Aimo Cajander

Aimo Cajander

Aimo Cajander (1939)
Data i miejsce urodzenia	4 kwietnia 1879 Uusikaupunki
Data i miejsce śmierci	21 stycznia 1943 Helsinki
Premier Finlandii
Okres	od 12 marca 1937 do 1 grudnia 1939
Przynależność polityczna	Narodowa Partia Postępowa
Poprzednik	Rudolf Holsti (p.o.)
Następca	Risto Ryti
Minister obrony
Okres	od 22 grudnia 1928 do 16 sierpnia 1929
Przynależność polityczna	Narodowa Partia Postępowa
Poprzednik	Jalo Lahdensuo
Następca	Juho Niukkanen
Premier Finlandii
Okres	od 18 stycznia 1924 do 31 maja 1924
Poprzednik	Kyösti Kallio
Następca	Lauri Ingman
Premier Finlandii
Okres	od 2 czerwca 1922 do 12 listopada 1922
Poprzednik	Juho Vennola
Następca	Kyösti Kallio

Aimo Kaarlo Cajander (ur. 4 kwietnia 1879 w Uusikaupunki, zm. 21 stycznia 1943 w Helsinkach) – fiński botanik i polityk, wykładowca Uniwersytetu Helsińskiego, w 1922, w 1924 i w latach 1937–1939 premier Finlandii.

Urodził się 4 kwietnia 1879 w Uusikaupunki^[1], syn Karla Alexandra Cajandera i Anny Matildy zd. Allenius. W 1903 ukończył studia z botaniki. Rozpoczął pracę zawodową, stworzył własną koncepcję typów lasów opracowaną na podstawie występujących w nich gatunków roślin, a w latach 1911–1934 był profesorem nauk leśnych na Uniwersytecie Helsińskim^[2]. Od 1918 roku był dyrektorem generalnym państwowego przedsiębiorstwa Metsähallitus^[3].

2 czerwca 1922, na prośbę prezydenta Kaarla Juha Ståhlberga, objął urząd premiera Finlandii. Stał na czele tymczasowego rządu^[3], który istniał przez nieco ponad 5 miesięcy, do 11 listopada 1922^[4]. Wcześniej, mimo bycia członkiem Partii Koalicji Narodowej, nie brał czynnego udziału w polityce^[3]. Ponownie był szefem tymczasowego gabinetu od 18 stycznia do 31 maja 1924^[5].

W 1927 dołączył do Narodowej Partii Postępowej, a w następnym roku objął urząd ministra obrony w rządzie Oskariego Manterego. W 1929 wybrany na członka Eduskunty^[3].

W 1937 roku nowo wybrany prezydent Kyösti Kallio powierzył mu ponownie stanowisko premiera, które objął 12 marca 1937^[6]. Udało mu się utworzyć większościowy rząd, w którego skład weszły dwie największe fińskie partie – Socjaldemokratyczna Partia Finlandii oraz Maalaisliitto. Pełnił niejako rolę negocjatora między liderami obydwu partii – Väinö Tannerem a Juhem Niukkasenem. Nie wierzył w możliwość ataku ZSRS na Finlandię^[3], po wybuchu wojny zimowej złożył dymisję na ręce prezydenta. Urząd premiera pełnił do 1 grudnia 1939^[6]. Słaby stan wyposażenia fińskich żołnierzy podczas konfliktu określany jest pejoratywnie modelem Cajandera (fin. Malli Cajander)^[7].

Po ustąpieniu ze stanowiska wycofał się z życia politycznego. 21 stycznia 1943 został znaleziony martwy w gmachu Eduskundy, przed planowanym wystąpieniem na posiedzeniu klubu swojej partii^[7].