Alicja Bobrowska

Urodziła się we Włodzimierzu. Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkała z rodzicami w Gdańsku. W 1959 ukończyła studia w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie^[2].

W 1957 zdobyła tytuł I Wicemiss Wybrzeża, otrzymując ponad 2 tys. głosów. Wcześniej wygrała plebiscyt organizowany przez „Dziennik Bałtycki”. W sierpniu 1957 wzięła udział w konkursie Miss Polonia, który wygrała, zostając pierwszą powojenną laureatką tego konkursu piękności. Podczas konkursu piękności Miss Universe 1958, organizowanego w Stanach Zjednoczonych, zajęła 5. miejsce i zdobyła wyróżnienie za najlepsze przemówienie o swoim kraju. Po udziale w konkursie otrzymała wiele propozycji zawodowych, w tym m.in. możliwość podpisania rocznego kontraktu reklamowego z marką Max Factor czy szansę trzyletniej współpracy na planie filmowym u boku aktora Marlona Brando. Bobrowska odrzuciła obie oferty i powróciła do Polski^[2][3].

W kolejnych latach pracowała jako aktorka teatralna. Debiutowała na scenie Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Później grała w Teatrze Narodowym i Teatrze Polskim w Warszawie. Przez pół roku była spikerką Telewizji Polskiej^[2][3]. W 1981 wyemigrowała na stałe do Kalifornii, gdzie przez 17 lat pracowała jako pielęgniarka oraz była wolontariuszką na oddziale intensywnej terapii^[2][3]. W 2004 była gościem gali finałowej Miss Polonia^[2].

Po przejściu na emeryturę realizowała się jako artystka sztuki współczesnej; była malarką i rzeźbiarką, m.in. w stylu 3D-Art^[2][3]. Wielokrotnie wystawiała swoje prace w Kalifornii, Chicago i Nowym Jorku^[2][3].