Agilulf
 | |
| król Longobardów | |
| Okres | |
|---|---|
| Dane biograficzne | |
| Żona | |
| Dzieci | |
Agilulf – król Longobardów w latach 591–616.
Agilulf został jako książę Turynu wybrany na króla Longobardów po śmierci Autariego. Poślubił Teodolindę wdowę po poprzedniku[1]. Za jego panowania wzmocniona została władza królewska oraz postępowała chrystianizacja pod presją papieża Grzegorza Wielkiego i za poparciem królowej Teodolindy. Sam Agilulf nie ochrzcił się jako katolik. Był arianinem, choć w 603[2] ochrzczony został jako katolik jego syn i przyszły następca Adaloald[3]. Pozwolił św. Kolumbanowi założyć klasztor w Bobbio, po czym w roku 613[4] wsparł opactwo darowizną.
Po śmierci Zottona, księcia Benewentu, wyznaczył na jego miejsce Arechisa. W księstwie Spoleto ustanowił Ariulfa. Zawarł pokój z Frankami za cenę uznania ich zwierzchnictwa i płacenia trybutu[5]. Ustanowił też pokojowe stosunki z Awarami, którym wysyłał rzemieślników do budowy statków[5][6]. Wspólnie z Awarami i Słowianami najechał Istrię[5][7]. Odnosił również liczne sukcesy militarne[8] w 593 zdobył Perugię, w 603 Cremonę i Mantuę[5]. Około 610 dobre relacje z Awarami uległy pogorszeniu, gdyż kagan awarski najechał okolice Wenecji[9][10].
Po śmierci Agilulfa w 616 Teodolinda została regentką, sprawującą rządy w imieniu ich małoletniego syna, Adaloalda, który już od 604 za życia ojca był współkrólem[3].
Przypisy
- ↑ Strzelczyk 2014 ↓, s. 59.
- ↑ Gierowski 1986 ↓, s. 37.
- 1 2 Strzelczyk 2014 ↓, s. 64.
- ↑ Wielka Historia Świata 2005 ↓, s. 60.
- 1 2 3 4 Strzelczyk 2014 ↓, s. 60.
- ↑ Paweł Diakon ↓, Historia Longobardów IV, 20.
- ↑ Paweł Diakon ↓, Historia Longobardów IV, 24.
- ↑ Oxford – Wielka Historia Świata 2006 ↓, s. 235.
- ↑ Strzelczyk 2014 ↓, s. 61–62.
- ↑ Paweł Diakon ↓, Historia Longobardów IV, 37.
Bibliografia
- Źródła
- Paweł Diakon: Historia rzymska. Historia Longobardów. tłum. Ignacy Lewandowski. Warszawa: Wydawnictwo Pax, 1995. ISBN 83-211-1452-0.
- Opracowania
- Józef Andrzej Gierowski: Historia Włoch. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1986. ISBN 83-04-01943-4.
- Jerzy Strzelczyk: Longobardowie. Ostatni z wielkiej wędrówki ludów. V–VIII wiek. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, 2014. ISBN 978-83-01-17837-6.
- Historia powszechna. Praca zbiorowa. T. 7. Od upadku cesarstwa rzymskiego do ekspansji islamu. Karol Wielki. Mediaset Group SA, 2007, s. 70. ISBN 978-84-9819-814-0.
- Wielka Historia Świata. Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona. T. 4. Kształtowanie średniowiecza. Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005. ISBN 83-85719-85-7.
- Oxford – Wielka Historia Świata. Praca zbiorowa. T. 15. Średniowiecze. Wędrówka ludów – Merowingowie. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006. ISBN 83-7425-025-9.
| Regnum Italiæ (476-493) |
| ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Królestwo Ostrogotów (493-553) | |||||||||||||
| Królestwo Longobardów (565-775) |
| ||||||||||||
| Frankijscy królowie Longobardów, następnie Włoch (774-963) |
|
