Zhangixalus viridis

Zhangixalus viridis[1]
(Hallowell, 1861)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	płazy
Rząd	płazy bezogonowe
Podrząd	Neobatrachia
Rodzina	nogolotkowate
Podrodzina	Rhacophorinae
Rodzaj	Zhangixalus
Gatunek	Zhangixalus viridis
Synonimy
Rhacophorus viridis (Hallowell, 1861)[1] Polypedates viridis Hallowell, 1861[1] Polypedates schlegelii viridis Hallowell, 1861[1] Rhacophorus schlegelii viridis (Hallowell, 1861)[1]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
najmniejszej troski

Zhangixalus viridis – gatunek płaza bezogonowego z rodziny nogolotkowatych (Rhacophoridae), występujący endemicznie na wyspach japońskiego archipelagu Nansei. Zasiedla głównie pola uprawne i równiny. Rozmnaża się od grudnia do lipca, a jaja składane są do gniazd pianowych. Gatunek najmniejszej troski (LC) w związku ze stabilnymi rozmiarami populacji oraz brakiem degradacji jego środowiska naturalnego.

Za podgatunek Zhangixalus viridis uznawany był Zhangixalus amamiensis^[2][3], jednak Matsui i Maeda (2018) uznali te taksony za osobne gatunki, co potwierdziły badania filogenetyczne (Matsui et al. 2019)^[2][4].

Grzbiet jasnozielony, niekiedy ciemnobrązowy^[5]. Palce kończyny przedniej i tylnej spięte dobrze rozwiniętą błoną pławną^[5]. Brak fałdy grzbietowobocznej^[5]. Występuje natomiast fałda ponad błoną bębenkową^[5]. Samice Z. viridis dorastają do średnio 65–77 mm, a samce do 45–56 mm długości^[5]. Gatunek diploidalny, liczba chromosomów 2n wynosi 26^[5].

Endemit – występuje na wyspach japońskiego archipelagu Nansei na wysokościach bezwzględnych 50–500 m n.p.m.^[2] Zasięg występowania (Extent of Occurrence, EOO) wynosi 9043 km²^[2] i jest ograniczony do wysp Okinawa, Iheya-jima i Kume-jima^[2]. Gatunek ten spotykany jest na krzewach i drzewach na polach uprawnych i równinach oraz w górzystych lasach^[2].

Gatunek ten rozmnaża się od grudnia do lipca^[5]. Tworzy gniazdo pianowe na skraju zbiorników wodnych na polach ryżowych, bagnach oraz tymczasowych zbiornikach wodnych^[5]. Gniazda mogą być tworzone w zagłębieniach wykopanych przez samce, pod kamieniami, mogą być również przyczepione do paproci oraz nisko położonych gałęzi drzew^[5]. Po wykluciu się kijanek piana topnieje, wymywając kijanki do zbiornika wodnego^[5].

Gatunek najmniejszej troski (LC)^[2]. Pomimo stosunkowo niewielkiego zasięgu występowania jest on pospolicie spotykany, a populacja jest na stabilnym poziomie^[2]. Ponadto nie zaobserwowano degradacji jego środowiska naturalnego^[2].