Armata przeciwlotnicza 3,7-calowa

Ordnance QF 3.7 inch anti-aircraft gun Mk III

Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Rodzaj	armata przeciwlotnicza
Historia
Prototypy	1936
Produkcja seryjna	1939 – ?
Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	94 mm
Długość lufy	4700 mm
Donośność	9755 m (pionowa)
Prędkość pocz. pocisku	792 m/s (pocisk o masie 17,96 kg)
Długość	8687 mm (marszowa)
Szerokość	2438 mm
Wysokość	2502 mm
Masa	9317 kg (pełna)
Kąt ostrzału	-8° do + 80° (w pionie) 360° (w poziomie)

Armata przeciwlotnicza 3,7–calowa (Ordnance QF 3.7 inch anti-aircraft gun) – brytyjskie działo przeciwlotnicze kalibru 94 mm używane w okresie II wojny światowej i po jej zakończeniu, aż do zastąpienia przez rakietowe pociski przeciwlotnicze.

Prototyp powstał w 1936, produkcję seryjną rozpoczęto w roku 1938. W 1941 armaty tego typu stanowiły większość brytyjskich armat przeciwlotniczych. Produkowane były w kilku odmianach i montowane na trzech rodzajach podstaw – kołowej, krzyżowej i statycznej.

Po upadku Francji w roku 1940 spora liczba tych dział dostała się w ręce niemieckie. Niemcy ocenili zalety broni tak wysoko, że postanowili uruchomić do niej produkcję amunicji. Armaty używane były jako broń przeciwlotnicza o oznaczeniu 9-4 cm Flak Vickers M.39(e) i w bateriach artylerii nadbrzeżnej. W 1944 roku jedna z takich baterii zatopiła pod Walcheren kilka alianckich okrętów desantowych.

• Chris Bishop: The Encyclopedia of Weapons of World War. London: Barnes & Noble Books, 1998, s. 155. ISBN 0-7607-1022-8.

• 36th Heavy Air Defence Regiment. 36regimentra.org.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-05-04)].