Zimna Dziura w Strzeblu
 | |
| Plan jaskini | |
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
25[1] m |
| Głębokość |
5[1] m |
| Deniwelacja |
5 m[1] |
| Wysokość otworów |
655[1] m n.p.m. |
| Data odkrycia |
znana od dawna |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) K.Bw-01.01 |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
 49°42′09″N 20°00′15″E/49,702500 20,004167 | |
Zimna Dziura w Strzeblu (znana także jako Grota Lodowa lub Jaskinia w Lubniu) – jaskinia w Beskidzie Wyspowym, na północnym stoku Szczebla (Strzebla). Znajduje się na obszarze Lasów Państwowych. Jest jaskinią osuwiskową, powstałą w piaskowcu magurskim. Położona jest przy szlaku turystycznym z Lubnia do Kasinki Małej i jest łatwo dostępna dla turystów. Znajduje się na wysokości 655 m n.p.m.[1]
Opis jaskini
Otwór wejściowy jaskini ma rozmiary 3 × 4 m. Pochyłe wejście prowadzi do komory głównej o długości do 6 m i szerokości do 3 m. Dno tej komory znajduje się na głębokości ok. 5 m. Od komory tej prowadzą jeszcze 3 boczne, ciasne szczeliny. Długość korytarzy (w większości trudno dostępnych) wynosi około 25 metrów[1]
W jaskini panuje temperatura niższa o kilka lub kilkanaście stopni od temperatury na zewnątrz. Zdarzają się lata, że lód zalega w jaskini do okresu lata kalendarzowego. Np. w czerwcu 1931 r. napotkano w jaskini znaczne jeszcze ilości lodu. Niska temperatura w jaskini spowodowana jest jej ukształtowaniem. Brak przewiewu i kształt jaskini (opadający, od wejścia w kierunku końca jaskini) sprzyja zaleganiu zimnego powietrza. Wymiana powietrza z otoczeniem zachodzi (na większą skalę) wtedy, kiedy na zewnątrz jest zimniej niż w jaskini. Wówczas zimne powietrze opada do jaskini, ochładzając ją[1]
Historia odkrycia i legendy
Podpisy w końcowej sali wskazują, że jaskinia była znana już w 1863 r. Nie jest to jednak pewne, gdyż w sporządzonym przez Kazimierza Kowalskiego w 1954 r. opisie jaskini brak o tym napisie wzmianki, być może więc ktoś sporządził go później. W 1835 r. był w niej znany geolog Ludwik Zejszner. Po raz pierwszy opisał ją Gotfryd Ossowski w 1882 r. (pod nazwą Jaskinia w Lubniu)[1]. Miejscowej ludności znana była od dawna, o czym świadczy legenda, według której dziewczyna poszukująca wypasanego byka, który oddzielił się od stada, weszła za nim do jaskini. Byk zlizywał sól z dużego koryta. Jacyś ludzie pozwolili jej nabrać do tobołka pieniędzy, ale zakazano jej oglądania się. Dziewczyna jednak wychodząc z jaskini nie wytrzymała i obejrzała się. W tym momencie skarb zniknął, urwało jej piętę, a byk już nie odnalazł się[2].
Szlak turystyczny
– z Lubnia obok Zimnej Dziury przez Mały Szczebel i Szczebel do Kasinki Małej. Czas dojścia z Lubnia do jaskini wynosi ok. 1 godz.[3]
Otwór wejściowy
Piaskowcowe łupki w stropie komory głównej
Otwór jednej ze szczelin- Korytarz
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 Tomasz Mleczek, Grzegorz Klassek, Zimna Dziura w Strzeblu, [w:] Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2017-08-24].
- ↑ Andrzej Matuszczyk, Beskid Wyspowy. Część zachodnia, Warszawa. Kraków: Wyd. PTTK „Kraj”, 1986, ISBN 83-7005-104-9.
- ↑ Beskid Wyspowy 1:50 000. Mapa turystyczna, Kraków: Compass, 2006, ISBN 83-89165-86-4.
Linki zewnętrzne
- Panoramy sferyczne sprzed otworu i z wewnątrz jaskini. panoramy.zbooy.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].