101, Milky Way

Pod koniec 2008 roku jedna z niemieckich wytwórni filmowych zwróciła się do Klausa Schulzego z zapytaniem, czy mógłby stworzyć ścieżkę dźwiękową do planowanego filmu dokumentalnego o hakerach komputerowych^[1]. Kompletny album powstał w 2009 roku^[2], ale reżyser filmu dokumentalnego Hacker, Alex Biedermann, wykorzystał jedynie niewielkie jego fragmenty jako delikatną muzykę w tle^[1]. Cały album pozostał w szufladzie kompozytora. W 2024 roku wytwórnia SPV postanowiła go wydać zgodnie z życzeniami jego bliskich^[3].

Otwierający album utwór „Infinity” rozpoczyna się od ciepłych, przypływów i odpływów dźwięków otoczenia, by po dłuższej sekwencji przejść w fazę wskazującą na zywe zainteresowanie Schulzego również muzyką świata. „Alpha” ma podobny charakter, jednak bez zapożyczeń z muzyki świata. „Multi” rozpoczyna się mroczniej i bardziej groźnie, a po kilku minutach dołączają wirujące, jasne dźwięki syntezatorów, prowadzące do drugiej połowy utworu, która ma hipnotyczny, niemal taneczny efekt z perkusyjnymi rytmami i transowymi tonami. „Meta” ma charakter relaksu przed kolejnym długim, blisko dwudziestominutowym utworem, „Uni”, który zaczyna się dość płynnie i ambientowo, bo po czwartej minucie przybrać minimalistyczny i chłodny charakter^[3].

15 listopada 2024 roku album ukazał się jako CD, podwójny LP^[1] oraz streaming i digital download^[4].

• Klaus Schulze – kompozytor, miksowanie
• Thomas Kagermann – chórki, skrzypce („Infinity”)
• Tom Dams – loopy („Multi”, „Meta”), mastering
• noty informacyjne – Elfi Schulze, James L. Frachon, Max Schulze, Richard Schulze, Tom Dams
• fotografie – James L. Frachon, Mygale Films

Oceny łączne
Publikacja	Ocena
laut.de	[3]
Prog	[7]

Toni Hennig z magazynu laut.de ocenia, że 101, Milky Way jest „świadectwem kreatywności i produktywności, jaką Schulze wykazał się przez całe swoje życie. Każdy, kto liczył na klasyczną płytę Klausa Schulze w stylu jego ostatniej studyjnej płyty Deus Arrakis, może się nieco zawieść. Jednak każdy, kto ceni bardziej transowe dzieła, jak Moonlake, może sięgnąć po niego bez wahania”^[3].

Zdaniem Mike’a Barnesa z magazynu Prog album jest „szczególnie polecany tym, którzy lubią podróż tak samo jak cel – nie zawsze jest wiele do zobaczenia po drodze”. Za jedyny zbędny element recenzent uznał „pięć i pół minuty pętli rytmicznej, która raczej leniwie zamyka ten album”^[7].