Antofyllit
 | |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Inne nazwy |
anthophyllit, antofyllin |
|---|---|
| Skład chemiczny |
zasadowy krzemian magnezu i żelaza ((Mg, Fe)7(OH)(Si4O11)2) |
| Twardość w skali Mohsa |
5,5 |
| Przełam |
muszlowy, nierówny |
| Łupliwość |
doskonała |
| Pokrój kryształu |
słupkowy, pręcikowy, igiełkowy lub włoskowy |
| Układ krystalograficzny |
rombowy |
| Właściwości mechaniczne |
kruchy, sprężysty |
| Gęstość |
2,85–3,57 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
brunatnozielona, także biała, szara, niebieskoszara, jasnozielona |
| Rysa |
biała, jasnoszara |
| Połysk |
perłowy, tłusty |
Antofyllit (anthophyllit, antofyllin) – minerał z grupy krzemianów (amfiboli).
Nazwa pochodzi od łac. Anthophyllum = goździk (goździkowiec korzenny), używany jako przyprawa kuchenna, nawiązując do barwy tego minerału. Minerał rzadki.
Charakterystyka
Właściwości
Bardzo rzadko tworzy kryształy – najczęściej słupkowe, pręcikowe, igiełkowe, lub włoskowe. Często tworzy żyłki. Wykazuje charakterystyczną włóknistą oddzielność. Jest kruchy (włókna są miękkie i sprężyste). Czasami zawiera domieszki glinu.
Występowanie
Typowy minerał metamorficzny. Występuje w łupkach antofyllitowych oraz w serpentynitach obok hornblendy, biotytu, skaleni, flogopitu, i chlorytu.
Miejsca występowania:
- W Polsce: występuje na Dolnym Śląsku – okolice Bystrzycy Górnej w Górach Sowich oraz w okolicach Jordanowa.
Zastosowanie
- Surowiec do produkcji azbestu.
- Kamień poszukiwany przez kolekcjonerów. Szczególnie cenne są kryształy tego minerału pochodzące z Norwegii – Kongsberg oraz tzw. „hermanowskie kule” – unikalne kulisto-promieniste skupienia występujące w Hermanovie w Czechach.