Badister meridionalis

Badister meridionalis – gatunek chrząszcza z rodziny biegaczowatych i podrodziny dzierowatych. Zamieszkuje Palearktykę od Półwyspu Iberyjskiego i Maroka po Syberię i Indie.

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1925 roku przez Louisa Puela na łamach „Miscellanea Entomologica”^[1].

Chrząszcz o wydłużonym ciele długości od 5,6^[2] do 7,5 mm^[3].

Głowa jest czarna^[2][3], wyraźnie węższa od przedplecza i niewiele od niego dłuższa (nie przekraczająca 1,2-krotności jego długości)^[3], wyraźnie dłuższe niż u dreptacza barwnego. U samców długość i szerokość głowy są wyraźnie mniejsze niż u samic^[2]. Czułki są żółtoczerwone do czerwonobrązowych z przyciemnionymi na szczytach lub całkowicie członami od drugiego do szóstego, przyciemnionym wierzchem członu pierwszego, a czasem także szczytem członu siódmego^[3][2]. Warga górna jest na przedniej krawędzi ostro, V-kształtnie wycięta^[3]. Aparat gębowy ma nieco tylko przed szczytem zakrzywione żuwaczki, z których prawa ma wykrojenie na krawędzi zewnętrzno-grzbietowej, a lewa jest niezmodyfikowana^[3][4]. Głaszczki są czerwonobrązowe z przyczernionym szczytem ostatniego członu. Ostatni człon głaszczków szczękowych jest spiczasty^[3].

Przedplecze jest żółtoczerwone do czerwonego^[3][4], nieznacznie bardziej zwężone ku tyłowi niż ku przodowi, o podstawie niemal równej szerokości przedniej krawędzi. Tarczka jest czarna^[3]. Pokrywy mają tło żółtoczerwone lub czerwone z czarnym wzorem, typowo w formie pary lekko półksiężycowatych plam o zaokrąglonej przedniej wypustce i ukośnie pod ostrym kątem biegnącej ku szwowi krawędzi wewnętrznej^[3][4], jednak plamy te mogą być różnie rozległe, a niekiedy są rozbite na kropkę przednią i tylną. Międzyrzędy są gładkie. Powierzchnie pokryw mają po jednym chetoporze (punkcie szczecinkowym) przytarczkowym i od jednego do trzech (zwykle dwa) chetoporów dyskalnych^[3]. Irydyzacja powierzchni pokryw jest bardzo silna, mocniejsza niż u dreptacza barwnego, a ich mikrorzeźba bardzo drobna – na 10 μm długości mieści się pięć do sześciu cienkich rysek poprzecznych o konturach rozmytych nawet przy 150-krotnym powiększeniu. Na wierzchołkowej krawędzi pokryw występują słabo widoczne, bardzo krótkie szczecinki o długości wynoszącej ćwierć szerokości drugiego międzyrzędu^[2]. Skrzydła tylnej pary są w pełni wykształcone. Episternity śródtułowia są ciemnobrązowe do czarnych^[3][4], a barwa zapiersia i odwłoka jest czarna^[3].

Genitalia samca mają edeagus o szerokim, nieco owalnym, dość niesymetrycznym pierścieniu o krótkim i na prawo skrzywionym szczycie, kielniowatej paramerze prawej oraz szerokiej paramerze lewej z zaokrągloną krawędzią bliższą i stopniowo uwypuklonym brzegu szczytowym. Płat środkowy (prącie) jest trochę niesymetryczny, wyraźnie bocznie zafalowany, wyraźnie na szczycie wcięty, zaopatrzony w gładki, dobrzusznie skierowany guzek na wierzchołku. Genitalia samicy mają krótką, szeroką, czapeczkowatą torebkę kopulacyjną i długą, C-kształtną spermatekę ze spiralnie skręconą w lewo częścią odsiebną. Tylne części laterotergitów są niezbyt długie, dzwonkowate i mocno zesklerotyzowane. Wszystkie szczecinki na szczytowych krawędziach spodu laterotergitów skierowane są ku przodowi, mniej lub bardziej prostopadle do tychże krawędzi. Pierwszy gonokoksyt ma kształt trójkątny lub lejkowaty i pozbawiony jest punktowania, drugi zaś jest wyraźnie wypukły, krótszy i słabiej zakrzywiony niż u dreptacza okazałego^[2].

Owad rozmieszczony na nizinach^[3], higrofilny^[2]. Zasiedla porośnięte roślinnością wilgotne pobrzeża wód, mokradła i wilgotne łąki^[3][5], przy czym preferuje stanowiska otwarte. Postacie dorosłe zimują pod płatami mchów na skrajach lasów^[5].

Gatunek palearktyczny^[3]. W Europie znany jest z Portugalii, Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Mołdawii, Bułgarii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Macedonii Północnej oraz europejskiej części Rosji. W Afryce Północnej zamieszkuje Maroko, Algierię i Tunezję. W Azji podawany jest z anatolijskiej części Turcji, Gruzji, Azerbejdżanu, Kazachstanu, Tadżykistanu, Iranu i północnych Indii^[6][7]. Na wschód dociera do obwodu nowosybirskiego^[2].