Attila Végh

Po zakończeniu kariery w kenpō postanowił spróbować sił w MMA. Mając doświadczenie z zapasów oraz kenpō, które często są stylami źródłowymi zawodników MMA, w 2008 roku rozpocząć intensywne treningi mieszanych sztuk walki. Jeszcze w tym samym roku 23 marca zadebiutował w MMA, pokonując Mateja Turcana przez poddanie^[2]. Do końca roku stoczył jeszcze cztery zwycięskie pojedynki^[2]. W pierwszym kwartale 2009 walczył lokalnych galach na Węgrzech, Słowacji i Czechach, wygrywając wszystkie cztery pojedynki^[2], pokonując m.in. 29 kwietnia Polaka, Sebastiana Hercunia. Po tej walce zainteresowała się nim polska organizacja, KSW i podpisała z nim kontrakt.

Swój pierwszy pojedynek w KSW stoczył 15 maja 2009 roku na gali KSW 11 przeciwko Łukaszowi Jurkowskiemu – utytułowanemu zawodnikowi taekwondo oraz tryumfatorowi pierwszego turnieju KSW. Po dwurundowym pojedynku sędziowie jednomyślnie punktowali zwycięstwo Polaka^[2]. Porażka z Jurkowskim była pierwszą w dotychczasowej karierze Végha oraz przerwała pasmo 9 zwycięstw z rzędu. Trzy miesiące po walce w Polsce zwyciężył przed czasem na gali It’s Showtime. Do końca roku pokonywał m.in. Czeczena mieszkającego na stałe w Polsce, Asłambieka Saidowa^[2].

28 listopada 2009 przegrał z Finem Tonim Valtonenem na fińskiej gali Shooto Finland^[2]. Jeszcze w tym samym roku w grudniu pokonał Igora Henca w pojedynku o pas mistrzowski węgierskiej organizacji Total Fight Championships^[5].

2010 rok również udanie rozpoczął, najpierw 13 lutego zdobył pas mistrza Europy organizacji WFFA (World Free Fight Association) pokonując Serba Aleksandra Radosawljewicza na punkty^[6], następnie 26 marca znokautował Borisa Tonkowicia i zdobył kolejne mistrzostwo, słowackiej organizacji Styx^[7][8].

7 maja 2010 wystartował w turnieju KSW wagi półciężkiej na gali KSW 13, gdzie w ćwierćfinale pokonał przez TKO Łukasza Skibskiego, natomiast w półfinale uległ Danielowi Taberze przed czasem, poddając się wskutek założonej dźwigni na kolano^[2].

Po przegranej z Taberą, 22 maja 2010 zremisował z Rosjaninem Adłanem Amagowem^[2], a 7 dni później pokonał przez TKO mającego epizod w japońskiej organizacji Pride FC, Litwina, Egidijusa Valaviciusa^[2]. Koniec roku zakończył porażką przed czasem z Duńczykiem, Simonem Carlsenem na gali Heroes Gate 2 w Pradze^[2].

Nowy rok rozpoczął od remisu z Holendrem, Hansem Stringerem^[2]. Do końca roku wygrywał m.in. z Finem, Marcusem Vanttinenem oraz Niemcem, Jonasem Billsteinem^[2]. Po serii czterech zwycięstw z rzędu związał się z czołową amerykańską organizacją Bellator FC.

W swoim debiucie 20 kwietnia 2012 na gali Bellator 66 pokonał przez niejednogłośną decyzję sędziów Amerykanina, Dana Spohna^[2]. Zwycięstwo to dało mu szansę na wystartowanie w turnieju wagi półciężkiej, który rozpoczął się 22 czerwca (Bellator 71). Ostatecznie Végh zwyciężył w turnieju pokonując m.in. Emanuela Newtona i Travisa Wiuffa^[2] oraz otrzymując czek o wartości 100 tys. USD i prawo walki o mistrzostwo Bellatora w wadze półciężkiej^[9]. 28 lutego 2013 w pojedynku o pas zmierzył się z ówczesnym mistrzem Francuzem, Christianem M’Pumbu, którego pokonał na punkty po pięciorundowym starciu, tym samym zdobywając pas^[10]. Mistrzostwo stracił już w pierwszej obronie 21 marca 2014 na rzecz byłego rywala Emanuela Newtona, który niejednogłośną decyzją sędziów odebrał pas Słowakowi^[2]. 25 sierpnia 2014 po niespełna jednej porażce został zwolniony z organizacji Bellator^[11].

Na początku 2015 roku, związał się ponownie z Konfrontacją Sztuk Walki. W swoim piątym występie dla polskiej organizacji 23 maja 2015 zmierzył się o pas mistrzowski w wadze półciężkiej z Chorwatem Goranem Reljiciem, ostatecznie ulegając mu niejednogłośnie na punkty^[12].

16 czerwca 2016 przedłużył serię porażek do trzech, przegrywając przez nokaut z Aleksandrem Wołkowem, w pojedynku o mistrzostwo M-1 Global wagi ciężkiej^[13].

21 października 2016 na gali M-1 Challenge 71 przegrał z kolejnym Rosjaninem, Wiktorem Niemkowem jednogłośnie na punkty^[2].

Zwycięską niemoc przełamał 29 lipca 2017 w Pradze na gali Oktagon 3, wygrywając jednogłośną decyzją sędziów z Irlandczykiem Paulem Byrne^[2].

12 listopada 2017 na kolejnej gali (Oktagon 4) z pod szyldu czesko-słowackiej organizacji Oktagon MMA, poddał najbardziej doświadczonego zawodnika w historii, Travisa Fultona^[2].

Nieco ponad rok później na gali Oktagon 10 pokonał jednogłośnie na punkty Brazylijczyka, Maiquela Falcão^[14].

W 2019 roku jego pojedynki zakończyły się przez nokauty w pierwszych rundach. Najpierw w czerwcu (Oktagon 12) przegrał z Amerykaninem, Virgilem Zwickerem, a następnie w listopadzie (Oktagon 15) wygrał z Czechem, Karlosem Vémolą^[15].

Po blisko 5 latach stoczył rewanż z Karlosem Vémolą, który tym razem przegrał przez poddanie w drugiej rundzie^[16].

W walce wieczoru gali Oktagon 72, która odbędzie się 14 czerwca 2025 stoczy tzw. trylogię z Karlosem Vémolą^[17].

• 2006: mistrz świata w kat. do 93 kg
• 2006: mistrz Europy w kat. do 93 kg
• 14-krotny mistrz Węgier

• 2009: mistrz Europy Total Fight Championships w wadze półciężkiej
• 2010: mistrz Europy World Free Fight Association w wadze półciężkiej
• 2010: mistrz Styx MMA Association w wadze półciężkiej
• 2010: KSW 13 – półfinalista turnieju w wadze półciężkiej
• 2012: Bellator Summer Series Light Heavyweight Tournament – 1. miejsce w turnieju wagi półciężkiej
• 2013–2014: mistrz Bellator FC w wadze półciężkiej
• 2017: Mistrz Oktagon MMA w wadze półciężkiej