Assapan północny
| Glaucomys sabrinus[1] | |||
| (Shaw, 1801) | |||
 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
assapan północny | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 Glaucomys sabrinus – zasięg występowania[4] | |||
Assapan północny[5] (Glaucomys sabrinus) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae)[6].
Systematyka
- G. sabrinus sabrinus (Shaw, 1801)
- G. sabrinus alpinus (Richardson, 1828)
- G. sabrinus bangsi (Rhoads, 1897)
- G. sabrinus californicus (Rhoads, 1897)
- G. sabrinus canescens A.H. Howell, 1915
- G. sabrinus coloratus Handley, 1953
- G. sabrinus columbiensis A.H. Howell, 1915
- G. sabrinus flaviventris A.H. Howell, 1915
- G. sabrinus fuliginosus (Rhoads, 1897)
- G. sabrinus fuscus Miller, 1936
- G. sabrinus goodwini Anderson, 1943
- G. sabrinus gouldi Anderson, 1943
- G. sabrinus griseifrons A.H. Howell, 1934
- G. sabrinus klamathensis (Merriam, 1897)
- G. sabrinus lascivus (Bangs, 1899)
- G. sabrinus latipes A.H. Howell, 1915
- G. sabrinus lucifugus Hall, 1934
- G. sabrinus macrotis (Mearns, 1898)
- G. sabrinus makkovikensis (Sornborger, 1900)
- G. sabrinus murinauralis Musser, 1961
- G. sabrinus oregonensis (Bachman, 1839)
- G. sabrinus reductus Cowan, 1937
- G. sabrinus stephensi (Merriam, 1900)
- G. sabrinus yukonensis (Osgood, 1900)
- G. sabrinus zaphaeus (Osgood, 1905)
Średnie wymiary
- Długość ciała: 23,5–27 cm
- Długość ogona: 11–18 cm
Występowanie
Występuje w lasach południowej i zachodniej Kanady oraz zachodniej, północnej i wschodniej części USA, także na Alasce[2].
Tryb życia
Assapan północny przebywa zwykle w koronach drzew, zjadając owoce, korę, porosty, grzyby i jagody. Jesienią gromadzi w dziupli zapasy orzechów i wysuszonych jagód, ponieważ nie zapada w sen zimowy. W powietrze rzuca się tylko w celu umknięcia napastnikowi. Podczas skoku rozkłada na boki kończyny, rozpinając w ten sposób fałd skórny, łączący kończyny i boki ciała. Szybuje w ten sposób na sąsiednie drzewo. Może przy tym osiągnąć prędkość dochodzącą do 110 m na minutę.
Rozmnażanie
W kwietniu, lub nawet później, w miękko wysłanej, bezpiecznej dziupli samica rodzi od 2 do 6 młodych. Ssą one mleko matki około 10 tygodni, a więc wyjątkowo długo, jak na gryzonie. Wiąże się to prawdopodobnie z tym, że młode muszą być bardzo dobrze rozwinięte, zanim odważą się na pierwszy lot ślizgowy.
Przypisy
- 1 2 3 4 5 Glaucomys sabrinus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- 1 2 Glaucomys sabrinus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- IUCN (International Union for Conservation of Nature) 2016. Glaucomys sabrinus. The IUCN Red List of Threatened Species. Version 2025-1. http://www.iucnredlist.org. Downloaded on 17 January 2025.
- ↑ IUCN (International Union for Conservation of Nature) 2016. Glaucomys sabrinus. The IUCN Red List of Threatened Species. Version 2025-1. http://www.iucnredlist.org. Downloaded on 17 January 2025.
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- 1 2 Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Glaucomys sabrinus w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2013-07-09]