Zygmunt Sobolta

Zygmunt Jan Sobolta

kapitan intendent
Data i miejsce urodzenia	25 października 1895 Stryj
Data i miejsce śmierci	8 listopada 1982 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Formacja	Polska Organizacja Wojskowa
Jednostki	53 Pułk Piechoty
Stanowiska	oficer gospodarczy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Zygmunt Jan Sobolta (ur. 25 października 1895 w Stryju, zm. 8 listopada 1982 w Warszawie) – kapitan intendent Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy i sportowy.

Urodził się 25 października 1895 w Stryju, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii^[1]. Absolwent C. K. Gimnazjum w Stryju^[2]. Był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej^[3][4]. Uczestniczył w I wojnie światowej^[2].

Od 1921 do 1923^[2], jako urzędnik wojskowy w XI randze pełnił służbę w Powiatowej Komendzie Uzupełnień Stryj na stanowisku referenta inwalidzkiego^[5]. 1 grudnia 1923 został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Stanisławów na stanowisko oficera ewidencyjnego na powiat stanisławowski^[6][7][8][9]. W lutym 1926 został zatwierdzony na stanowisku referenta w PKU Stanisławów^[10]. W marcu 1927 został przeniesiony do PKU Stryj na takie samo stanowisko^[11][12]. We wrześniu 1930 został przesunięty ze stanowiska referenta na stanowisko kierownika II referatu poborowego^[13][14]. Z dniem 1 października 1932 skierowany został na czteromiesięczną praktykę u płatnika 53 pułku piechoty w Stryju^[15]. Po zakończeniu praktyki przeniesiony został do 1 pułku artylerii motorowej w Stryju na stanowisko płatnika^[16], a z dniem 15 sierpnia 1933 przeniesiony do korpusu oficerów intendentów^[17]. Na stopień kapitana został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 96. lokatą w korpusie ogicerów intendentów, grupa intendentów^[18]. W tym samym miesiącu pełnił służbę w 53 pp na stanowisku oficera gospodarczego^[19]. Do 17 marca 1934 był prezesem miejscowego Koła Związku Peowiaków, a następnie sekretarzem zarządu^[4].

Od drugiej połowy lat 20. XX wieku działał w Pogoni Stryj. W 1928 zasiadał w zarządzie klubu, a w 1929 został jego sekretarzem. Ponadto sędziował mecze piłkarskie w niższych klasach^[2].

Uczestniczył w kampanii wrześniowej. II wojnę światową zakończył w stopniu majora. W wyniku przesiedleń w 1945 wraz z rodziną zamieszkał w Prudniku na Opolszczyźnie. Tamże kontynuował działalność sportową, będąc jednym z założycieli klubu Pogoń Prudnik. Został wiceprezesem pierwszego zarządu Pogoni. Stanął na czele Delegatury Opolskiego Podokręgu ZPN w Zabrzu. Był jednym z założycieli Delegatury Sędziowskiej w Prudniku. Od 21 września 1946 stał na czele Podokręgu Związku Piłki Nożnej w Prudniku. 9 lutego 1947 został wybrany na prezesa Pogoni Prudnik. W 1948 na stanowisku prezesa klubu zastąpił go Stanisław Zieliński^[2].

Po 1949 wyjechał do Warszawy, gdzie w marcu 1951 zamieszkał przy ul. Króżańskiej 8/4. Był członkiem ZBoWiD. Został pochowany na cmentarzu w Wilanowie^[20].

• Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^{[21][22][1][23]}
• Srebrny Krzyż Zasługi^[24]
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych^[25]

5 listopada 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości ponownie rozpatrzył wniosek, lecz Krzyża Niepodległości z Mieczami nie przyznał^[1].

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Janusz Stefanko, Damian Wicher, Mieczysław Matczak, Radosław Roszkowski: „Pogoń” Prudnik: historia klubu. Część 3, Suplement. Prudnik: Starostwo Powiatowe w Prudniku, 2022. ISBN 978-83-954314-6-3.