Aeromarine 39

Aeromarine 39

Aeromarine 39 z hakiem Pratta (widoczny pod podwoziem)
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Aeromarine
Typ	samolot szkolny
Konstrukcja	drewniana, kryta płótnem
Załoga	2
Historia
Data oblotu	1917
Lata produkcji	1926
Liczba egz.	50 (150)
Dane techniczne
Napęd	Hall-Scott A-7A (Curtiss OXX-6)[a]
Moc	100 KM
Wymiary
Rozpiętość	14,32 m (górne) 10,97 m (dolne)
Długość	8,00 m
Długość kadłuba	5,87 m
Szerokość kadłuba	0,86 m
Wysokość	3,66 m
Powierzchnia nośna	45,89 m²
Masa
Własna	748 (879) kg
Startowa	1007 (1136) kg
Osiągi
Prędkość maks.	117 km/h
Pułap	2286 m
Długotrwałość lotu	4,5 h
Dane operacyjne
Rzuty

Aeromarine 39 – amerykański wodnosamolot zaprojektowany i zbudowany w Aeromarine Plane and Motor Company na zamówienie United States Navy, używany jako samolot szkolny w latach 1917-26. Aeromarine 39-B był pierwszym amerykańskim samolotem, który wylądował na pokładzie lotniskowca.

W 1917 United States Navy (USN) zamówiła w zakładach Aeromarine Plane and Motor Company samoloty szkolne typu Aeromarine 39^[1]. Liczący 200 maszyn kontrakt był największym dotychczasowym zamówieniem USN na samoloty^[1]. Maszyny miał być dostarczone w dwóch wersjach - A i B^[1]. Wersja A była napędzana 100-konnym, 4-cylindrowym silnikiem Hall-Scott A-7A i miała klasyczne podwozie stałe z płozą ogonową, koła mogły być wymienione na pływaki, zmieniają maszynę na wodnosamolot^[1]. Wersja była wyposażona w silnik Curtiss OXX-6 o mocy 100 KM i w wersji wodnosamolotu miała jeden, główny pływak pod kadłubem i dwa mniejsze pływaki pod skrzydłami (druga wersja, uważana za bardziej stabilną była preferowana przez USN i używana we wszystkich wodnosamolotach szkolnych i użytkowych jeszcze do lat 60. XX wieku)^[1]. Pierwsza część kontraktu opiewała na 50 maszyn w wersji A^[2]. Wczesne doświadczenia z tą wersją doprowadziły do niewielkiego zwiększenia rozpiętości górnego skrzydła w celu zmniejszenia obciążenia skrzydła przy starcie^[3]. Następne 100 maszyn, już w wersji B, miały już od początku powiększone górne skrzydło i nieco zwiększoną powierzchnię statecznika pionowego^[4]. Samoloty były używane do szkolenia podstawowego do 1926^[4].

Samoloty Aeromarine 39 były całkowicie konwencjonalnymi na ówczesny czas dwupłatami o konstrukcji drewnianej krytej płótnem^[1][2].

Kilka samolotów w wersji 39-A używane jeszcze były po I wojnie światowej^[1]. W 1921, dwa z nich, z racji ich znakomitych właściwości pilotażowych przy małych prędkościach^[4], używane były w do symulowanych lądowań na pokładzie lotniskowca^[1]. Na lotnisku Langley Field na jednym z pasów startowych rozciągnięto czasowo eksperymentalne liny hamujące zarówno poprzeczne jak i podłużne^[1]. Samolot został wyposażony w hak hamujący na ogonie, oraz przymocowane do elementów podwozia mniejsze haki (alignment hooks), mające utrzymać samolot w linii prostej po lądowaniu wykorzystując do tego liny podłużne^[1][4]. Samolot został wyposażony dodatkowo w wystające przed przednie podwozie urządzenia zabezpieczające przed kapotażem lub stanięciem na śmigle^[1].

Pierwsze lądowanie samolotu na amerykańskim lotniskowcu odbyło się 26 października 1922^[1]. Aeromarine 39-B pilotowany przez komandora podporucznika (lieutenant commander) Geoffreya DeChevaliera wylądował na pokładzie pierwszego lotniskowca USN - USS „Langley”, z którego dziewięć dni wcześniej wystartował po raz pierwszy samolot Vought VE-7^[1].

Po pierwszych testach na pokładzie lotniskowca zaokrętowano jednostkę Aeromarine 39-B w celu opracowania procedur obsługi dużej ilości samolotów^[4].

• Gordon Swanborough, Peter M. Bowers: United States Navy Aircraft Since 1911. Wyd. 2. London: Putnam Aeronautical Books, 1976. ISBN 0-87021-792-5. OCLC 755993823. (ang.).
• E. R. Johnson: United States Naval Aviation, 1919–1941: Aircraft, Airships and Ships Between the Wars. Mcfarland, 2011. ISBN 978-0786445509. Brak numerów stron w książce