Andrzej Długoszowski
 porucznik | |
| Data urodzenia |
10 listopada 1922 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
3 sierpnia 1944 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
z-ca d-cy II plutonu „Alek” 2. kompanii „Rudy” batalion „Zośka” |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
_2r_BAR.svg.png){kind=small} | |
Andrzej Długoszowski ps. „Klanecki”, „Andrzej Długi” (ur. 10 listopada 1922[1], zm. 3 sierpnia 1944 w Warszawie) – porucznik, podharcmistrz, uczestnik powstania warszawskiego w II plutonie „Alek” 2. kompanii „Rudy” batalionu „Zośka”.
Życiorys
Syn Jerzego Wieniawy-Długoszowskiego, majora Wojska Polskiego, uczestnika I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej i Hanny z Zielińskich. Brat Marka Długoszowskiego. Jego stryjem był Bolesław Wieniawa-Długoszowski, a babką cioteczną Stefania Sempołowska.
Uczeń I Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie[2], harcerz i drużynowy w latach 1943–1944 23. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej, tzw. „Pomarańczarni”.
Podczas okupacji hitlerowskiej działał w konspiracji. Przez krótki czas należał razem z Tadeuszem Zawadzkim, Janem Bytnarem i Aleksym Dawidowskim do tajnej organizacji PLAN. Od 1941 r. w Szarych Szeregach, w Hufcu Mokotów Górny. Po utworzeniu Grup Szturmowych znalazł się w Hufcu Południe – SAD. W 1942 r. ukończył kurs Szkoły Podchorążych dla Chorągwi Warszawskiej Grup Szturmowych (razem m.in. z Tadeuszem Zawadzkim, Janem Bytnarem i Janem Rodowiczem). Student Szkoły Budowy Maszyn Wawelberga.
Na wniosek jego i Andrzeja Romockiego ps. „Morro” przemianowano Oddział Specjalny „Jerzy” na batalion „Zośka”[3]. Mieszkanie braci Długoszowskich przy ul. Filtrowej służyło za lokal kontaktowy i magazyn broni.
Brał udział w akcjach:
- Akcja w Celestynowie – pełnił funkcję karabinowego
- Akcja Wilanów – zastępca dowódcy akcji; po tej akcji otrzymał awans na plutonowego podchorążego
- akcja na trasie Tłuszcz-Urle (wykolejenie i ostrzelanie niemieckiego pociągu) – dowódca grupy I ataku
- akcja Taśma – ubezpieczenie całej akcji i dowódca grupy od strony Porządzia
Poległ 3. dnia powstania warszawskiego przy ul. Gęsiej, w rejonie „Gęsiówki” na Woli, niosąc pożywienie kolegom ulokowanym na pozycjach. Miał 21 lat. Pochowany wspólnie z bratem, ppor. Markiem Długoszowskim (ps. „Baobab”), w kwaterach żołnierzy i sanitariuszek batalionu „Zośka” na Wojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera 20A-4-22)[4].
Został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Dane według: Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego, tom 5. Redaktor naukowy Piotr Rozwadowski. Dom Wydawniczy „Bellona”, Warszawa 2002. ISBN 83-11-09261-3.
- ↑ Edmund Kujawski (red.), Witold Grabski (red.): „Pochodem idziemy...” Dzieje i legenda Szkoły im. Stefana Batorego w Warszawie. Warszawa: Stowarzyszenie Wychowanków Gimnazjum i Liceum im.Stefana Batorego w Warszawie, 2003, s. 315. ISBN 83-06-02325-0.
- ↑ Relacja Stanisława Sieradzkiego w Archiwum Historii Mówionej Muzeum Powstania Warszawskiego.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
Bibliografia
- Wachowicz Barbara: Wierna rzeka harcerstwa. Tom IV. To „Zośki” wiara! Gawęda o Harcerskim Batalionie Armii Krajowej „Zośka”. Część 2. Warszawa: 'Oficyna Wydawnicza RYTM, 2005, s. 7–33. ISBN 83-7399-030-5.
- Anna Borkiewicz-Celińska: Batalion „Zośka”. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1990, s. 291, 333, 338, 723. ISBN 83-06-01851-6.