Antonio Santacroce
| Kardynał prezbiter | |
 | |
| Data i miejsce urodzenia |
1598 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 listopada 1641 |
| Arcybiskup Urbino | |
| Okres sprawowania |
1636–1641 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
27 marca 1627 |
| Kreacja kardynalska |
19 grudnia 1629 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
21 marca 1627 | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||
| Współkonsekratorzy |
Erasmo Paravicini | ||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Antonio Santacroce (ur. w 1598 w Rzymie, zm. 25 listopada 1641 tamże) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się w 1598 roku w Rzymie, jako syn markiza Marcella Santacroce[1]. Studiował w rodzinnym mieście, gdzie uzyskał doktorat z prawa[1]. Został protonotariuszem apostolskim, w latach 1622–1625 był wicelegatem w Viterbo, a następnie pełnił funkcję referendarza w Najwyższym Trybunale Sygnatury Apostolskiej[1]. 21 marca 1627 roku został wybrany arcybiskupem tytularnym Seleucii, otrzymując dyspensę z powodu nieosiągnięcia kanonicznego wieku 30 lat[1]. Sakrę przyjął 27 marca, a 16 kwietnia został mianowany nuncjuszem apostolskim w Polsce[2]. 19 grudnia 1629 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny SS. Nereo e Achilleo[2]. W 1630 roku zrezygnował z nuncjatury, a rok później został arcybiskupem Chieti[2]. W 1636 roku został przeniesiony do diecezji Urbino[2]. Zmarł 25 listopada 1641 roku z powodu gruźlicy[1].