Zygmunt Morozewicz

Zygmunt Morozewicz
Zimnicki
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

28 kwietnia 1898
Lubartów

Data i miejsce śmierci

2 stycznia 1953
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania włoska

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Oficer Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (wojskowy)

Zygmunt Morozewicz, ps. Zimnicki (ur. 28 kwietnia 1898 w Lubartowie[1], zm. 2 stycznia 1953 w Londynie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

W czasie I wojny światowej, po złożeniu matury, wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 1 pułku ułanów. Jako poddany Królestwa Polskiego odmówił złożenia przysięgi i 20 lipca 1917 roku został skierowany do obozu internowania w Szczypiornie. Pełnił wówczas służbę w szwadronie kadrowym, w stopniu starszego ułana[2][3].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1332. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 8 pułk piechoty Legionów[4]. W 1923 roku był oficerem sztabu pułkownika Władysława Bończa-Uzdowskiego, dowódcy piechoty dywizyjnej 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu, pozostając oficerem nadetatowym 8 pułku piechoty Legionów[5]. 31 października 1923 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza IV Kursu Normalnego. W trakcie studiów nadal pozostawał oficerem nadetatowym 8 pułku piechoty Legionów[6]. 1 października 1925 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie[7]. 3 maja 1926 roku został mianowany kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 226. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W maju 1926 roku, w czasie zamachu stanu, stanął po stronie marszałka Józefa Piłsudskiego[9]. W 1928 roku służył w Biurze Ogólno Administracyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[10]. Z dniem 1 lutego 1929 roku został przeniesiony do 72 pułku piechoty w Radomiu z równoczesnym przydziałem do Szkoły Podchorążych Piechoty na okres czterech miesięcy[11]. Następnie dowodził kompanią w 72 pułku piechoty. 1 czerwca 1930 roku został przeniesiony do Oddziału I Sztabu Głównego w Warszawie[12][13][14]. 26 stycznia 1934 roku ogłoszono jego przeniesienie do dowództwa Brygady KOP „Podole” w Czortkowie na stanowisko szefa sztabu[15]. 4 lutego 1934 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 32. lokatą w korpusie oficerów piechoty[16]. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 87. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17][18]. W tym czasie pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie na stanowisku wykładowcy przedmiotu taktyka broni połączonych[19].

Do 7 października i od 15 listopada 1941 roku był kierownikiem wyszkolenia w Stacji Zbornej Oficerów Rothesay. W lipcu 1943 roku był II zastępca kwatermistrza Armii Polskiej na Wschodzie[20]. W czasie kampanii włoskiej był I zastępcą kwatermistrza 2 Korpusu. W 1946 roku, w stopniu pułkownika, był dowódcą Rzutu Likwidacyjnego Dowództwa 2 Korpusu[21]. Po powrocie do Wielkiej Brytanii został prezesem Polskiego Białego Krzyża w Londynie i założycielem polskiego osiedla w Penrhos.

Zmarł 2 stycznia 1953 roku w Londynie. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Brompton. Obok niego spoczywa Jadwiga z Łozińskich primo voto Makłowicz secundo voto Morozewicz (1912–2000), pułkownik Pomocniczej Służby Kobiet, harcmistrz Rzeczypospolitej, więzień łagrów sowieckich, działaczka społeczna i niepodległościowa, w 1989 odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[22]. Bezpośrednio przed wybuchem II wojny światowej Jadwiga wyszła za mąż za Waleriana Makłowicza (1908–1940), podporucznika piechoty rezerwy Wojska Polskiego, zamordowanego w Charkowie[23].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-29].
  2. ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.13 s. 189, 198.
  3. ↑ Wykaz Legionistów ↓, tu podano, że był kapralem.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 94.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 83, 146, 433.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 140, 376, 1363.
  7. ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 18.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 129.
  9. ↑ Porwit 1986 ↓, s. 326.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 139, 218.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 121.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 207.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 60, 422.
  14. ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 14.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 19.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 71.
  17. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 528.
  18. 1 2 Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 19.
  19. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 453.
  20. ↑ Rakowski 1943 ↓, s. 45.
  21. ↑ Morozewicz 1946 ↓, s. 3.
  22. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 97, Nr 6 z 15 grudnia 1989.
  23. ↑ Franciszek Wasyl. Ormianie w świetle zapowiedzi przedmałżeńskich rodzimej parafii w Kutach : Edycja źródła : Cz. 2 : Lata 1915-1953. „Krakowskie Pismo Kresowe”. 10, s. 187, 2018.
  24. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 468.
  25. ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260.
  26. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-29].
  27. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.