Zofia Matysikowa

Zofia Matysikowa

Data i miejsce urodzenia	4 sierpnia 1917 Odessa
Data i miejsce śmierci	16 lutego 1997 Gdańsk
doktor nauk chemicznych
Specjalność: dydaktyka i metodyka nauczania chemii
Alma Mater	Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Odznaczenia

Zofia Matysikowa z domu Tomaszewicz (ur. 4 sierpnia 1917 w Odessie, zm. 16 lutego 1997 w Gdańsku)^[1][2] – polska doktorka chemii, nauczycielka akademicka, pedagożka, aktywistka i popularyzatorka tej dziedziny nauki^[3]. Specjalizowała się w zagadnieniach z zakresu nauk chemicznych, głównie dydaktyki i metodyki nauczania chemii^[3][4]. Mistrzyni Polski w pływaniu stylem dowolnym z 1939 roku^[1].

Córka polskiego inżyniera kolejnictwa, który nadzorował budowę magistrali kolejowych na terenie Imperium Rosyjskiego. Po I wojnie światowej rodzina przyjechała do Wilna. Zofia początkowo uczyła się w gimnazjum prowadzonym przez Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu. Następnie studiowała na Uniwersytecie Wileńskim^[1]. Studiów jednak nie ukończyła^[5].

W latach 1939–1945 członkini Armii Krajowej, uczestniczka tajnych kompletów^[1]. Uczestniczyła w operacji „Ostra Brama” rozpoczętej 7 lipca 1944, której celem było oswobodzenie Wilna z okupacji niemieckiej. Jej głównym zajęciem było fałszowanie dokumentów^[6].

Po II wojnie światowej osiedliła się w Toruniu. Absolwentka Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w tym mieście^[1]. Po studiach pracowała jako asystentka Witolda Zacharewicza, polskiego chemika^[1]. W 1948 obroniła pracę doktorską. Poświęciła ją chemii terpenów^[7].

Od 1952 mieszkała w Gdańsku. Związała się zawodowo z Instytutem Chemii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku. Z jej inicjatywy w 1954 powstał Zakład Metodyki Nauczania Chemii (dziś Zakład Dydaktyki Chemii)^[1], pierwszy w Polsce po wojnie. Kierowała nim do 1987, gdy przeszła na emeryturę^[5]. Doprowadziła do tego, że zaczęto przeprowadzać przewody doktorskie z dydaktyki chemii. W latach 1976–1985 jako pierwsza w kraju wypromowała pięciu doktorów chemii, wśród nich trzy kobiety. Wypromowała około 200 magistrów chemii. Recenzowała prace doktorskie z zakresu dydaktyki chemii^[5]. Organizowała cykliczne seminaria dla czynnych nauczycieli oraz metodyków chemii. Współpracowała z Instytutem Kształcenia Nauczycieli i Ośrodkiem Metodycznym w Gdańsku. W Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku w latach 1953–1956 pełniła funkcję dziekana Wydziału Matematyki-Fizyki i Chemii^[8]. Była przewodniczącą Komisji do spraw nadawania nauczycielom chemii stopni specjalizacji zawodowej. Uczestniczyła w Szkołach Problemów Dydaktyki Chemii oraz Konferencjach Centralnego Ośrodka Metodycznego Studiów Nauczycielskich. Współpracowała z komisjami programowymi i kwalifikacyjnymi dla nauczycieli chemii przy Ministerstwie Edukacji Narodowej. Była członkinią Polskiego Towarzystwa Chemicznego. Dzięki niej powołano Sekcję Dydaktyczną towarzystwa. Podejmowała działania z dydaktykami chemii z Niemiec, Czech i Rosji. Prowadziła badania naukowe z różnymi ośrodkami za granicą (Brema, Oldenburg, Greifswald). Była ekspertką uznawaną na arenie międzynarodowej^[6].

Opublikowała wiele prac naukowych i artykułów na temat dydaktyki oraz metodyki nauczania chemii. Przygotowała kilka skryptów z metodyki nauczania i historii chemii. Napisała wiele książek pomocniczych dla nauczycieli chemii, podręczniki szkolne i zbiory zadań^[9]. Pisała do czasopisma „Chemia w Szkole”^[5].

Od 1952 była pierwszą żoną Stanisława Matysika. Mieli syna Wojciecha, inżyniera elektronika, i córkę Annę po mężu Mydlarską, reżyserkę filmów dokumentalnych^[2].

• Medal Komisji Edukacji Narodowej^[3]
• Medal im. Jana Harabaszewskiego - Odznaka Honorowa Polskiego Towarzystwa Chemicznego
• Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”

Jej imię nosi jedno z najbardziej prestiżowych wyróżnień w dziedzinie chemii – Medal im. Zofii Matysikowej. Można go otrzymać za wybitne osiągnięcia dydaktyczno-wychowawcze, popularyzację wiedzy chemicznej, rozwijanie innowacyjnych metod nauczania i uczenia się oraz aktywną działalność na rzecz edukacji chemicznej^[1][6].