Zdzisław Ruciński

Zdzisław Ruciński
Ruszczyc
Ilustracja
nadkomisarz Straży Granicznej
Data i miejsce urodzenia

13 lipca 1895
Zwierzyniec

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Formacja

Straż Graniczna

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)
Poświęcenie kamienia węgielnego pod budowę kościoła w Krempnej w 1939 r. Drugi z prawej nadkom. Ruciński.
Nadkom. Ruciński odczytuje akt erekcyjny.

Zdzisław Wincenty Ruciński, ps. „Ruszczyc”[1] (ur. 13 lipca 1895 w Zwierzyńcu, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – rotmistrz Wojska Polskiego i nadkomisarz Straży Granicznej, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Władysława, leśnika i Ziemisławy z Tokarzewskich urodzony 13 lipca 1895 w Zwierzyńcu, [2][1][3]. 26 lipca 1915 wstąpił do 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Od 6 lutego do 4 kwietnia 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu podoficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem bardzo dobrym. Posiadał wówczas stopień starszego ułana[4]. Później został mianowany kapralem. 21 lipca 1917, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie, a następnie w Łomży[1].

Od 1918 ochotniczo w Wojsku Polskim. Uczestnik wojny z bolszewikami. Służył w 1 pułku szwoleżerów, a następnie jako podporucznik w 1 pułku strzelców konnych, w którym dowodził plutonem i był adiutantem I dywizjonu[1][5].

Następnie pełnił służbę w 3 pułku strzelców konnych w Wołkowysku[6][7][8]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 391. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[6]. 25 lutego 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[9]. W 1926 został przeniesiony z KOP do 23 pułku ułanów w Podbrodziu[10][11][12]. 27 stycznia 1930 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1930 stopień rotmistrza w korpusie oficerów kawalerii i 24. lokatą[13]. Z dniem 3 kwietnia 1932 został przydzielony na trzymiesięczny I kurs dowódców kompanii (szwadronów) karabinów maszynowych w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[14]. Później został przydzielony do dyspozycji komendanta Straży Granicznej, do dnia 31 maja 1933[15]. Z dniem 31 maja 1933 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V („pełniący służbę w Straży Granicznej”)[16][17].

W późniejszym okresie nadkomisarz Straży Granicznej, od 27 maja 1933 kierownik Inspektoratu Granicznego „Jasło” w Jaśle.

W nieznanych okolicznościach, po agresji ZSRR na Polskę (17 września 1939), dostał się do sowieckiej niewoli i został osadzony w obozie w Starobielsku[2]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach, gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[18]. Figuruje na tzw. liście Gajdideja (poz. 2790)[19].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora, a 26 października 2007 minister spraw wewnętrznych i administracji Władysław Stasiak awansował go pośmiertnie na stopień inspektora Straży Granicznej[20][21]. Awanse ogłoszono 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

15 września 2009 na ścianie budynku przy ul. St. Wyspiańskiego 4 w Jaśle (w latach 1938–1939 siedziba Komendy Obwodu Jasło Straży Granicznej) uroczyście odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą trzem ostatnim komendantom Straży Granicznej Obwodu Jasło, ofiarom zbrodni katyńskiej: nadkomisarzowi Zdzisławowi Rucińskiemu, nadkomisarzowi Edwardowi Okulskiemu i komisarzowi Józefowi Bocheńskiemu.

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 Żołnierze Niepodległości : Ruciński Zdzisław Wincenty. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-07-31]., tu Zdzisława z Tokarzewskich
  2. 1 2 3 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 458.
  3. 1 2 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-31].
  4. ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 7.
  5. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 269.
  6. 1 2 Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 172.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 658, 685.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 587, 608.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 lipca 1925, s. 400.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 312, 354.
  11. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 36, 87.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 153, 650.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930, s. 27.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 444.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933, s. 146.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933, s. 125.
  17. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 919.
  18. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 458, LXXIV.
  19. ↑ Gajowniczek 1993 ↓, s. 306.
  20. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  21. ↑ Łojek 2008 ↓, s. 225.
  22. ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260, jako rtm. Ruciański Zdzisław Wincenty.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 368.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 312.
  25. 1 2 Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 36.
  26. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 153.
  27. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.