Bazylika Świętych Marcelina i Piotra w Seligenstadt

Bazylika Świętych
Marcelina i Piotra
Basilika St. Marcellinus und Petrus
	kościół parafialny, bazylika mniejsza
	; Widok z południowego wschodu
Państwo	Niemcy
Kraj związkowy	Hesja
Miejscowość	Seligenstadt
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki (łaciński)
Diecezja	Moguncji
Bazylika mniejsza; • nadający tytuł	od 27 maja 1925; Pius XI
Wezwanie	śś. Marcelina i Piotra
Wspomnienie liturgiczne	2 czerwca
Historia
Data rozpoczęcia budowy	830
Data zakończenia budowy	835
Ważniejsze przebudowy	XIII wiek,; XIX wiek
Dane świątyni
Styl	romanizm, neoromanizm
Liczba naw	3
	Położenie na mapie Hesji Bazylika Świętych; Marcelina i Piotra
	Położenie na mapie Niemiec Bazylika Świętych; Marcelina i Piotra
	50°02′34,5″N 8°58′42,6″E/50,042917 8,978500
	Strona internetowa

Bazylika Świętych Marcelina i Piotra (niem. Basilika St. Marcellinus und Petrus) – rzymskokatolicka świątynia znajdująca się w niemieckim mieście Seligenstadt. Do 1803 kościół klasztorny zakonu benedyktynów, następnie kościół parafialny, w 1925 wyniesiony do godności bazyliki mniejszej.

Historia

Opactwo benedyktynów zostało założone w 828 roku przez Einharda, uczonego na dworze Karola Wielkiego^[1], który sprowadził tutaj relikwie świętych męczenników Marcelina i Piotra. Na jego zlecenie w latach 830–835 wzniesiono kościół klasztorny, który stał się ośrodkiem pielgrzymkowym. Z tego powodu wkrótce miejsce to nazwano Saligunstatt, czyli miasto błogosławione, co z czasem przekształciło się w dzisiejsze Seligenstadt^[2]. Opactwo podlegało bezpośrednio władzy cesarskiej^[1]. W XIII wieku wzniesiono nowe prezbiterium świątyni^[3].

Kompleks został zniszczony podczas wojny trzydziestoletniej. Pod koniec XVII wieku rozpoczęto stopniową przebudowę w stylu barokowym. W 1803 roku, podczas okupacji napoleońskiej, placówkę zsekularyzowano^[1]. W XIX wieku fasadę kościoła przebudowano w stylu neoromańskim^[4].

27 maja 1925 roku papież Pius XI wyniósł świątynię do godności bazyliki mniejszej^[5]. W latach 1982–1983 przebudowano wnętrze, dostosowując je do wymogów soboru watykańskiego II^[3].

Architektura i wyposażenie

Świątynia romańska, trójnawowa, z transeptem. Korpus nawowy przykrywa płaski, drewniany strop. Dwuwieżowa fasada reprezentuje styl neoromański^[3].

Ołtarz główny został wykonany ok. 1715 roku wraz z dwoma ołtarzami bocznymi na podstawie projektu Johanna Maximilliana von Welscha dla klasztoru kartuzów pod Moguncją, w Seligenstadt ustawiono go w 1792 roku. Pierwotnie poświęcony był on Świętej Trójcy, do dnia dzisiejszego zachowała się jedynie rzeźba gołębicy symbolizującej Ducha Świętego. W dolnej części ołtarza ustawiono figury Ojców Kościoła: Augustyna, Grzegorza, Ambrożego i Hieronima, a w górnej: Hrabana Maura, św. Jana Chrzciciela, św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus i św. Bonifacego. Do sklepienia podwieszono romański krucyfiks z postacią ubranego w szatę i złotą koronę Jezusa Chrystusa, który obecny wygląd uzyskał po remoncie z 1907 roku. Pod ołtarzem posoborowym ustawiono bogato zdobiony relikwiarz śś. Marcelina i Piotra, wykonany ze srebrnej blachy około 1680 roku. Prezbiterium jest oddzielone od nawy głównej pozłacaną żelazną kratą z 1725 roku, ufundowaną przez opata Petera IV Schultheisa na pamiątkę 900-lecia założenia klasztoru, zainstalowaną w miejscu dawnego lektorium^[3].

Organy wykonało w 1981 roku przedsiębiorstwo Wilbrand, z powodu awaryjności tegoż instrumentu planowana jest jego wymiana na nowy^[6]^[7]. Na wieżach kościoła zawieszono łącznie sześć dzwonów. Dane dzwonów^[8]:


Imię	Waga	Średnica	Ton	Rok odlania	Ludwisarnia
Benedikt	410 kg	86 cm	b'	1999	Rincker, Sinn
Laurentius	650 kg	98 cm	as'	1950	Otto, Brema-Hemelingen
Bartholomäus	1300 kg	110 cm	f'	1925
Johannes	1600 kg	127 cm	es'
Maria	2100 kg	144 cm	des'
Marcellinus & Petrus	3300 kg	174 cm	b⁰