14 Samodzielna Armia Obrony Powietrznej

14 Samodzielna Armia Obrony Powietrznej – związek operacyjny Sił Zbrojnych ZSRR.

W wyniku kolejnych reorganizacji przeformowana w 14 Armię Lotniczą i Obrony Powietrznej Federacji Rosyjskiej. Nowy związek operacyjny skupiał jednostki lotnicze i siły lądowej obrony powietrznej dyslokowane w rejonie Syberyjskiego Okręgu Wojskowego. W 2010 posiadał 56 bombowców Su-24, 40 samolotów szturmowych Su-25, 39 myśliwców przechwytujących MiG-31, 46 myśliwców MiG-29, 29 samolotów rozpoznawczych Su-24MR, a także samoloty transportowe i śmigłowce różnego przeznaczenia^[1].

W latach 1991–1992^[2]

• dowództwo – Nowosybirsk

korpusy i dywizje OP

• 38 Amurski Korpus Obrony Powietrznej – Nowosybirsk
• 39 Korpus Obrony Powietrznej – Krasnojarsk
• 50 Korpus Obrony Powietrznej – Czyta
• 56 Korpus Obrony Powietrznej – Semipałatyńsk
• 41 Dywizja Obrony Powietrznej – Nowosybirsk
• 16 Dywizja Obrony Powietrznej – Samarkanda

lotnictwo myśliwskie OP

• 22 pułk lotnictwa myśliwskiego – Borzja
• 64 pułk lotnictwa myśliwskiego – Omsk (rozformowany w 1991)
• 350 pułk lotnictwa myśliwskiego – Bratsk
• 356 pułk lotnictwa myśliwskiego – Sempałatyńsk
• 712 pułk lotnictwa myśliwskiego – Kańsk
• 812 pułk lotnictwa myśliwskiego – Alejsk
• 813 pułk lotnictwa myśliwskiego – Nowosybirsk
• 849 pułk lotnictwa myśliwskiego – Kupino

W 2010^[1]

• 26 Gwardyjska Dywizja Obrony Powietrznej
• 41 Dywizja Obrony Powietrznej
• 21 Mieszana Dywizja Lotnicza.

• Marek Depczyński: Rosyjskie siły zbrojne: od Milutina do Putina. Warszawa: Bellona SA, 2015. ISBN 978-83-11-13505-5.
• Tomasz Grabowski: Rosyjska siła. Siły Zbrojne i główne problemy polityki obronnej Federacji Rosyjskiej w latach 1991-2010. Częstochowa: Instytut Geopolityki, 2011. ISBN 978-83-61294-52-8.