Banhu
 | |
| Klasyfikacja naukowa |
321.312-71 |
|---|---|
| Klasyfikacja praktyczna |
instrument smyczkowy |
Banhu (chiń. 板胡; pinyin bǎnhú) – chiński instrument smyczkowy (rodzaj huqina) wykorzystywany w muzyce ludowej[1][2].
Pudło rezonansowe banhu zbudowane jest z drewnianej obręczy[1] i cienkiej drewnianej drewnianej płyty rezonansowej (w innych rodzajach huquina płyta wykonana jest ze skóry wężowej lub jaszczurzej)[3]. Instrument ma dwie jedwabne struny, które rozciągnięte są wzdłuż 60-centymetrowej szyjki o okrągłym przekroju. Włosie bambusowego smyczka przetknięte jest między strunami; podczas gry jedna ze strun pocierana jest od dołu, a druga od góry[2]. Banhu wyposażony jest w zintegrowany kapodaster, dzięki któremu muzyk może szybko przestrajać instrument (patrz skordatura)[1].
Przypisy
- 1 2 3 Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 77. ISBN 83-01-13410-0.
- 1 2 Mała encyklopedia muzyki. Stefan Śledziński (red.). Warszawa: PWN, 1981, s. 81. ISBN 83-01-00958-6.
- ↑ Alan R. Thrasher, Jonathan P.J. Stock. Huqin. „Grove Music Online”, 2001. Oxford University Press. DOI: 10.1093/gmo/9781561592630.article.45369. (ang.).