sobieszczańskiego nazwano jedną z ulic w Szczytnie[3].
Przypisy
- 1 2 3 Jakub Lesiński, Sobieszczański Zbigniew Wacław, [w:] Grzegorz Mieczyński (red.), Radomszczański słownik biograficzny. T. 3, Radomsko: Polskie Towarzystwo Historyczne (oddział)., 2022, s. 191-192, ISBN 978-93-963956-0-3.
- 1 2 3 Ryszard Poradowski, Zbigniew Sobieszczański, „Panaceum” (nr 11), 2024, s. 29.
- ↑ Szczytno, Sobieszczańskiego Zbigniewa, Ulica [online], Mapa Targeo [dostęp 2024-12-12].
Linki zewnętrzne
- Opowieść o doktorze Zbyszku (cykl artykułów o Zbigniewie Sobieszczańskich opublikowanych w tygodniku "Kurek Mazurski") [w:] Zespół Opieki Zdrowotnej w Szczytnie [online] [dostęp 2024-12-12]